Η επίσκεψη υψηλόβαθμης κινεζικής αντιπροσωπείας στην Κρήτη, υπό την ηγεσία του κ. Liu Yunshan αναδεικνύει ένα πολύ σημαντικό θέμα για τη χώρα μας: Ποιος έρχεται να δώσει χέρι βοηθείας στην Ελλάδα; Και πώς εμείς χειριζόμαστε αυτή τη βοήθεια;
Η χώρα μας σίγουρα χρειάζεται επενδύσεις και η Κίνα αποτελεί μία παγκόσμια δύναμη, που μόνο καλό μπορεί να φέρει στη χώρα μας. Είμαστε υπέρ όσων είναι διατεθειμένοι να συντελέσουν στην ανάπτυξη της οικονομίας μας-με το αντίστοιχο βέβαια αντίτιμο. Το αντίτιμο για αυτή την συνεργασία είναι πολύ-επίπεδο:
Το ένα είναι το οικονομικό. Πώς και με τι όρους θα γίνει η συμφωνία. Θα υπάρξει μία win-win κατάσταση για την χώρα μας; Ή τα οφέλη θα αποδειχτούν μικρότερα της ζημίας;
Όπως αποδεικνύεται και με τη Σαντορίνη, γκρουπ Κινέζων με καλή οικονομική επιφάνεια καταφτάνουν σε όσα διεθνή αεροδρόμια βρίσκονται σε ελληνικά νησιά. Οπότε πιθανόν το νέο αεροδρόμιο στο Καστέλι θα προσφέρει οικονομικά οφέλη στην Κρήτη. Η εισχώρηση Κινέζων τουριστών θα ωφελήσει την εγχώρια κρητική τουριστική οικονομία. Και θα ανεβάσει το prestige του νησιού ως «ακριβού προορισμού».
Πολύ ορθά λοιπόν η κυβέρνηση μας ανοίγει διαύλους επικοινωνίας με την Κινεζική πλευρά.
Υπάρχει ωστόσο μία μαύρη τρύπα στη σημερινή Κίνα που επηρεάζει όλες εμάς τις ελεύθερες χώρες. Και που χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Οι απολυταρχικοί μέθοδοι που χρησιμοποιούν οι Κινέζοι αξιωματούχοι στο εσωτερικό της Κίνας (απόλυτος έλεγχος των ΜΜΕ, αυθαίρετη φυλάκιση όσων χαρακτηριστούν «εχθροί της κυβέρνησης», βίαιη αφαίρεση οργάνων από κρατουμένους συνείδησης) δεν κρατιούνται μόνο για τους Κινέζους πολίτες. Επεκτείνονται και εκτός κινεζικής Επικράτειας. Και η χώρα μας δε μπορεί παρά να αντιμετωπίσει στο μέλλον την πίεση του Κουμμουνιστικού Καθεστώτος Κίνας.
Το 2006 στη Ν.Υόρκη, καλλιτέχνες από την Κίνα δημιούργησαν έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό που είχε στόχο την αναβίωση 5000 χρόνων κινεζικού πολιτισμού. Αποτελεί περιοδεύων θίασο με παραστάσεις εξαιρετικών κριτικών (ΝΥ Times, Broadway Reviews, Daily News) σε όλες τις ηπείρους ( Αμερική, Ευρώπη, Ασία και Αυστραλία). Σε περισσότερες από 10 χώρες της Ευρώπης (Γερμανία, Γαλλία, Βέλγιο, Σουηδία, Τσεχία, Ιταλία) η κινέζικη πρεσβεία με έγγραφο απαίτησε τη διακοπή των παραστάσεων του θιάσου. Καμία χώρα της Ευρώπης δεν το δέχτηκε. Η απάντηση των αντίστοιχων πρεσβειών των χωρών ήταν αρνητική και αντίστοιχη του ονόματός τους: «έχουμε δημοκρατία. Άρα δε δεχόμαστε καμία παρέμβαση στο εσωτερικό μας».
Ωστόσο στην Ελλάδα του 2010, η παράσταση του θιάσου διακόπηκε βίαια και χωρίς καμία αιτιολογία. Το θέατρο αρνήθηκε να επιστρέψει τα χρήματα για την προεξόφληση και επίσημη αιτιολογία για την ακύρωση δεν υπήρξε. Μυστικότητα, φόβος και απαξίωση.
Η νοοτροπία του ραγιά γραικού Greece μας ακολουθεί. Ποιος νομίζει ότι εξακολουθούμε να έχουμε σουλτάνο ως ηγέτη μας; Ή ότι πρέπει να «σκύβουμε το κεφάλι» μπροστά στα «οικονομικά συμφέροντα;», το ηρωικό ΟΧΙ που είπαμε στους Ιταλούς τότε δεν αφορούσε ακριβώς αυτό; Ότι όσο ισχυροί κι αν είστε, εμείς θα διατηρήσουμε την πίστη μας στη δημοκρατία, κι όχι στον φασισμό-ολοκληρωτισμό.
Τώρα που η κρίση βαθαίνει όπως και τότε στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το ηθικό μας πλεονέκτημα εξακολουθεί να είναι αυτό: ΝΑΙ στο κουράγιο. ΟΧΙ στην άρνηση της συνείδησής μας για οικονομικούς λόγους.
Οι πρόγονοί μας, τους οποίους όλοι σεβόμαστε, είναι από τον Σωκράτη και τον Σοφοκλή έως και τον Κολοκοτρώνη. Όλοι μίλησαν για την αρετή. Και το πώς το «κλέος» είναι πιο σημαντικό από τα πλούτη. Που στην δημοτική «κλέος» είναι το φιλότιμο. Με την έννοια της «αγάπης για τιμή». Δηλαδή αγάπης για αρετή.