«Όσοι αγαπούν την Ελλάδα επενδύουν στην Ελλάδα», ήταν το μήνυμα του Γάλλου Προέδρου Φρανσουά Ολάντ κατά την πρόσφατη επίσκεψη του στη χώρα μας. Και στην εξαιρετικά θερμή συνάντηση του με τον Έλληνα Πρόεδρο Προκόπη Παυλόπουλο είπε πως η Γαλλία μάς στηρίζει. Ήταν και θα είναι στο πλευρό μας.
Έτσι, με αναπτερωμένο κάπως το ηθικό για την Γαλλική...προστατευτική πολιτική προς τη χώρα μας, που διασφαλίζει λίγο-πολύ τον (απειλούμενο κάθε τόσο) ευρωπαϊκό μας προσανατολισμό, ταξιδέψαμε σε ένα από τα πιο όμορφα κοσμοπολίτικα νησιά μας. Από τους δημοφιλέστερους προορισμούς διεθνώς, την Ιπποτική Ρόδο. Την γεμάτη ρομαντισμό και ιστορία, με την Μεσαιωνική Οχύρωση, το επιβλητικό Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου στην παλαιά Πόλη. Την αποκαλούμενη «Νύμφη του Ήλιου» αφού κατά τη μυθολογία βγήκε από τον αφρό της θάλασσας και δόθηκε δώρο από τον Δία στο Θεό Ήλιο (αριστουργηματικό άγαλμα των Ελληνιστικών χρόνων βρίσκεται σε ένα από τα ωραιότερα Μουσεία μας, το Αρχαιολογικό Ρόδου).
Με το δίκιο της λοιπόν διεκδικεί την ανάδειξή της ως Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 2021. Εργάζονται εντατικά γι' αυτό, ο Δήμαρχος κ. Χατζηδιάκος, ο ακαταπόνητος αντιδήμαρχος Τέρης Χατζηϊωάννου, η πρόεδρος της αρμόδιας επιτροπής Αλίκη Μοσχή (Γυναίκα της Ευρώπης το 2004), η αντιδήμαρχος για τον Τουρισμό Μαρίζα Χατζηλαζάρου πανταχού παρούσα και πάντα πρόθυμη και κοντά της ο Σ. Χατζηνικολάου, λάτρης του τόπου του, της θάλασσας, μάς ξενάγησε εν πλω, στις συναρπαστικές τουριστικές του δραστηριότητες. Συνεχές είναι το ενδιαφέρον και του πρώην υφυπουργού Γ. Νικητιάδη.
Πολιτιστική Διπλωματία
Η Ρόδος τις όμορφες αυτές φθινοπωρινές ημέρες, ως υποψήφια Πολιτιστική Πρωτεύουσα, φιλοξένησε την Διεθνή Πολιτιστική Ακαδημία, θεσμό που τελεί υπό την αιγίδα της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής για την UNESCO.
Οι εργασίες του συνεδρίου είχαν θέμα «Δημόσια και Πολιτιστική Διπλωματία σε περιόδους κρίσεως», με τη συμμετοχή Ακαδημαϊκών, διπλωματικών νέων και παλαιών, ερευνητών. Το οργάνωσε το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού με επικεφαλής τον εξαιρετικά δραστήριο, έμπειρο και γνώστη των διεθνών σχέσεων καθηγητή Χριστόδουλο Γιαλλουρίδη.
Δραστήριος ο Πρόεδρος του Ιδρύματος Πολιτισμού Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης
Στρατηγική του Ιδρύματος μας, λέει ο κ. Γιαλλουρίδης, είναι η πολιτιστική διπλωματία. Ένα πρόγραμμα, στο οποίο αφιερώνουμε πολλή δουλειά, για την αμφίδρομη σχέση Πολιτισμού, Επιστήμης, Τέχνης, Γραμμάτων και Πολιτικής.
Κύριε καθηγητά και Πρόεδρε, ένας από τους εκλεκτούς καλεσμένους σας ο Γερμανός διεθνολόγος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου και Πρόεδρος του Europe College ο Thomas Bruha μας έλεγε με...νόημα, πως ο ταξιτζής που τον μετέφερε στην παλαιά πόλη της Ρόδου, της πράγματι γεμάτης τουρίστες μεσ' την καλή χαρά, του είπε ότι μοιάζουν με ψέματα όσα λέγονται για την κρίση, αφού η Ρόδος, όπου ζει, ευημερεί. Ενδιαφέρον δεν είναι; Τον ρώτησα.
