Η Aβάσταχτη Eλαφρότητα του ελληνικού πολιτικού Συστήματος

Οι τελευταίοι μήνες μας δίνουν μια λογική ότι από τα μπλε και πράσινα καφενεία πάμε στα μπλε και ροζ-κόκκινα καφενεία. Εμείς κι εσείς. Αντίπαλοι. Και μάλιστα την ώρα που η χώρα έχει εκατομμύρια παράπλευρες απώλειες λόγω της κρίσης, προσπαθεί να βγει τεχνικά απ' αυτή χωρίς να έχει λύση βασικά της θέματα, με ένα ανύπαρκτο τραπεζικό σύστημα και σε κατάσταση παρατεταμένης αναμονής... Αναρωτιέμαι «ποιος κατάλαβε τι;» από τη πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή, πέρα από τα όποια κομματικά κέρδη μπορεί να φέρει αυτή η αντιπαράθεση, σε ποιους απευθύνεται;
SOOC

Πραγματικός διάλογος, με εξαιρετικά καλό φίλο, σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Σε ανάρτησή μου, όπου ανέφερα τα σχετικά με την τελευταία δημοσκόπηση της Metron Analysis, έγραφα: «είναι μια λογικότατη φωτογραφία της τωρινής κοινωνικής στιγμής (35,5% NΔ, 24% ΣΥΡΙΖΑ, 12,5 % ΔΗ.ΣΥ.). Και κάπως έτσι θα πάμε μέχρι τις εκλογές εκτός συγκλονιστικού απροόπτου. Πάντως παρατηρούνται στην επικοινωνία των κομμάτων λάθη που δεν δικαιολογούνται». Εκείνος σχολίασε: «Δηλαδή η Κυβέρνηση πάει καλύτερα;».

Απάντησα, με τη σιγουριά του ειδικού ότι: «έχει μια υπερβολή η ανάγνωση αυτή. Η Κυβέρνηση έχει κάνει μια αλλαγή στην Επικοινωνία της. Σίγουρα στην ομάδα (βλέπε ιδέα για τζόκινγκ στην Washington), σίγουρα στην πρακτική της (Trump, Μακρόν κλπ.) κι έχει δώσει και τα ρέστα της σε πλεόνασμα επικοινωνίας (πρώτη φορά ιστορικά γίνεται καμπάνια έστω επικεντρωμένη στο διαδίκτυο με υπογραφή «Ελληνική Κυβέρνηση» και slogan «ήταν δίκαιο κι έγινε πράξη»).

Από τον Σεπτέμβριο έχει κι αμιγώς «δικά της μέσα» επομένως έκανε μια οργανωμένα σχεδιασμένη επικοινωνιακή αντεπίθεση. Επειδή, όμως, αφενός έχει κάκιστα αποτελέσματα στην καθημερινότητα και την εφαρμοσμένη πολιτική, κι επειδή ποτέ δεν προσπάθησε να εξηγήσει την «κωλοτούμπα» με επιχειρήματα, η επικοινωνία μπορεί λίγα να της δώσει. Στρατηγικά φαίνεται αυτό να το έχουν συνειδητοποιήσει και να προχωρούν σε μια προσπάθεια συσπείρωσης του όποιου πυρήνα εκτιμούν ότι έχουν».

Κι εκεί που προσωπικά ήμουν εσωτερικά πλήρης, διότι θεώρησα ότι έδωσα μια εμπεριστατωμένη απάντηση μου έγραψε: «πολύ πολιτισμένη η ανάλυση σου. Πιστεύεις ότι έχουν αντιπολίτευση; Εγώ νομίζω ότι κάνουν home run».

Το home run είναι μια γνωστή έκφραση στο baseball. Σύμφωνα με τον Μerriam-Webster, στην πολιτική σημαίνει μια εντυπωσιακή επιτυχία. Στο baseball είναι όταν ο παίκτης στείλει την μπάλα εκτός γηπέδου κι έτσι μπορεί να κάνει το γύρο και να πάρει πόντο χωρίς την συμμετοχή-αντίσταση των αντιπάλων, τρέχοντας μόνος (ακριβής επεξήγηση στα αγγλικά: a hit in baseball that enables the batter to make a complete circuit of the bases and score a run).

