Την τελευταία του πνοή άφησε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης περιβεβλημένος από τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά του, αφήνοντας την υπόσχεση εξουσίας στο γιο του, Κυριάκο.
Εμείς μεγαλώσαμε τις μέρες του ΠΑΣΟΚ, όπου το να μιλούσες για τον Μητσοτάκη, σήμαινε αμαρτίες προδικτατορικές, αμαρτίες που ισοδυναμούσαν με προδοσία, αποστασία και όλες αυτές τις άσχημες στιγμές που προηγήθηκαν της δικτατορίας.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ορκισμένος εχθρός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, είχε κάνει κανονική διατριβή στο στιγματισμό του Κρητικού πολιτικού ως «αποστάτη» και η μανιέρα του ακόμη ηχεί στ' αυτιά μου σα να τον άκουγα χτες σε κάθε προεκλογική ομιλία του Ανδρέα.
Έτσι πέρασε στη δική μας μεταδικτατορική γενιά το στίγμα για τον πολιτικό που είχε πάμπολλες ικανότητες, αλλά άκριτη ίσως φιλοδοξία. Η συμμετοχή του στην κυβέρνηση Νόβα του Παλατιού παρέμεινε ο τελικός εχθρός του, καθορίζοντας εν μέρει και το πολιτικό μέλλον της κόρης του Ντόρας Μητσοτάκη.
Θα πρέπει να πω ότι ο κυνισμός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με αιχμή του δόρατος εκείνο το «ποιος θα θυμάται σε 20 χρόνια το όνομα για τα Σκόπια» παραμένει στη μνήμη μου ως ίσως το μεγαλύτερο «αγκάθι» στην άποψή μου για τον πολιτικό άνδρα. Δεν είμαι εθνικίστρια ούτε διεκδικώ τις δάφνες της μακεδονομάχου, αλλά όταν η πολιτική της χώρας έβραζε γύρω από τις αλυτρωτικές απαιτήσεις των Σκοπίων, ως πρωθυπουργός της Ελλάδας εκείνες τις μέρες μιλούσε σε δύο τόνους, παρουσιάζοντας άτεγκτο και αδιαπραγμάτευτο προφίλ στους ψηφοφόρους του, αλλά ελαστική στάση στους διεθνείς συνομιλητές του.
Η προσέγγισή του προς το Συνασπισμό του Κύρκου και του Φλωράκη προκειμένου να γίνει κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία με πρωθυπουργό το Τζαννετάκη το 1989 έδειξε ότι δεν θα σταματούσε πουθενά και με τίποτε προκειμένου να χειραγωγήσει την εξουσία.
Η εκδικητική του συμπεριφορά απέναντι στον αιώνιο αντίπαλό του Ανδρέα Παπανδρέου με τη σύσταση του Ειδικού Δικαστηρίου για την υπόθεση Κοσκωτά επί κυβέρνησης Τζαννετάκη, απλώς επιδείνωσε την κοινή γνώμη εναντίον του.
Η πρωθυπουργία του, που κράτησε δύο μόλις χρόνια, έδειξε ότι παρά τα προσόντα του, το δυναμισμό και την εργατικότητά του, το σύνθημα του Ανδρέα Παπανδρέου «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» και η συμμετοχή του στην κυβέρνηση Νόβα, ήταν μια ερινύα που συσπείρωνε τους μεταδικτατορικούς ψηφοφόρους εναντίον του.
Τον γνώρισα σε ένα ταξίδι στην Ουάσιγκτον, νομίζω για τα εγκαίνια μιας έκθεσης αρχαιοτήτων και ειλικρινά θαύμασα την εργατικότητα του ανδρός. Αλλά όχι μόνο. Ο Μητσοτάκης ήταν χαλκέντερος. Στα 70τόσα του χρόνια έκανε δεκάδες συναντήσεις την ημέρα και τα μεσάνυχτα καλούσε συνεντεύξεις τύπου για να έχει απευθείας αναμετάδοση στην ΕΡΤ της Ελλάδας.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ειλικρινά με εντυπωσίασε με την ευρύτητα και την καθαρότητα του πνεύματός του, με τη διορατικότητα και τη λακωνικότητα του λόγου του. Από εκείνο το ταξίδι άρχισα να τον παρατηρώ εγγύτερα και να αποκτώ ένα σεβασμό για την ηγετική φυσιογνωμία του ανδρός.
Πολλές φορές τον συνάντησα στο δρόμο καθώς το γραφείο του ήταν στην Αραβαντινού, λίγα μέτρα από το σπίτι του στην Αθήνα. Και τον χαιρέτησα δια χειραψίας, «Καλημέρα σας κύριε πρόεδρε». Χαιρόταν ή μάλλον απολάμβανε αυτή τη στιγμή της διάδρασης με τους ανθρώπους διότι βαθιά μέσα του ήταν ένας άνθρωπος των ανθρώπων.
Δυστυχώς, το πληθωρικό πολιτικό ταλέντο του, η από νωρίς αναρρίχησή του στην εξουσία λόγω των συγγενικών δεσμών με τους Βενιζέλους τον έφερε πολύ νέο ενώπιον μεγάλων πολιτικών διλημμάτων, που του κόστισαν την υστεροφημία του μετά τη δικτατορία και εν τέλει την πολιτική του περιθωριοποίηση, όταν ήταν ακόμη ώριμα δυνατός .
Πάντως, το όνειρό του ήταν να γίνει Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, αλλά ήταν πολύ μεγάλος και πολύ κουρασμένος να διεκδικήσει αυτό το θώκο. Άλλωστε, τα παιδιά του είχαν μπει ήδη στην πολιτική αρένα κι εκείνος υποχώρησε έναντι του γένους του.
Καλό ταξίδι Πρόεδρε! Υπήρξες η ενσάρκωση της ελληνικής ιστορίας επί έναν αιώνα.
Όταν θα αντικρύζω το σπίτι σου πάντα θα σε θυμάμαι.