Ο Οδυσσέας αναρρώνει στο κτηνιατρείο στη Μύκονο περιμένοντας να δει αν θα τον υιοθετήσει κάποιος από την Ελλάδα.
Είχα μία κουβέντα πρόσφατα με μερικούς φίλους σχετικά με το νέο βιβλίο της Αριάνας, το Thrive, και για το πνεύμα των καιρών. Συμφωνώ ότι οι Δυτικές κοινωνίες βρίσκονται σε ένα σημείο καμπής, στο οποίο βιώνουμε μία συνολική αφύπνιση σχετικά με το βαθύτερο νόημα της ζωής μας και τον κοινωνικό σκοπό των οργανώσεών μας πέρα από την υλική επιτυχία.
Πριν μερικές νύχτες, ο φίλος μου Julien κι εγώ είχαμε μία φοβερή εμπειρία που έρχεται σε συμφωνία με αυτές τις συζητήσεις που θέλαμε να μοιραστούμε. Γίναμε μάρτυρες μίας δυσάρεστης σκηνής που λάμβανε χώρα στον δρόμο μπροστά στα σκαλιά του σπιτιού που νοικιάζαμε στη Μύκονο. Μία γυναίκα έκλαιγε και φώναζε στα ιταλικά, δίπλα σε ένα άσπρο- γκρι αδέσποτο γατάκι που είχε ξαπλώσει πάνω από μία λίμνη αίματος και πάλευε για τη ζωή του.
Πάνω από μία δωδεκάδα άνθρωποι ήρθαν, μιλώντας διάφορες γλώσσες, ψάχνοντας να βρουν τρόπο ώστε να σώσουν την γάτα , οπότε επικεντρωθήκαμε στο να βρούμε κάποιον Έλληνα από το νησί που θα μπορούσε να βοηθήσει.
Εκείνη τη στιγμή, εμφανίστηκε ένα φιλικός έμπορος. Μας εξήγησε ότι ήταν της Αναλήψεως και καμία κλινική δεν θα είναι ανοιχτή, αλλά οι γείτονες δεν υποχωρούσαν. Αφού είχε εξαντλήσει όλες τις επιλογές, ο έμπορος κάλεσε και βρήκε έναν κτηνίατρο που μπορούσε να ανοίξει την κλινική του.
Με μία ντόπια σερβιτόρα σε ένα μηχανάκι να καθοδηγεί το τζιπ μας, πήγαμε την γάτα- μέσα σε ένα κουτί που είχε φτιάξει η ομήγυρη- στην κλινική. Διαλογιστήκαμε και προσπαθούσαμε να καταπραΰνουμε τον πόνο της γάτας, ενθαρρύνοντάς την να μείνει κοντά μας. Εκείνη μας πετούσε αθώες σπίθες από τα μάτια της.
Όταν φτάσαμε, ο Κώστας, ο κτηνίατρος, μας περίμενε στην κλινική του, που έριχνε φως από την κορυφή του λόφου πάνω από την πόλη. Ο Κώστα βρήκε μέσα στη μικρή γάτα μία βαθιά μαχαιριά που ακόμα έβγαζε αίμα (μάθαμε αργότερα ότι υπήρχαν μερικοί έφηβοι που πείραζαν τις γάτες της γειτονιάς). Επειδή δεν είχε καθόλου προσωπικό, βοήθησα στην εγχείριση για καμιά ώρα καθώς κάναμε ράμματα στον εσωτερικό μυ και στη συνέχεια το δέρμα της γάτας.
Η γάτα επιβίωσε και ήμασταν πολύ ενθουσιασμένοι. Την βάλαμε στο κρεβάτι στις 10 το βράδυ για να μάθουμε την επόμενη μέρα το πρωί ότι μπορεί να μην καταφέρει να περπατήσει. Ο Julien ονόμασε την γάτα Οδυσσέα, και ελπίζουμε να μάθουμε στις επόμενες ημέρες ότι θα συνεχίσει να επιβιώνει στο «ταξίδι» του.
Με αφορμή κάποιες πτυχές που είχαμε μοιραστεί με μερικούς φίλους μία εβδομάδα πριν από αυτό το περιστατικό, αναλογίζομαι ποια είναι η σημασία όλων αυτών.
Ένα μήνυμα είναι ξεκάθαρο: Η σκληρότητα που έχει τέτοιο τέλος δεν μπορεί να κυριαρχήσει. Η συνολική ανθρώπινη συμπόνια και η εξυπνάδα μπορεί να την υπερνικήσει. Επιπλέον, χρειάζεται μία έκρηξη καλοσύνης για να νικήσει μία μόνο πράξη σκληρότητας και χρειάζεται να πιστέψετε ότι το πρώτο μπορεί να ξεπεράσει το δεύτερο. Ανεξάρτητα με το τραύμα που υπέστη ο Οδυσσέας, δεν έδειξε ποτέ φόβο για τους γείτονες. Αντίθετα, έμοιαζε να πιστεύει ότι μόνο το πρώτο, δηλαδή η καλοσύνη, θα μπορούσε να υπερισχύσει στους ανθρώπους.
To blog αυτό δημοσιεύτηκε αρχικά στην αμερικάνικη έκδοση της HuffPost.