Ο συνομιλητής μου, με ένα απλό και σύντομο τρόπο, αναφέρθηκε σε κάτι που πρόσφατα διαβάζω συχνά κυρίως στους υποστηρικτές του κόμματος της ΝΔ. Συνοψίζεται στο ερώτημα: «μα είναι δυνατόν να έχει πει τόσα πολλά ψέματα ο Αλέξης Τσίπρας, να μας κυβερνά με αυτόν τον τρόπο και να μην έχει καταποντιστεί σε μονοψήφια νούμερα;». Πρόσφατα ένα ομολογουμένως καλογραμμένο άρθρο που με τίτλο «Τα επτά μεγάλα λάθη: Πως υποτιμήσαμε τον Αλέξη Τσίπρα» γνώρισε τεράστια διαδικτυακή επιτυχία. Κι όμως στην πορεία των ανθρώπων που ήταν κοντά στα κέντρα λήψης αποφάσεων των κομμάτων (1) υπήρχαν φωνές που δεν υποτίμησαν τον ερχομό του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα (2) υπάρχουν φωνές που θεωρούν υπερβολή την υπερεκτίμηση του Αλέξη Τσίπρα.

Ο Αλέξης Τσίπρας και η Κυβέρνησή του έχουν περάσει επικοινωνιακά, μετά τη στροφή του Αυγούστου του 2015, σε δύο βασικές περιόδους: η πρώτη (Σεπτέμβριος 2015 - Μάιος 2017) ήταν η περίοδος της απόλυτης αποδοχής. Πήραν όλες τις αποφάσεις που θα ικανοποιούσαν τους συμμάχους δανειστές, με περιτύλιγμα τη προπαγανδιστική λογική της παλαιάς Σοβιετικής Ένωσης. Αυτό τους οδήγησε σε πολλές ήττες και την κατακόρυφη πτώση των ποσοστών τους, ενώ τους έφερε πολλές φορές στο χείλος της παραίτησης. Η δεύτερη περίοδος είναι αυτή που ζούμε και με βάση τις εξελίξεις θα μας πάει όσο είναι δυνατόν, όπου υπάρχει εκσυγχρονισμός της επικοινωνιακής πολιτικής, πάντοτε με βάση μια λογική προπαγανδιστικής αντίληψης παλαιότερων δεκαετιών. Είναι ένα μείγμα που δεν έχει δοκιμαστεί στην πράξη και το οποίο έχει μοντέρνα στοιχεία επικοινωνίας με παραδοσιακά ταυτόχρονα σοβιετικά τσιτάτα αντίληψης μεταφοράς των μηνυμάτων. Με διχαστικά ερωτήματα και αύξηση των τόνων συζήτησης. Με αποσπασματικά σημεία αναφοράς πολιτικής αντίληψης και ελάχιστα εφαρμοσμένης πολιτικής.

Οι πιο ακραίες, ή εάν προτιμάτε οι πιο βροντερές φωνές, έρχονται σε αδυναμία κατανόησης των παραπάνω επιλογών. Ζητούν όλο και περισσότερο αίμα, αρέσκονται όλο και περισσότερο στον φανατισμό. Ο Πρόεδρος της ΝΔ, αδιαφιλονίκητο φαβορί για τις επόμενες εκλογές, πολιτικό μυαλό με τεράστια εμπειρία ζωής, απέναντι σε αυτή τη λογική μοιάζει να προσπαθεί τελευταία να προτιμά δύο επιλογές.Στην πρώτη, για να αντιμετωπίσει την ανοησία των κυβερνώντων για 40 χρόνια διακυβέρνησης των προηγούμενων κακών (λες και η χώρα δεν γνώρισε μια εκπληκτική πρόοδο σε αυτά τα 40 χρόνια), κατήργησε την πλειοψηφία της γενιάς στελεχών που σήμερα είναι πάνω από 40 ή 50 χρονών. Προσβλέπει σε νέους ανθρώπους που διανύουν τη δεκαετία των 30 με τη λογική όχι μόνο της ανανέωσης προσώπων αλλά της επιλογής στις επόμενες εκλογές άφθαρτων προσώπων. Στη δεύτερη προσχώρησε οριστικά στην άποψη του σκληρού ροκ.

Κάπως έτσι οι τελευταίοι μήνες μας δίνουν μια λογική ότι από τα μπλε και πράσινα καφενεία πάμε στα μπλε και ροζ-κόκκινα καφενεία. Εμείς κι εσείς. Αντίπαλοι. Και μάλιστα την ώρα που η χώρα έχει εκατομμύρια παράπλευρες απώλειες λόγω της κρίσης, προσπαθεί να βγει τεχνικά απ' αυτή χωρίς να έχει λύση βασικά της θέματα, με ένα ανύπαρκτο τραπεζικό σύστημα και σε κατάσταση παρατεταμένης αναμονής.

Κάπως έτσι, προκειμένου να χτυπηθούν τα θεωρητικά πλεονεκτήματα του αντιπάλου και εν προκειμένου του ΣΥΡΙΖΑ, τον βάζουμε στο κάδρο της διαπλοκής και της σκανδαλολογίας. Είναι κι αυτές οι φήμες που κυκλοφορούν λόγω του γεγονότος ότι, όπως κι αν το κάνουμε, αυτός που ελέγχει το Κράτος έχει δύναμη. Συνεπώς βούτυρο στο ψωμί της ΝΔ η αίσθηση παντοδυναμίας του Υπουργού Αμύνης. Ευκαιρία για σκληρή αντιπαράθεση ή αλλιώς την μητέρα των μαχών. Συγχωρείστε με: παιδικότητες.

