Από καταδυομένης νηός ό,τι αν λάβης κέρδος

Το βάρος πέφτει στον Αλέξη Τσίπρα κι επί του παρόντος αποκλειστικά σε αυτόν, κυρίως λόγω και της μέχρι σήμερα στρατηγικής της Νέας Δημοκρατίας. Που βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στην επικείμενη οργή των Ελλήνων πολιτών, λόγω του γεγονότος ότι οι φόροι είναι δυσβάσταχτοι και το οικονομικό πρόγραμμα που ακολουθείται δεν βγαίνει. Το τελευταίο είναι γεγονός. Όμως η οργή μπορεί να πάρει πολλές μορφές και κυρίως να έχει άλλους αποδέκτες. Ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει παίξει το τελευταίο του χαρτί, αυτό της «συγγνώμης» (να είστε σίγουροι ότι όταν χρειαστεί θα την πει κι αυτή). Εάν η Νέα Δημοκρατία δε ζητήσει ρόλο και δεν παράγει συγκεκριμένο πολιτικό λόγο, τότε κινδυνεύει να συμπαρασυρθεί σε άγονη αντιπολιτευτική τακτική μηδαμινής επιρροής κι αποτελεσματικότητας.
Eric Vidal / Reuters

Οι αρχαίοι μας πρόγονοι συνήθιζαν να λένε ότι από πλοίο που βουλιάζει, ό,τι αρπάξεις κέρδος είναι. Σίγουρα υπάρχει ένας άνθρωπος που αυτές τις ημέρες μπορεί να χαμογελάει με το Brexit. Κι αυτός δεν είναι άλλος από τον πρωθυπουργό της Ελλάδας, Αλέξη Τσίπρα. Διότι, όπως λέμε εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες: «στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται».

Την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές έχουν ήδη χυθεί τόνοι μελανιού κι έχουν χτυπηθεί δισεκατομμύρια πλήκτρα ηλεκτρονικών υπολογιστών αναλύοντας την εξέλιξη - σοκ. Εξέλιξη, όμως, που ενώ όλοι γνώριζαν ως πιθανότητα, λίγοι -αποδεικνύεται στην πράξη- προετοιμάζονταν για αυτή.

Θα ήθελα να εστιάσω στις εξελίξεις στο εσωτερικό και πώς το Brexit επηρεάζει την ελληνική πολιτική σκηνή. Διότι θεωρώ, πέρα από τα οικονομικά παίγνια, πολύ σημαντική την ουσιαστική ανάγνωση: η Ευρώπη κουράστηκε και κούρασε, οι πολίτες της θέλουν άλλο μείγμα πολιτικής και δεν υιοθετούν τις απόψεις της κεντρικής διοίκησης των Βρυξελλών. Αντιπαρέρχομαι θέματα λαϊκισμού, πολιτικών προσωπικοτήτων, συμφερόντων κλπ. διότι το συμπέρασμα είναι πολύ απλό και προκαλεί εντύπωση που πολλοί από εμάς κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε: από την καταρρέουσα και φτωχή Ελλάδα (το 2015) μέχρι την αναμφισβήτητα πλούσια και σε ακμή Μεγάλη Βρετανία (2016), όπου οι πολίτες μίλησαν μέσω δημοψηφισμάτων, έστειλαν μήνυμα ότι οι Βρυξέλλες κινούνται προς τη λάθος κατεύθυνση.

Τι κι αν η Ευρωπαϊκή Ένωση συμβολίζει ότι πιο κοινωνικά υγιές και ηθικά ασφαλές σκέφτηκε πολιτικός, ο τρόπος με τον οποίο σήμερα διοικείται και ο τρόπος με τoν οποίο διαχειρίζεται την οικονομική της δύναμη, καταδικάζεται από την πλειοψηφία των πολιτών. Κι επειδή πραγματικά έχω διαβάσει πάρα πολλές αναλύσεις, θέλω πάντα να έχουμε υπόψη μας σε κάθε ανάγνωση ή/και κρίση μας ότι μιλάμε για την εποχή που οι πολίτες έχουν τη μεγαλύτερη και περισσότερη πρόσβαση στην πληροφορία από ποτέ.

Γι' αυτό και το ενδιαφέρον μου εστιάζεται στο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Διότι θα διαχειριστεί τις αντοχές, σκέψεις, αποφάσεις, αγωνίες κι ανασφάλειες της Διοίκησης των Βρυξελλών, αλλά και τις αντίστοιχες των ισχυρών οικονομικά της Ευρώπης. Κι επειδή σε μια ακόμα κοσμογονική στιγμή, με βάση τη διαχείρισή του, θα πάρει στις πλάτες του τις τύχες των Ελλήνων πολιτών. Έχοντας, όμως, απογοητεύσει οικτρά με τις αποφάσεις και τον τρόπο αντίδρασης των τελευταίων επτά (7) ετών.

