Ένα από τα ευκολότερα και πλέον ευχάριστα πράγματα στη ζωή, είναι να δηλώνεις ευαίσθητος στη φτώχεια και την ανέχεια που βλέπεις γύρω σου. Ειδικά στην εποχή της εύκολης επικοινωνίας, είναι ακόμη ευκολότερο να αποκτήσουμε το προφίλ του συμπονετικού και συμπάσχοντα για ό,τι κακό μπορεί να βρίσκει τους ανθρώπους αυτού του πλανήτη. Βέβαια, το δύσκολο είναι να εντάξουμε την ευαισθησία μας αυτή στην πραγματική ζωή.
Εκεί θα μας βρείτε να μαχόμαστε για τα δικαιώματα της πεφωτισμένης ελληνικής και ευρωπαϊκής Αριστεράς σε βάρος των λούμπεν του τρίτου κόσμου κι ας γνωρίζουμε από διαίσθηση ότι είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Θα μας δείτε να αξιοποιούμε στο μέγιστο αυτά που ο πολιτισμός παρέχει, ανακτώντας έτσι δυνάμεις να τον πολεμήσουμε. Θα μας βρείτε να χαιρόμαστε που ως σπουδαγμένοι κι έξυπνοι αμειβόμαστε περισσότερο από τον επιστάτη της εταιρείας, αλλά κατά τα άλλα να δυσανασχετούμε με τις ανισότητες του κόσμου.
Θα μας βρείτε ακόμη να κατηγορούμε τις εταιρείες που μολύνουν περιβάλλοντα και αλλοτριώνουν συνειδήσεις, ξεχνώντας πως είμαστε εμείς αυτοί που καταναλώνουμε ελεύθερα τα προϊόντα τους. Θα μας δείτε επίσης να σιχτιρίζουμε την έλλειψη ευαισθησίας και να προβάλλουμε την αγνότητα, την αλληλεγγύη και το θείο σε κάθε μας ενέργεια που είναι ανοικτή στα μάτια και τις εντυπώσεις. Γι' αυτό συνήθως θα μας δείτε να κάνουμε μια κοινωνική ανάλυση που παίρνει από το άτομο τις ευθύνες του και τις ρίχνει στη μοίρα της κοινωνικής του τάξης. C'est la vie...
Σε όλα αυτά βέβαια, υπάρχουν κι αυτοί που εντάσσουν τον αγώνα τους στα πλαίσια ενός εκ των έσω μετασχηματισμού. Θα είναι δραστήριοι, συχνά υπέρμετρα ανταγωνιστικοί, πάντα κριτικοί προς τους άλλους και υποστηρικτές της άποψης ότι αν βρίσκεσαι εντός του παιχνιδιού, καλείσαι να παίξεις. Απορώ, αν όλοι είμαστε εντός του παιχνιδιού και καλούμαστε να συμμετέχουμε, ποιοι είναι οι εκτός που αναμένουμε να ακούσουν το πρόταγμα των εντός και να εκκινήσουν την αλλαγή και την αναμόρφωση ερήμην μας; Οι εντός εκτός. Αυτοί που επιδέξια λαμβάνουν «επενδυτικές» θέσεις ταυτόχρονα και στην πραγματικότητα, αλλά και στο αξιακό σύστημα. Ακόμα κι αν οι θέσεις αυτές είναι αντίθετες. Και αναμένουν έτσι τις αποδόσεις τους από το χαρτοφυλάκιο υποκρισίας, έχοντας κάνει διασπορά των ανασφαλειών τους.
Θα είναι και κάποιοι εκτός, που όταν θα τους βρούμε μπροστά μας, θα φαντάζουν οι ιδέες τους αλλότριες, άξιες χλευασμού και μη γνήσιες ως προς τα απαραίτητα ιδανικά και επιδιώξεις που οι εντός πεφωτισμένοι διαμορφώνουν. Αυτοί οι εκτός, θα έχουν απόψεις αντίθετες από μια κοινωνία που επιθυμεί να φέρεται ατομικιστικά, αλλά με επαρκή κατακριτέα φαινόμενα, ώστε να παίρνει θέση και να πετυχαίνει την ηθική της κάθαρση.
Πολύ καλή δουλειά αναφορικά με τα προηγούμενα, βλέπουμε να κάνουν γνωστοί άνθρωποι γύρω μας, πολιτικοί, οικονομολόγοι, επιστήμονες διαφόρων κλάδων και υπερευαίσθητοι, κατά τα άλλα ατομιστές, οι οποίοι αξιοποιούν τη νεοορθόδοξη αριστερή ηθική προς όφελός τους, οικονομικό, πολιτικό, δημοφιλίας. Από αυτούς βέβαια, θα δούμε και μερικούς χομπίστες εθελοντές, ηθικά ανώτερους των προηγουμένων, πάντα όμως εντός του παιχνιδιού, πάντα συνεπείς με το πορτοφόλι και το οικόσημο τους, να ξεκλέβουν λίγο χρόνο, λίγη όρεξη, για να καλύψουν ψυχολογικά το έδαφος της αναλγησίας που τους χαρακτηρίζει συνολικά.
Οι πραγματικές αλλαγές ξεκινούν από το άτομο και είναι διατηρήσιμες μόνο όταν τις εντάσσουμε στη συμπεριφορά μας. Είναι η ελευθερία του ατόμου αυτό που πρέπει να εξασφαλίζεται συλλογικά, αλλά και η ευθύνη του, αυτή που θα πρέπει να αξιολογείται τακτικά.