Έφτασε η στιγμή που έτρεμα (ή μάλλον που νόμιζα ότι θα έτρεμα). Η στιγμή που έγινα 30 χρονών. Ακόμα θυμάμαι όταν ήμουν 18 χρονών και σκεφτόμουν τα 30 ως μία τρομακτική και πάρα πολύ μακρινή ηλικία. «Μα αυτός είναι μεγάλος, 30 χρονών», έλεγα με στόμφο και με χαρακτηριστική την απέχθεια ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου. Πόσο μικρή ήμουν και πόσα λίγα ήξερα...
Μέσα στην παιδική μου αφέλεια, εκεί γύρω στα 20 (μάλλον επειδή ένιωσα ότι αρχίζω να μεγαλώνω- κούνια που με κούναγε) άρχισα να θέτω τους στόχους που θα ήθελα να έχω ολοκληρώσει μέχρι να γίνω 30 χρονών, μία ηλικία που θεωρούσα ορόσημο. Οι στόχοι μου ήταν απλοί, άλλωστε είχα μία ολόκληρη δεκαετία μπροστά μου για να τους πραγματοποιήσω. Ήθελα να έχω ταξιδέψει στην Αμερική και στην Ασία, να έχω κάνει ένα διδακτορικό, να έχω κάνει ένα παιδί (τουλάχιστον από μικρή δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα ο γάμος) και να έχω ήδη φύγει από το σπίτι μου για να μείνω μόνη μου, αφού σίγουρα (σίγουρα σου λέω) θα είχα την οικονομική άνεση να το κάνω. Γενικά, ζούσα το δικό μου Sex & The City και μάλιστα όλα μου τα σχέδια, δεν μου φαίνονταν καθόλου μεγαλεπήβολα.
Μέχρι τώρα θα το έχετε μαντέψει πιστεύω ότι, αν και μόλις έγινα 30 (χρόνια μου πολλά!), δεν έχω καταφέρει να πραγματοποιήσω κανέναν από αυτούς τους μακρινούς στόχους που είχα θέσει 10 χρόνια πριν. Όχι αυτό δεν με κάνει να νιώθω καθόλου άσχημα, ούτε με απογοητεύει, ούτε με κάνει να νιώθω αποτυχημένη. Μπαίνω στα 30 πιο σίγουρη, χαρούμενη και γεμάτη από οποιαδήποτε φάση της ζωής μου. Απολαμβάνω φοβερά τις ρυτίδες έκφρασης που έχω κάνει στο μέτωπο, γιατί έγιναν μετά από ατελείωτες ώρες γέλιου, τις ρυτίδες στα μάτια γιατί είναι αποτέλεσμα κλάματος και συγκινήσεων και χαίρομαι για κάθε κομμάτι πάνω μου που δείχνει ότι ο χρόνος όχι μόνο πέρασε αλλά και ακούμπησε για τα καλά!
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που σήμερα δεν έχω καταφέρει να κάνω τα πράγματα που, τότε, είχα σκεφτεί ότι θα έχω καταφέρει μέχρι τα 30 μου. Άλλοι είναι προσωπικοί, άλλοι είναι οικονομικοί και άλλοι οφείλονται σε διάφορες τυχαίες συγκυρίες. Σίγουρα δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι το μεταπτυχιακό μου θα συμπέσει με την έναρξη της κρίσης στην Ελλάδα, ότι θα έφευγα από μία δουλειά που ήμουν απλήρωτη για πολλούς μήνες (και δεν πληρώθηκα και ποτέ), ούτε ότι θα αναγκαστώ να μείνω έναν χρόνο άνεργη και να πρέπει οι γονείς μου να με βοηθήσουν οικονομικά. Παρ' ολ' αυτά, η ευελιξία είναι μεγάλη αρετή και αυτό είναι που με δίδαξε η δεκαετία που πέρασε.
Θα μπορούσα να έχω μείνει με τον χαρτί των στόχων στο χέρι και να το κοιτάω με απορία προσπαθώντας να καταλάβω τι πήγε στραβά και να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο ή να αποδεχτώ ότι στη ζωή γίνονται πολλές αλλαγές τις οποίες δεν μπορώ να ελέγξω και να προχωρήσω μπροστά.
Θυμάμαι τη μητέρα μου να μου λέει από μικρή την φράση «'Ο,τι έγινε έγινε, από' δω και πέρα τι κάνουμε;» και τα τελευταία χρόνια χρειάστηκε να την ανακαλέσω πολλές φορές.
Φυσικά, είναι υπέροχο να έχει κανείς στόχους. Μάλλον, είναι αναγκαίο να έχει κανείς στόχους και να προσπαθεί να τους πετύχει. Όταν, όμως, τα πράγματα αλλάζουν, όταν συμβαίνουν γεγονότα που δεν μπορείς να προβλέψεις, όταν αλλού ξυπνάς και αλλού βρίσκεσαι, η ευελιξία και ο επαναπροσδιορισμός των στόχων είναι η μόνη επιλογή. Τον τελευταίο χρόνο, είδα να συμβαίνουν τόσα πολλά περίεργα και απρόσμενα πράγματα που νόμιζα ότι θα χρειαζόταν μία ζωή για να τα ζήσω. Άνθρωποι έφυγαν, άλλοι ήρθαν, έζησα όμορφες και άσχημες στιγμές, σοκαριστικές και απογειωτικές, οι οποίες με έκαναν να καταλάβω πόση σοφία περικλείει η φράση «όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος». Αντί, λοιπόν, να μείνω κολλημένη σε αυτά που είχα σκεφτεί 10 χρόνια πριν, έβαλα νέους στόχους, πιο ρεαλιστικούς και βραχυπρόθεσμους.
Έκανα άλλα πράγματα που με γέμισαν με χαρά. Τα ταξίδια στο εξωτερικό, έγιναν ταξίδια και εξερευνήσεις στην Ελλάδα και σε γωνιές της Αττικής που δεν ήξερα ότι υπήρχαν, το όνειρο για διδακτορικό (που ήταν και το πρώτο που εγκατέλειψα) έγινε μετεκπαίδευση στην Γνωσιακή Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεία και ο ένας χρόνος ανεργίας μου έγινε αφοσίωση στο γυμναστήριο και στην αλλαγή στη διατροφή και τον τρόπο ζωής μου. Όσο για τα παιδιά, τελικά στα 30 νιώθω πολύ παιδί η ίδια ακόμα για να κάνω αυτό το βήμα, αλλά ευτυχώς έχω μία υπέροχη ανηψιά εξ αίματος και μία ακόμα «εξ αγχιστείας» (κόρη μίας πολύ καλής μου φίλης) που μου φτάνουν!
Κάπως έτσι μπαίνω στα 30 μου χρόνια. Αισιόδοξη, χαμογελαστή, γεμάτη με εμπειρίες και συναισθήματα και με την γλυκιά προσμονή για όλα τα απρόβλεπτα που θα έρθουν στο μέλλον. Είμαι πιο έτοιμη από ποτέ!