Όταν κάποιος ρίξει το βλέμμα του στο πρωτοσέλιδο της 24ης Απριλίου 2017 της γαλλικής εφημερίδας L'Humanité, της επόμενης μέρας του πρώτου γύρου των Προεδρικών εκλογών στη Γαλλία, θα αντικρίσει την υποψήφια του κόμματος «Εθνικό Μέτωπο» (FN), Μαρίν Λε Πεν σκυφτή μπροστά από την αφίσα της κι από κάτω γραμμένη με μεγάλα γράμματα τη λέξη «Ποτέ» (Jamais). Μήπως όμως είναι αργά πια για να αντιστραφεί αυτό το κύμα της αύξησης των ποσοστών κομμάτων με ακραίες απόψεις, το οποίο καθημερινώς απλώνεται ολοένα και περισσότερο στους κόλπους της Ευρώπης και όχι μόνο;
Διαβάσαμε στον Tύπο πριν λίγες εβδομάδες, πως στο μικρό χωριό Φόλενταμ της Ολλανδίας, με εξαιρετικά χαμηλά ποσοστά ανεργίας και εγκληματικότητας, το ένα τρίτο περίπου του πληθυσμού είχε την πρόθεση να στηρίξει ένα ακροδεξιό κόμμα στις εκλογές, γεγονός παράδοξο τόσο για την τοπική κοινωνία όσο και για την ίδια την κοινωνία της Ολλανδίας η οποία μέχρι χτες είχε τη φήμη πως η ανοχή και η ανεκτικότητά της στη διαφορετικότητα ήταν πολύ μεγάλη. Οι κουλτούρες του κόσμου ολόκληρου είχαν κυριολεκτικά βρει στην Ολλανδία ένα από τα πιο φιλόξενα μέρη για να στεγάσουν τη δημιουργικότητά τους, τουλάχιστον μέχρι σήμερα διότι ακόμα κι εκεί έχει αρχίσει να διαφαίνεται έντονα η δυσφορία του πληθυσμού απέναντι στις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις που ευνοούν την ασάφεια και την αβεβαιότητα για το αύριο. Το ίδιο συμβαίνει λίγο πολύ σε αρκετές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης κι εύλογα κανείς θα αναρωτηθεί για τις αιτίες που έχουν οδηγήσει τους πολίτες της Ένωσης να σκέφτονται πια πως η λύση στα προβλήματά τους θα έρθει από τα άκρα του πολιτικού φάσματος.
Η Μαρίν Λε Πεν στη Γαλλία, δεύτερη στον πρώτο γύρο των Προεδρικών εκλογών του 2017, και κάθε Μαρίν Λε Πεν στις χώρες της Ευρώπης, αντλεί τη δύναμή της από τον πολίτη που θεωρεί πως τα προβλήματά του έχουν πια φτάσει σε απελπιστικό σημείο και πως η λύση θα πρέπει να είναι δραστική, εξ ου και η επιλογή των άκρων. Ίσως αυτό να είναι το σημείο που θα πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας προσπαθώντας να διερευνήσουμε το νέο status quo που προσπαθεί να δημιουργηθεί στη Γηραιά Ήπειρο.
Ενδεχομένως ο απλός πολίτης να έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στα πολιτικά κόμματα που μέχρι εχθές ευαγγελίζονταν την ισότητα, τη δικαιοσύνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα και υπό το βάρος της συνεχιζόμενης οικονομικής αβεβαιότητας και της διαρκώς αυξανόμενης ροής μεταναστών, να έχει γίνει πλέον εσωστρεφής και μη ανεκτικός μπροστά στο φόβο του αύριο, που πια μοιάζει άγνωστο κι έξω από την μέχρι σήμερα πεπατημένη, αλλά και της διαφαινόμενης αλλαγής στην καθημερινότητά του. Δε θα ήταν υπερβολή αν ισχυριστούμε πως μια από τις σημαντικότερες αιτίες γι' αυτή τη μεταστροφή είναι το γεγονός πως το πολιτικό κατεστημένο που λαμβάνει αποφάσεις κεκλεισμένων των θυρών στις στρογγυλές τράπεζες των Βρυξελλών αφήνει απ' έξω τον πολίτη, ξεχνά να τον ενημερώσει, αδιαφορεί για τις αγωνίες του, θεωρεί πως κυβερνά έναν αόρατο πληθυσμό που δέχεται αβίαστα τις βουλές και τα θέσφατα που παράγει. Η πολιτική όμως οφείλει να είναι κοινό κτήμα όλων και να μην περιχαρακώνεται πίσω από μεσαιωνικού τύπου πρακτικές που αφήνουν τον κυβερνώμενο απ' έξω. Οι πολιτικοί οφείλουν να είναι εξωστρεφείς και να ενημερώσουν το λαό για το αύριο και το τι μέλλει γενέσθαι σε τούτο τον τόπο. Η γνώση είναι αυτή που δίνει δύναμη στον πολίτη κι όταν αυτή παραχωρείται για διαχείριση στα άκρα του πολιτικού σκηνικού, τότε δεν παράγονται αλήθειες αλλά μόδες γεμάτες παθογένεια, οι οποίες συνήθως πριν ξεφουσκώσουν έχουν ήδη αφήσει πίσω τους μεγάλες ζημιές και πολλά θύματα.
Η ευχή μας είναι βεβαίως να πρυτανεύσει η λογική και να επικρατήσει η σύμπνοια στους κόλπους της Ευρώπης. Η μοίρα των λαών είναι γνωστό πως δεν εξαρτάται από κανέναν παρά από τους ίδιους τους λαούς, τούτο η ιστορία το έχει επιβεβαιώσει περίτρανα και είμαστε απολύτως βέβαιοι πως θα το ξανακάνει. Κι επειδή «μέτρον άριστον», κατά τη ρήση των προγόνων μας, καλό θα ήταν όλοι μας να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να φέρουμε στο προσκήνιο του σκεπτικού μας την ευθύνη που έχουμε απέναντι στο μέλλον. Ποτέ άλλωστε τα άκρα δεν συνεισέφεραν κάτι άλλο παρά διχόνοια και οπισθοδρόμηση. Η Ευρώπη δεν έχει την πολυτέλεια να κάνει βήματα πίσω, μπορεί όμως να κάνει βήματα για την ουσιαστική θεμελίωση της δημοκρατίας και συνάμα της περιχαράκωσης των συμφερόντων των λαών που ζουν κάτω από τη μπλε σημαία με τα δώδεκα χρυσά αστέρια!