Πολύ, λέει γελώντας. Και να το επισημάνετε. Μακάρι να αισθάνονται έτσι, όσοι μπορούν. Και αυτές τις μέρες, πρόσθεσε, φέραμε στη Ρόδο διεθνείς προσωπικότητες, όχι ως τουρίστες, αλλά γνώστες της κλασικής και σύγχρονης Ελλάδας με επιρροή και συμβολή στη λήψη αποφάσεων, οι οποίοι ενώνουν τις δυνάμεις τους για την προβολή της Ελλάδας. Και βέβαια πιστεύουν και το δηλώνουν όπου σταθούν και όπου βρεθούν πως η Ελλάδα αποτελεί θεμέλιο του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού και πως η Ευρώπη ως οικονομική και πολιτική διάσταση είναι έωλη χωρίς το πολιτιστικό της υπόβαθρο, ήταν η απάντηση του κ. Γιαλλουρίδη, ο οποίος έχει οργανώσει και για την επόμενη χρονιά μια δημιουργική συνέχεια των ως τώρα δραστηριοτήτων του Ιδρύματος Πολιτισμού, στο οποίο προεδρεύει, στόχοι, που όπως λέει μας επιτρέπουν να αντιστεκόμαστε...
Κόντρα στην κρίση
Η κοινωνία της Ρόδου, η εσωτερική και εξωτερική της ζωή ήταν για μένα μια ευχάριστη έκπληξη μέσα στην Ελλάδα της κρίσης. Γνώρισα από κοντά ανθρώπους που αγαπούν τον τόπο τους, εργάζονται με πάθος, θα έλεγα για τον τοπικό τους πολιτισμό, για την ευημερία του νησιού και κυρίως για τη διατήρηση του υψηλού επιπέδου ακόμη και στην καθημερινότητά τους. Χαμογελούν αισιοδοξούν. Δεν γκρινιάζουν. Σπάνια πράγματα...
Γιατί το λέτε αυτό; Δηλαδή τι περιμένατε να βρείτε εδώ; Με ρώτησαν, κάποιοι από αυτούς. Πάντως όχι αυτό το εντυπωσιακό που βρήκα. Τη χαρά της ζωής. Τη δύναμη. Την αισιοδοξία, που για μένα προσωπικά είναι οδηγός στη ζωή μου, απάντησα.
Ο γελαστός επιχειρηματίας
Ο αεικίνητος, τελειομανής άμεσος και αποτελεσματικός 48χρονος Αντώνης Καμπουράκης, οικοδεσπότης στο επιβλητικό «Rodos - Palace» δυνατό σημείο αναφοράς της Ρόδου που επηρεάζει με το ύφος και την ανθρώπινη και επιχειρηματική παρουσία του την εικόνα, που αποκομίζει κανείς από την Ρόδο. Πρόεδρος της εκεί Ένωσης Ξενοδόχων, μέλος του Δ.Σ. του ΕΟΤ, του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου Ελλάδος, και με πολλούς ακόμη τίτλους στον επιχειρηματικό χώρο του Τουρισμού.
«Κι όμως τα προλαβαίνει όλα!» λέει στενός συνεργάτης του, ένας ευγενικός Ροδίτης ο Χρ. Ζαβοριάνος. «Το γελαστό παιδί», συνεχιστής της οικογενειακής παράδοσης, όπως λέει ο ίδιος, για τη διατήρηση και αναβάθμιση της ποιότητας σ' αυτόν τον «Επίγειο Παράδεισο» την Ρόδο και βέβαια ολόκληρη την Ελλάδα. Και πάντα έτοιμος, όπως λένε οι άλλοι, για προσφορά, για ό,τι χρειαστεί στο νησί του, μαζί με τη δραστήρια σύζυγό του Εύη.
Τέτοιοι άνθρωποι σαν τον Αντ. Καμπουράκη είναι εξαιρετικά χρήσιμοι ως τεχνοκράτες κι επιχειρηματίες για την χάραξη κι εφαρμογή αξιόπιστης τουριστικής πολιτικής σε μια τόσο δύσκολη περίοδο για τη χώρα. Πιστεύει κι επιμένει στην διευρυμένη Τουριστική Περίοδο - όχι μόνο τον Αύγουστο - στις επαρκείς και σοβαρές τουριστικές υπηρεσίες και δίνει ιδιαίτερο βάρους στους ευχαριστημένους και χαμογελαστούς εργαζόμενους. Έτσι, πιστεύει, μπορεί να δυναμώσουμε τον Τουρισμό μας.
Αρχόντισσα της Λίνδου
Πολλοί την λένε Αρχόντισσα της Λίνδου. Κάτι θα ξέρουν...Εμείς, πάντως, γνωρίσαμε μια ζεστή, γοητευτική, δυναμική γυναίκα που κάνει πολλά πράγματα μαζί. Ακαδημαϊκός, καθηγήτρια στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Επιχειρηματίας. Εικαστικός. Και βέβαια έχει παιδιά και εγγόνια...
