Εκλογές στην αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ

Από το 1997 που εργάζομαι στην Δημόσια Τηλεόραση της Ελλάδας, την ΕΡΤ, έχω δουλέψει σε πολλές εκλογικές μάχες. Εκλογές με παρεμβάσεις πολιτικές και ασφυκτικές πιέσεις που έκαναν διευθυντές να αλλάζουν χρώματα και συμπεριφορές μέσα σε δευτερόλεπτα. Εκλογές χωρίς παρεμβάσεις πολιτικές, μέσα σε καθεστώς μεγάλης δημοσιογραφικής ελευθερίας, που η ΕΡΤ κατάφερε ακόμη και να πάρει πρωτιά την εκλογική βραδιά.
linmtheu/Flickr

Από το 1997 που εργάζομαι στην Δημόσια Τηλεόραση της Ελλάδας, την ΕΡΤ, έχω δουλέψει σε πολλές εκλογικές μάχες. Εκλογές με παρεμβάσεις πολιτικές και ασφυκτικές πιέσεις που έκαναν διευθυντές να αλλάζουν χρώματα και συμπεριφορές μέσα σε δευτερόλεπτα. Εκλογές χωρίς παρεμβάσεις πολιτικές, μέσα σε καθεστώς μεγάλης δημοσιογραφικής ελευθερίας, που η ΕΡΤ κατάφερε ακόμη και να πάρει πρωτιά την εκλογική βραδιά. Εκλογές με αβέβαιο αποτέλεσμα κι εκλογές που ξέραμε τον νικητή πριν καν προκηρυχθούν. Ε, αυτές οι εκλογές του 2015 ήταν οι πιο δύσκολες, οι πιο παραγωγικές και οι πιο συναρπαστικές.

Στις μεγάλες εκλογικές μάχες η ΕΡΤ διέθετε στα κόμματα όλα τα δυνατά τεχνικά μέσα και έθετε στην υπηρεσία τους ένα μεγάλο μέρος του ανθρώπινου δυναμικού της προκειμένου να καλυφθεί η δραστηριότητά τους με τον αρτιότερο τρόπο. Δεν το έκανε από την καλή της την καρδιά, το έκανε ως όφειλε, υποχρεωμένη από το νόμο, και το γεγονός ότι ως χρηματοδοτούμενος με Δημόσιο Χρήμα οργανισμός, έπρεπε να καλύπτει τη δραστηριότητα των κομμάτων που διεκδικούσαν την ψήφο του ελληνικού λαού. Στις πρόσφατες, μάλιστα, εκλογές η φερόμενη ως Δημόσια Τηλεόραση, η ΝΕΡΙΤ, που σύντομα θα αποτελεί θλιβερό παρελθόν, αποφάσισε να δίνει εικόνα από τις κομματικές δραστηριότητες, με το υδατογράφημά της πάνω στην οθόνη. Σωστή, σωστότατη απόφαση, αν και ο στόχος της ήταν μάλλον να εκβιάσει μια μορφή πολιτικής νομιμοποίησης για το μόρφωμα, μόνο που άργησε καμιά εικοσαριά χρόνια: αν κάποιος είχε σκεφτεί να κοτσάρει ένα σηματάκι σε κάθε πλάνο προεκλογικής ομιλίας ή συνέντευξης τύπου, ίσως γινόταν πιο εύκολα αντιληπτό το τεράστιο κόστος που η ΕΡΤ κατέβαλε επί δεκαετίες για να μπορούν οι πολίτες να παρακολουθούν τις προεκλογικές πιρουέτες των γαμπρών της εξουσίας.

Πρόβλημα πρώτον λοιπόν: ΕΡΤ χωρίς τεχνικά μέσα. Χωρίς δυνατότητα παραγωγής για μεγάλες συγκεντρώσεις, με ελάχιστες κάμερες ιδιωτών στη διάθεσή μας, μια που η «προίκα» της ΕΡΤ, εδώ στη Θεσσαλονίκη βρίσκεται, υποχρεωτικά, καθηλωμένη χωρίς να μπορεί να βγει από το κτήριο...Αυτό που σε άλλα κανάλια ήταν προαπαιτούμενο, αυτονόητο, ρουτίνα, για μας ήταν μια καθημερινή μάχη: Τι ώρα βγαίνει ο ένας αρχηγός με το φόβο, τι ώρα ο άλλος με την ελπίδα, ο τρίτος με τα τρενάκια, ποιον πρέπει να γράψουμε οπωσδήποτε, ποια πολύτιμη πηγή εικόνας έπρεπε να σταματήσουμε να αποθηκεύουμε στους σκληρούς δίσκους του μοντάζ; Εκεί που σε ένα κανονικό κανάλι οι δημοσιογράφο συζητάνε τις ειδήσεις, εδώ στην ΕΡΤ έπρεπε καθημερινά να κάνουμε τη δύσκολη σχοινοβασία ώστε με τα λιγοστά μας μέσα να είμαστε όσο το δυνατόν πιο πλήρεις στο δελτίο.

