«Όποιος εύκολα θυμώνει να μη πιάνει το τιμόνι», τραγουδούσε η Αλίκη Βιουγιουκλάκη στην «Σωφερίνα» και δεν είχε άδικο, αφού πάνω στα νεύρα σου, αγαπητέ οδηγέ μπορεί να κάνεις πράγματα που δεν τα εννοείς, να δημιουργήσεις παρεξηγήσεις και να στεναχωρήσεις (ή να εκνευρίσεις) τους υπόλοιπους οδηγούς.
Για τον λόγο αυτό πρέπει να μην ξεχνάς ποτέ να ακολουθείς τους κοινωνικούς κανόνες της οδήγησης και να δείχνεις ότι είσαι άνθρωπος- και οδηγός- με τρόπους. Φυσικά, δεν εννοούμε τον Κ.Ο.Κ. που ούτως ή άλλως οφείλεις να τηρείς ευλαβικά, αλλά και μερικούς ακόμα καλούς τρόπους που δείχνουν ευγένεια.
Ένα από τα συχνότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Έλληνας οδηγός είναι η αλλαγή λωρίδας. Αυτή η μετάβαση από τη μία λωρίδα στην άλλη γίνεται είτε απότομα και εντελώς ξαφνικά, με κάποιον να πετάγεται μπροστά σου, είτε να αλλάζεις λωρίδα μόνο όταν δεν έρχεται κανείς, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι έχεις φτάσει στην Λαμία και ακόμα δεν έχει καταφέρει να στρίψεις στο στενό που ήθελες, επειδή δεν σε άφησε κανείς να αλλάξεις λωρίδα. Και στις δύο περιπτώσεις, η ευγένεια μπορεί να σε σώσει.
Αν θέλεις να αλλάξεις λωρίδα, λοιπόν, φρόντισε να ανάβεις πάντα το φλας. Βρίσκεται εκεί για αυτόν τον λόγο. Για να προειδοποιεί τους υπόλοιπους οδηγούς ότι θέλεις να αλλάξεις πορεία. Το να ανάβεις το φλας και να αλλάζεις ταυτόχρονα λωρίδα δεν πιάνεται. Αντίστοιχα, αν δεις κάποιον να έχει ανάψει φλας, δώσε του λίγο χώρο για να το κάνει. Εκτός αν πιστεύεις ότι με αυτόν τον τρόπο θα αργήσεις ή θα χάσεις την σειρά σου. Μπορεί να σε σοκάρει αυτό που θα σου πω, αλλά δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο. Α, και εννοείται λέμε πάντα «ευχαριστώ» όταν κάποιος οδηγός μας αφήσει να περάσουμε.
Έστω, λοιπόν, ότι άλλαξες λωρίδα και έφτασες στον προορισμό σου.
Ήρθε η στιγμή να παρκάρεις, κάτι που δεν είναι και εύκολο στην Αθήνα. Εκεί που κάνεις κύκλους βλέπεις ένα αυτοκίνητο να φωτίζεται και τον ιδιοκτήτη του να μπαίνει μέσα. Φωτίζεται και το πρόσωπό σου, ανάβεις τα αλάρμ σου, όπως πρέπει, και περιμένεις. Αρχικά, μην αρχίζεις να κορνάρεις- κάτι που φυσικά, ισχύει και για όσους περιμένουν πίσω από εσένα. Αλλά κι εσύ φίλε οδηγέ που ετοιμάζεσαι να ξεπαρκάρεις, μην αρχίσεις να βάζεις κραγιόν/ φτιάχνεις τα μαλλιά σου/ κοιτάζεσαι στον καθρέφτη/ αποφασίζεις να στείλεις μήνυμα/ αρχίζεις να διαβάζεις το βιβλίο σου κλπ. Ανάβεις μηχανή, όπισθεν, μπροστά, πίσω, μπροστά και φεύγεις. Να διευκολύνεις την κατάσταση, γιατί αλλιώς όλα αυτό θα πάει ντόμινο. Ο οδηγός θα σε περιμένει υπομονετικά, οι από πίσω θα κορνάρουν, οι πιο πίσω θα κορνάρουν, αυτός που περιμένει να παρκάρει θα βρίσει τον από πίσω, μετά θα πει σε εσένα να κάνεις πιο γρήγορα, εσύ θα αγχωθείς, θα σου σβήσει η μηχανή και πάει λέγοντας...
Η κόρνα δεν είναι ο καλύτερός σου φίλος. Βρίσκεται εκεί για έκτακτες περιπτώσεις και δεν είναι αγχολυτικό μπαλάκι για να την πιέζεις όποτε εκνευρίζεσαι. Για παράδειγμα, αν μόλις άναψε πράσινο δεν χρειάζεται να πατήσεις κόρνα στον μπροστινό σου. Κι εκείνος θέλει να περάσει γρήγορα το φανάρι, δεν θέλει να μείνει για πάντα εκεί. Αν κάποιος πάει να παρκάρει όπως ανέφερα και παραπάνω, δεν είναι λίγος για να πατήσεις κόρνα. Αν κάποιος αφήνει ένα πεζό να περάσει σε διάβαση, δεν είναι επαρκής λόγος για να πατήσεις κόρνα.
Κάτι ακόμα πολύ σημαντικό είναι να γνωρίζει πότε ήρθε η ώρα να «κρεμάσεις τα παπούτσια σου» ή τα κλειδιά σου στην προκειμένη. Όσο κι αν θαυμάζω τους ανθρώπους που μένουν ενεργοί, δεν χάνουν το κέφι τους και χαίρονται την ζωή, ανεξάρτητα με την ηλικία τους, όσο περνούν τα χρόνια, τα αντανακλαστικά του ανθρώπου, όπως και μερικές φυσικές τους λειτουργίες φθίνουν. Ο δικός μου παππούς οδηγούσε μέχρι τα 75 του, αλλά όποτε σήκωνε το χέρι του τροχονόμος, νόμιζε ότι τον χαιρετά, οπότε ανταπέδιδε τον χαιρετισμό.
Ότι δεν βρίζουμε, δεν κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο για καβγά και δεν χάνουμε την ψυχραιμία μας, είναι αυτονόητο. Ηρεμία και ψυχραιμία πάνω απ' όλα γιατί η θυμωμένη οδήγηση ισοδυναμεί με επικίνδυνη οδήγηση.
Με λίγα λόγια, η ευγένεια είναι δεν χάνει ποτέ, ούτε και στην οδήγηση. Τα έχει πει άλλωστε και η Αλίκη πριν από μένα.