Η τελευταία εκταμίευση της δόσης στην Ελλάδα ήταν ο θρίαμβος της πολιτικής έναντι της οικονομίας. Σαφέστατα υπήρχαν οικονομικά δεδομένα που ελέγχθηκαν κι εξετάστηκαν, αλλά η εκταμίευση, με βάση την προϋπάρχουσα εμπειρία, έγινε με καθαρά πολιτική απόφαση. Κατ' εμέ, όπως έχω ξαναγράψει, ήταν μια απόφαση που είχε το στοιχείο του κέρδους του χρόνου. Οι μεν Ευρωπαίοι (κυρίως) ήθελαν να κλείσουν το θέμα Ελλάδα ενόψει του δημοψηφίσματος στη Βρετανία (πρωτίστως) και τις εκλογές στην Ισπανία (δευτερευόντως), η δε ελληνική Κυβέρνηση να κρατήσει τα ηνία της διακυβέρνησης προσπαθώντας με επικοινωνιακή διαχείριση να δείξει ότι κρατάει κάποιες κόκκινες γραμμές.

Η μια εξέλιξη είναι πραγματικότητα. Το Brexit έγινε. Υπάρχουν πολλές ανησυχίες και μεγάλη οικονομική πίεση. Και θα υπάρξει μέχρι να ξεκαθαριστούν όλα τα ζητήματα και κυρίως η σχέση της Βρετανίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εμείς είμαστε σε μια τραγική κατάσταση. Μια οικονομία σε πήλινα πόδια, με ένα πρόγραμμα το οποίο δε βγαίνει και με μία ηγεσία η οποία απέχει από την πραγματικότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι διαρροές προς τον ελληνικό τύπο ότι ο κ. Στουρνάρας αισθάνεται ευλογημένος ή τυχερός για το γεγονός ότι είμαστε σε καθεστώς ελέγχου κεφαλαίων (capital controls). Δηλαδή επιχαίρει το γεγονός ότι οι Έλληνες πολίτες βρίσκονται σε καθεστώς οικονομικής ανελευθερίας για να δικαιολογήσει ότι η όποια κρίση θα έχει θεωρητικά λιγότερους τραπεζικούς τριγμούς από ότι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Έτσι κατανοεί την πραγματικότητα, έτσι την εκφράζει.

Το τεράστιο ερωτηματικό είναι ένα: οι ευρωπαίοι Σύμμαχοι μας θα στηρίξουν την Ελλάδα ή θα βρουν την ευκαιρία και θα κλείσουν το κεφάλαιο διαμορφώνοντας μια ειδική σχέση; Θα αντιδράσουν βλέποντας το Brexit ως την ευκαιρία ξεκαθαρίσματος λογαριασμών ή θα θελήσουν να δημιουργήσουν συνθήκες ισχυροποίησης των 18 της ευρωζώνης και στήριξης των 27 της Ευρώπης;

Η ευκαιρία αυτή είναι πολύ σημαντική για τον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνησή του. Κι είναι κατάσταση αλλαγής παιχνιδιού. Και μπορεί να είναι μια τεράστια ευκαιρία για τη χώρα. Εάν ο Αλέξης Τσίπρας καταφέρει να κάνει μια στροφή στον τρόπο σκέψης και λειτουργίας, να ξεπεράσει κομματικά κατάλοιπα και να διαχειριστεί την ευκαιρία αυτή, τότε μπορεί να γίνει στην Ελλάδα μια οικονομική έκρηξη. Σχεδόν το θαύμα που περιμένουμε. Διότι είτε στο όνομα των πολιτών, είτε στο όνομα της οικονομικής ισορροπίας η μεταφορά (ακόμα κι αν είναι ψυχολογική) από συνθήκες λιτότητας σε συνθήκες οικονομικής ανάτασης μπορεί να δημιουργήσει στην Ελλάδα μια ευφορία κανονικότητας.

Εάν από την άλλη ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει προσηλωμένος στην εικόνα που έχει δείξει έως σήμερα, τότε δυστυχώς οι εξελίξεις για την χώρα μας θα είναι αρνητικές. Κι εκτός εάν το ελληνικό πολιτικό σύστημα κάνει την έκπληξη, η χώρα θα ζήσει μια εικοσαετία φτωχοποίησης της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών μπαίνοντας σε τρομακτικές περιπέτειες.

Το βάρος πέφτει στον Αλέξη Τσίπρα κι επί του παρόντος αποκλειστικά σε αυτόν, κυρίως λόγω και της μέχρι σήμερα στρατηγικής της Νέας Δημοκρατίας.

Που βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στην επικείμενη οργή των Ελλήνων πολιτών, λόγω του γεγονότος ότι οι φόροι είναι δυσβάσταχτοι και το οικονομικό πρόγραμμα που ακολουθείται δεν βγαίνει. Το τελευταίο είναι γεγονός. Όμως η οργή μπορεί να πάρει πολλές μορφές και κυρίως να έχει άλλους αποδέκτες. Ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει παίξει το τελευταίο του χαρτί, αυτό της «συγγνώμης» (να είστε σίγουροι ότι όταν χρειαστεί θα την πει κι αυτή). Εάν η Νέα Δημοκρατία δε ζητήσει ρόλο και δεν παράγει συγκεκριμένο πολιτικό λόγο, τότε κινδυνεύει να συμπαρασυρθεί σε άγονη αντιπολιτευτική τακτική μηδαμινής επιρροής κι αποτελεσματικότητας.

Το παιχνίδι είναι κυρίως στα χέρια του Αλέξη Τσίπρα, λοιπόν. Οι μέχρι σήμερα επιλογές του δεν παράγουν ασφάλεια ή σιγουριά. Το εναντίον. Αλλά η μοίρα του έδωσε την απόλυτη ευκαιρία... Όπως είπαμε: ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται.

Δημοφιλή