Κι εκεί που περιμένεις καρτερικά να πάει 8:30 και να ανέβει ο πρωθυπουργός στο βήμα, να τελειώσει, να κατέβει, να φύγει so you can call it a day - or a week, συνειδητοποιείς ότι όλοι και όλα θα περιμένουν να το «σφυρίξει» στο μπάσκετ.
3 ballrooms σε 1, κορπορατούδες με συντηρητικοκαλοκαιρινά φορέματα, αυτό το σύνηθες late ανοιξιάτικο ξέρασμα του τύπου τι-να-φορέσω-κάνει-και-ζέστη με τις άσπρες γάμπες, τα κλειστά ντεκολτέ με τη nude τη γόβα να θραύει. Υπό τους ήχους του τίκι - τίκι του παγοκόφτη των bartenders που σέρβιραν τα ουίσκι, σκαλίζοντας το παγόβουνο για να χωρέσει στο ποτήρι, ώστε να κρατιέται και παγωμένο το αλκοόλ αλλά όχι σαν τα κλασσικά παγάκια που λιώνουν σε χρόνο dt, τους υπουργούς να φέρνουν γύρες αναμένοντας τον πρωθυπουργό και τους φωτογράφους να τραβάνε τον υπουργό Οικονομικών άνετο, να χαιρετά και να συνομιλεί με αρκετό κόσμο στις γαμήλιες ροτόντες, ξαφνικά ακούγονται οι κάφρικες φωνές, μια ανάσα έξω από το press room.
Κόσμος από τα εταιρικά τραπέζια, ασφάλεια των προσώπων και γενικώς της εκδήλωσης με την «επιστροφή» στο αφτί, πανηγυρίζουν για 5 δευτερόλεπτα με δυνατές φωνές την πρόκριση του Γαύρου και μετά διαλύονται ησύχως για να ξεκινήσει η ομιλία του πρωθυπουργού, με αναφορά στο μπάσκετ.
Επισημαίνω σε έναν συνάδελφο ότι δεν θα γίνουμε ποτέ χώρα - εκείνος μου απαντά ότι ήταν σωστό, αναμενόμενο - απλά εμείς σκέφτομαι μετά πως κολυμπάμε σε μια κουταλίτσα, έναν μικρόκοσμο μέσα στη σούπα με το ρύζι το γλασέ, τη διαπραγμάτευση.
Μετά το τέλος της ομιλίας του Αλέξη Τσίπρα, παρατηρώ τους επιχειρηματίες που τον χαιρετούν εγκαρδίως, ακόμη και εάν πριν από έξι μήνες τον έβριζαν, αλλά σκέφτομαι πως έτσι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Παραδίπλα του καθήμενος ο ΥΠΑΠΕΝ Παναγιώτης Λαφαζάνης. Από τα έδρανα της αντιπολίτευσης, σε lobbying δείπνα με ζωντανή τηλεοπτική κάλυψη και τις ενεργειακές ροτόντες να τον κυκλώνουν. Τόσο ο ίδιος, όσο και οι υπουργοί της κυβέρνησης που παραβρέθηκαν, ορισμένοι μάλιστα είχαν έρθει από αρκετά νωρίς, όλοι ευχαριστημένοι από την ομιλία Τσίπρα - ικανοποίησε τους μέσα, έδωσε μηνύματα στους έξω. Για τα εσωκομματικά δε μιλάει κανείς, όλοι τα υποβαθμίζουν, όταν σου μιλούν αρνούνται την πολυγλωσσία και ψηφίζουν όλοι τη συμφωνία που θα έρθει, χωρίς τις κόκκινες γραμμές πάντα.
Όλοι θα πείσουν τους πάντες. Οι μέσα τους δικούς τους, εμείς τους έξω, τι κι αν οι διαρροές από χαρτούρα είναι συνεχείς και επιβαρυντικές για το κλίμα. Οι κυβερνητικοί κύκλοι καταγγέλλουν πόλεμο από τα Μέσα, η αντιπολίτευση γκουγκλάρει κάθε 3 λεπτά τη λέξη «εσωστρέφεια» και απορεί γιατί τη βγάζει πάνω πάνω στα αποτελέσματα. Κι αυτούς τους κυνηγούν οι δημοσιογράφοι, βέβαια. Κυρίως γιατί δεν αλλάζουμε ψήφους στα χθεσινά κομμάτια - μισό λεπτό, πιάστε το σώμα της εφημερίδας και ένα μπλάνκο, πείτε μας κ. υπουργέ - επειδή άλλαξαν οι ίδιοι γνώμη και το «παρών» πρέπει να γίνει «ναι». Αυτό γιατί η τροπολογία δεν είναι κακή, «είναι η ίδια, η παλιά η δικιά μας, συγγνώμη λάθος», έτσι είπε ο πρώην υπουργός στον εισηγητή - πρώην Πρύτανη - που έριξε το «παρών» μες τη μαύρη νύχτα, τράβα τώρα στα Πρακτικά και τους δημοσιογράφους.
Καταλαβαίνω όμως, πού να καταλάβεις τώρα που είσαι αντιπολίτευση τι ψηφίζεις με τόση χαρτούρα. Αλλά και τι να πεις; Γιατί την έφερες σε άσχετο νομοσχέδιο κι εκπρόθεσμη και έχουμε χάσει το τόπι; Γιατί, η τροπολογία σου της οποίας τη διάρκεια επεκτείνει πώς είχε έρθει; Τα ίδια, αλλά φώναζαν οι άλλοι τότε θα μου πεις. Τίποτα μην πεις. Μόνο τρελούς μη μας βγάζεις, τρελαμένους μπορεί. Το ακούω αυτό που λες.