Πέρα από το γεγονός ότι αναρωτιέμαι φωναχτά «ποιος κατάλαβε τι;» από τη πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή, πέρα από τα όποια κομματικά κέρδη μπορεί να φέρει αυτή η αντιπαράθεση, σε ποιους απευθύνεται; Ποιους αφορά; Θα πείσει τον φίλο μου που θεωρεί ότι ο Αλέξης Τσίπρας πάει για Home Run ότι η Νέα Δημοκρατία βαδίζει πιο ισχυρή; Θα πείσει τους σκληρούς ή απλώς θα δώσει θετικό πρόσημο στην πολιτική μαγκιά;

Συγνώμη και πάλι, αλλά είναι σαν να ζω πάλι το 1989.Ειδικά Δικαστήρια ακούω. Προσωπικά το θυμάμαι. Θυμάμαι ότι οδήγησε σε μια βραχεία διακυβέρνηση τριών ετών έναν άνθρωπο που σήμερα πολλοί παραδέχονται. Θυμάμαι την ίδια τη δίκη. Θυμάμαι την ατμόσφαιρα. Εάν η λογική είναι μαγκιά στην μαγκιά, και με το σκεπτικό ότι η Νέα Δημοκρατία είναι σαφώς σε καλύτερη μοίρα απ' όλα τα πολιτικά κόμματα κι είναι πιθανό ότι θα κερδίσει την κρίσιμη μάχη των εκλογών, τότε θα ήταν καλό να μοιραστεί κάποιος μαζί μας που και πως θα βρεθεί η όποια αναγκαιότητα πολιτικής συνεννόησης. Πώς η ΝΔ θα κυβερνήσει μετά; Ποιο θα είναι το ζητούμενο όταν θα έχουν έλθει πάλι τα μπλε και τα ροζ-κόκκινα καφενεία; Που θα οδηγήσει αυτός ο φανατισμός; Ποιο είναι το νόημα αυτών των ακραίων φωνών;

Εάν ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει μια απίστευτη ελαφρότητα στη διαδικασία λήψης αποφάσεων και στην διαμόρφωση των κοινωνικών συνθηκών, δικαιολογείται ο Κυριάκος Μητσοτάκης να παίζει στο ίδιο παιχνίδι; Ή θα ήταν καλύτερα να αφήσει τον Αλέξη Τσίπρα να παίζει μόνος του, γνωρίζοντας ότι πλέον οι ίδιες πράξεις του τον χαρακτηρίζουν; Μήπως ο φανατισμός είναι αυτό ακριβώς που επιζητά ο Αλέξης Τσίπρας για να συσπειρώσει το όποιο κομματικό ακροατήριο εκτιμά ότι διαθέτει;

Η χώρα είναι σε κατάσταση οικονομικής ανελευθερίας (αφού έχουμε capital controls), το κράτος επιζητά να ελέγχει τους ανθρώπους του και τις περιουσίες τους στο όνομα της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής, η τεχνολογία μας δίνει τη δυνατότητα απεριόριστης πληροφόρησης, ο κόσμος όπως τον γνωρίζαμε άλλαξε. Οι θεωρίες δεν αλλάζουν εύκολα αλλά σχεδόν πάντοτε μεταβάλλονται, εκσυγχρονίζονται. Έτσι γίνεται και με την προπαγάνδα. Έτσι γίνεται με την πολιτική επικοινωνία. Χάθηκαν 23 ψυχές από μια φυσική καταστροφή που χαρακτηρίστηκε θεομηνία. Χάνονται καθημερινά 6.000 ψυχές που βλέπουν τον πέλεκυ της εφορίας να χτυπά καθημερινά τους λογαριασμούς τους. Ποιους απασχολεί αυτό, πέρα από τους πολίτες;

Είμαστε στο τέλος του δρόμου να βγούμε από τα μνημόνια και δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα ως πολίτες πως σκέφτονται τα κόμματά μας την επόμενη ημέρα. Η επιλογή στην Ελλάδα του 2017 δεν ήταν να γράψουμε ξανά τα βιβλία της οικονομίας αλλά να βγάλουμε φωτοτυπίες τις χειρόγραφες σημειώσεις.

Εξάλλου εσείς τι πιστεύετε; Ότι η αγωνία των μισών πολιτών της χώρας είναι εάν θα χάσει η Αριστερά το όποιο ηθικό πλεονέκτημα έχει ή δεν έχει ή εάν θα έχει να φάει και να πάρει δώρα στα παιδιά του τα Χριστούγεννα;

Δημοφιλή