Η ανόρθωση της Ελλάδας και σε επίπεδο αυτοσεβασμού

Δηλαδή, η δημοσιονομική σταθεροποίηση και οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, ήταν άγνωστο σε εμάς ότι έπρεπε προ πολλού να έχουν γίνει; Όπως ασφαλώς και η τεράστια φοροδιαφυγή και παραοικονομία ότι έπρεπε να έχουν αντιμετωπισθεί. Επίσης δε γνωρίζαμε ότι χρήματα που προορίζονταν για διαρθρωτικές αλλαγές χρησιμοποιούνταν έμμεσα για την κάλυψη δημοσιονομικών κενών ή και «εξαφανίζονταν»; Δεν μας ήταν (και είναι) προφανές ότι οι επιχειρήσεις πρέπει να έχουν πρόσβαση σε δάνεια με χαμηλό επιτόκιο; Και φυσικά ούτε κατά διάνοια μας πέρασε από τη σκέψη ότι πρέπει να βελτιώσουμε την ανταγωνιστικότητα μας!
Bloomberg via Getty Images

Η ημερομηνία της 23ης Απριλίου 2010 (ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδος ανακοίνωσε την προσφυγή της χώρας μας στο μηχανισμό στήριξης) έμεινε και θα μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μας. Άμεσα εμφανίστηκαν στην καθημερινότητα μας «όροι» όπως μεσοπρόθεσμο και πάσης φύσης και αριθμού μνημόνια. Ασφαλώς σήμερα είναι γνωστό το τι σήμαιναν για τον μέσο Έλληνα!

Η βοήθεια της Ευρωπαϊκής επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Τράπεζας και του ΔΝΤ για να μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα (ώστε να χαρακτηριστεί βιώσιμο το χρέος) είχε τεράστιο κόστος για τον «άλλοτε» περήφανο μέσο Έλληνα.

Σε αυτό το άρθρο δεν θα αναφερθούμε στους λόγους που οδήγησαν την χώρα μας σε αυτό το εφιαλτικό σημείο, ούτε στην αναγκαιότητα ή μη της επιβολής των «τόσο» σκληρών μέτρων που μετέτρεψαν το 30% του πληθυσμού να ακροβατεί στα όρια της φτώχειας.

Αυτό που θέλουμε να εκθέσουμε σχετίζεται με τον καταιγισμό «οδηγιών προς ναυτιλομένους» που ακούστηκε και συνεχίζει να ακούγεται από κάθε εμπλεκόμενη στην υπόθεση του ελληνικού χρέους πλευρά.

Σε αυτές τις γραμμές δεν υπάρχει διάθεση κριτικής της ορθότητας ή μη των οδηγιών από όποιο σημείο της υφηλίου και αν καταφθάνουν. Άλλο είναι εκείνο που μας ενοχλεί, μειώνει την αυτοεκτίμηση και τον αυτοσεβασμό μας. Και αυτό το εκφράζουμε με τη μορφή ενός απλού ερωτήματος. Χρειαζόταν το ΔΝΤ, ο κ. Τόμσεν, η κ. Μέρκελ παρέα με τον κ. Σόιμπλε, τα διάφορα Ινστιτούτα και οι ξένοι οικονομολόγοι να μας υποδείξουν εκείνες τις αλλαγές που θα «ξεμπλόκαραν» την οικονομία της Ελλάδος;

Δηλαδή, η δημοσιονομική σταθεροποίηση και οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, ήταν άγνωστο σε εμάς ότι έπρεπε προ πολλού να έχουν γίνει; Όπως ασφαλώς και η τεράστια φοροδιαφυγή και παραοικονομία ότι έπρεπε να έχουν αντιμετωπισθεί. Επίσης δε γνωρίζαμε ότι χρήματα που προορίζονταν για διαρθρωτικές αλλαγές χρησιμοποιούνταν έμμεσα για την κάλυψη δημοσιονομικών κενών ή και «εξαφανίζονταν»; Δεν μας ήταν (και είναι) προφανές ότι οι επιχειρήσεις πρέπει να έχουν πρόσβαση σε δάνεια με χαμηλό επιτόκιο; Και φυσικά ούτε κατά διάνοια μας πέρασε από τη σκέψη ότι πρέπει να βελτιώσουμε την ανταγωνιστικότητα μας!

Ολοκληρώνοντας τις σημερινές σκέψεις δεν μας λυπεί μόνο η οικονομική καταστροφή του μέσου Έλληνα, αλλά και το δικαίωμα που εμείς προσφέραμε σε κάποιους σωτήρες να υποτιμούν τόσο πολύ την δυνατότητα της σκέψης μας. Και ατυχώς η απώλεια προσωπικής δύναμης από την έλλειψη αυτοεκτίμησης είναι μεγαλύτερη από αυτή που προκαλείται από την έλλειψη χρημάτων.

Δημοφιλή