Στις μεγάλες εκλογικές μάχες δεν υπήρχαν πολλά - πολλά με άδειες και ρεπό. Ήταν πυρετώδης περιόδος, οι ρεπόρτερς όργωναν την επαρχία κυνηγώντας αρχηγούς που ψάρευαν ψήφους σε μεγάλες (ή λιγότερο μεγάλες ...) συγκεντρώσεις, όλοι λίγο ή πολύ, επιστρατευόταν. Στην ΕΡΤ των εθελοντών, απλήρωτων, απολυμένων, στην ΕΡΤ χωρίς το βασικό δημοσιογραφικό εργαλείο την καθημερινή σύσκεψη που αξιολογεί, κρίνει και οργανώνει την πληροφορία, πώς το λύνεις αυτό; Το λύνεις μόνο αν έχεις την υποδειγματική αυτοοργάνωση χάρη στην οποία οι συνάδελφοι του ρεπορτάζ αλλά και τα αδέλφια μας από τις τοπικές ΕΡΑ πέτυχαν να συντονίζονται όλοι κάθε μέρα έτσι ώστε κανένας αρχηγός, κανένα κόμμα να μην λείπει από το δελτίο.

Ίσως, όμως, ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα από την ένδεια σε τεχνικά μέσα και ανθρώπους να ήταν τελικά το μοντέλο ενημέρωσης που είχαμε καθιερώσει. Ο οξύς πολιτικός λόγος, η σαφής αντικυβερνητική τοποθέτηση, το άνοιγμα στην κοινωνία και τα αγωνιζόμενα κομμάτια της, όλα εν ολίγοις τα μαχητικά χαρακτηριστικά της αγωνιζόμενης ΕΡΤ έπρεπε να ισορροπήσουν με την επιβαλλόμενη αποστασιοποίηση, αναγκαία σε μια προεκλογική περίοδο. Με άλλα λόγια, χωρίς να χαθεί το δημοσιογραφικό «νεύρο», να ξαναγίνουμε λίγο πιο...ΕΡΤ του παρελθόντος, και να ισορροπήσουμε με περισσότερη μαεστρία ανάμεσα στους διεκδικητές της εξουσίας. Να μοιράσουμε ισορροπημένα το χρόνο στους βασικούς, να δώσουμε αναλογικά τον πρέποντα χρόνο στους πιο αδύναμους εκλογικά διεκδικητές της ψήφου των πολιτών.

Και το πιο σημαντικο, να αναδείξουμε τις πληγές της ελληνικής κοινωνίας και να ζητήσουμε απαντήσεις από τους υποψηφίους της κάθε πλευράς.

Αυτή όμως η καθημερινή σχοινοβασία, άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο επιτυχής, ήταν και το μεγαλύτερο κέρδος αυτής της προεκλογικής περιόδου. Η προεκλογική περίοδος μας προετοίμασε για το «μεσοδιάστημα» που ζούμε τώρα. Για την περίοδο που είμαστε όχι πια η «παράνομη» η «αγωνιστική» Ραδιοτηλεόραση των εργαζομένων, αλλά σε αναμονή επανεκκίνησης για να γίνουμε ξανά η ΕΡΤ που οι έλληνες αγαπούσαν (ή αγαπούσαν να ...μισούν) στο παρελθόν, η ΕΡΤ των ίσων αποστάσεων και της δημοσιογραφικής ισορροπίας, χωρίς όμως να πετάξουμε τον πλούτο της εικοσάμηνης περιόδου αυτοδιαχείρισης: τον δημοσιογραφικό δυναμισμό, την πρωτοβουλία, το ανοιχτό μικρόφωνο στα ζωντανά και αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Και μόνο αν κερδίσουμε αυτό το κρίσιμο στοίχημα θα μπούμε ξανά στο Ραδιομέγαρο πραγματικοί νικητές, καλύτεροι απ'ότι ήμασταν όταν η χουντικής έμπνευσης ΚΥΑ της ομάδας Σαμαρά μας πέταξε στο δρόμο. Η ΕΡΤ που λειτουργούμε αυτές τις ημέρες δεν διεκδικεί να είναι «ντουντούκα» κανενός άλλου, παρά του μοναδικού ιδιοκτήτη της: του Έλληνα Πολίτη που σε λίγο θα την πληρώνει και πάλι όπως παλιά, αλλά θα απολαμβάνει ένα προϊόν που πρέπει να είναι καλύτερο από ποτέ.

Θα μας αντέξει το σχοινί; Στην τηλεόραση δεν υπάρχει χειροκρότημα. Κι εμείς δεν χτυπιόμαστε καθημερινά για τη «θεσούλα» μας. Αυτή, λίγο ως πολύ, είναι πια εξασφαλισμένη. Χτυπιόμαστε για να μείνει ζωντανή η «προίκα» των είκοσι μηνών, για να έχουν οι συμπολίτες μας, τα «αφεντικά» μας, την Δημόσια Ραδιοτηλεόραση που αξίζουν. Ο Αγώνας αυτός ποτέ δεν δικαιώνεται. Συνεχίζεται, και θα συνεχίζεται για πάντα. Κι εμείς, ταλαιπωρημένοι, αποδεκατισμένοι, αλλά όρθιοι είμαστε και θα είμαστε εδώ για να τον δίνουμε και να τον κερδίζουμε με τον μόνο τρόπο που υπάρχει, τον μόνο τρόπο που ξέρουμε: Καθημερινά, με τη δουλειά μας.

Δημοφιλή