Όταν κάποιος κάνει ταυτόχρονα πολλά, μπορεί να είναι σε όλα καλός; Αναρωτήθηκα. Κι όμως την γνωρίσαμε στην πατρίδα της, στο πάντρεμα της φυσικής ομορφιάς, τον θαλάσσιο πλούτο με τον αρχαιολογικό χώρο, την Λίνδο, όπου εγκαταστάθηκε από μικρή μετά την οικογενειακή επιστροφή της με το καράβι από την Αιθιοπία της Αφρικής. Ασχολήθηκε με πολλά και διαφορετικά... Και τώρα ικανοποιημένη από την πορεία της ήταν στα εγκαίνια της εικαστικής της έκθεσης με τίτλο «ANA» στο «Aqua Grand», ένα πανέμορφο Resort, που είναι και το σπίτι της.
Χρώματα. Φως, στα έργα της που μας αγκαλιάζουν από την είσοδο κιόλας. Σεβασμός στην παράδοση. Από τα βοτσαλωτά δάπεδα ως τα υπέρθυρα στα καπετανόσπιτα... Γεφυρώνει το παρελθόν με το τώρα. Την τέχνη με τη ζωή.
Πολιτισμός, Εκπαίδευση, Νέες Τεχνολογίες, Οικονομία
Όλα μαζί αυτά μπορεί να συνυπάρχουν; Συνωστισμός...Πολλά και δύσκολα για να είναι αληθινά. Στέφτηκα μόλις είδα αυτήν την πληθώρα έργων, λόγων...Κι όμως η ίδια τα ξελαφρώνει. Διασταυρώνοντας τις λέξεις μας απαντά:
«ΑΝΑ», ο τίτλος της έκθεσης σημαίνει ΑΝΑτροπή, ΑΝΑπλαση, ΑΝΑσύνθεση, ΑΝΑγέννηση, ΑΝΑδημιουργία, ΑΝΑνέωση... Και μόνο να τις αρθρώνει κανείς αυτές τις λέξεις, αξίζει τον κόπο. Ονειρεύεται την πραγματοποίησή τους κι αυτό αρκεί...Ίσως βοηθάει και το ελκυστικό μαγευτικό φυσικό περιβάλλον, όπου ζει! Χωρίς ασφυκτικά κοινωνικά δεσμά...
Επιστρέφοντας στην Αθήνα
Ακούγοντας και ζώντας αυτά στην όμορφη Ρόδο που προσφέρει αισιοδοξία και ψυχική και σωματική ανάταση, επιστρέφοντας στην Αθήνα, ήρθε ο νους μου σε ένα κείμενο, του Ζαν Κοκτώ, που διάβασα, την ημέρα των εγκαινίων της έκθεσης Πάμπλο Πικάσο - Ζαν Κοκτώ στο Ίδρυμα Βασίλη και Μαρίνας Θεοχαράκη. Σε αυτήν την όαση τέχνης και πολιτισμού στην καρδιά της Πρωτεύουσας. Με το πλατύ χαμόγελο της οικοδέσποινας Μαρίνας και του επιχειρηματία Βασίλη, στον οποίο ομολογώ έχω αδυναμία για ένα προσωπικό λόγο. Έχει ζωγραφίσει με τρυφερότητα και γλύκα τα Βίλλια. Αυτό το πανέμορφο ορεινό χωριό (ειδύλια) στους πρόποδες του Κιθαιρώνα, με επίνειο του Αιγόσθενα (Πόρτο Γερμενό) με το Κάστρο του 4ου π.Χ. αιώνα. Έ αυτό είναι το δικό μου χωριό απ' όπου κατάγομαι!...Λέει ο Ζ. Κοκτώ: «Στην Ελλάδα αποκτώ φτερά. Όλα τα πράγματα άψυχα κι έμψυχα έχουν κάτι, που σε πλημμυρίζει αισιοδοξία (και το έγραψε το 1949. Στην τραγική μεταεμφυλιακή Ελλάδα). Δεν είναι μόνο οι ομορφιές της φύσης και της Τέχνης. Είναι και οι άνθρωποι. Μου έκανε εντύπωση ότι, ενώ η Ελλάδα περνάει τόσες δοκιμασίες αυτή την εποχή, όποιον άνθρωπο κι αν συναντήσεις στο δρόμο έχει ένα χαμόγελο. Στην Ελλάδα πλημμυρίζω από νέες δυνάμεις».
Μηνύματα διαχρονικά αισιοδοξίας...