Περιπέτεια στον Ατλαντικό

Η χειρότερη στιγμή συνέβη λίγες μέρες αργότερα, όταν όλο το πλήρωμα βρισκόταν όπως πάντα στο καπνιστήριο και σε μια στιγμή είδαν το Χάρο με τα μάτια τους! Το ταλαίπωρο πλοίο έδωσε μια βουτιά και έγειρε ακόμη πιο χαμηλά, τόσο που η αριστερή πλευρά βρέθηκε μια ανάσα από την επιφάνεια της θάλασσας, τότε είπαν πως έφτασε η ώρα τους! Μετά από τις ξαφνικές τούμπες και τα γλιστρήματα πάνω στους μπουλμέδες μάζευαν δυνάμεις για να αντέξουν μια περιπέτεια, αυτή τη φορά μέσα στο νερό!
manolis dimellas

-Έχεις δει βαπόρι να τραβά μπαταρισμένο μέσα στην άγρια θάλασσα;

Το νου σου, να μη τύχει και βρεθείς μέσα στα ταλαίπωρα στραβοχυμένα σωθικά του, γιατί τότε η ψυχή τρικλίζει από το φόβο, ενώ στις σιδερένιες του σκιές θα βλέπεις να χορεύουν εφιάλτες και δε θα σταματάς τα πρόσφορα και τις προσευχές στον Άη Νικόλα!

Δεν είναι λίγοι οι ναυτικοί που δείχνουν με καμάρι τα μελάνια, από τα παράξενα σχέδια που έχουν χαράξει πάνω στο κορμί τους, όταν τους ρωτάς απαντούν πως τα χάραξαν γιατί από αυτά θα τους αναγνώριζαν, αν τους τύχαινε ένα ναυάγιο κι εκείνοι επέστρεφαν παγωμένοι και κλεισμένοι μέσα σε μαύρες σακούλες.

Πρόκειται για την ιστορία του φορτηγού-ψυγείου "R.S...", το πλοίο είχε ελληνική σημαία, μπορεί να μην έχει πικρό τέλος και να μην έγινε πρωτοσέλιδο, όμως δε γίνεται να ξεχαστεί το τελευταίο πέρασμα του από τον Ατλαντικό ωκεανό!

Οι ναυτικοί κάθε που συλλογούνται εκείνο το ταξίδι ακόμη κρυφογελούν με τη τύχη τους. Η ιστορία μοιάζει με ένα τατουάζ, χαραγμένο στην κρυφή πλευρά της καρδιάς κάθε μέλους του πληρώματος!

Βασίλης Προβατάς

Περίπου 35 χρόνια από τότε (1983-84), δυο ναυτάκια που ακόμη τότε δεν είχαν γνωριστεί, τριγυρνούσαν στα στέκια του λιμανιού, με το φυλλάδιο στην κωλότσεπη και τα νιάτα σα φτερωτό οδηγό για τα ποδάρια σκαλίζουν για μεροκάματο.

Πέφτει σύρμα από γνωστούς, τρυπώνουν σε έναν καφενέ, βρίσκουν την άκρη κι από εκεί καταλήγουν σε ένα βαπόρι που πηγαινόρχεται από την Νότιο Αμερική φορτωμένο φρούτα, δεν λες ότι ήταν και κανένα κελεπούρι, όμως με τις αψιλίες δεν υπήρχε περιθώριο για αμφιβολίες, πόσο μάλλον για αρνήσεις και σνομπισμούς.

Μάζεψαν τα μπογαλάκια τους και μπήκαν μέσα στο φορτηγό από την Κυνοσούρα. Η μοίρα τόχε να κινήσουν από τη Σαλαμίνα για την Αργεντινή, τη χώρα που φημίζεται για την άγρια ομορφιά και την απεραντοσύνη της.

Από το λιμάνι του Αγίου Αντωνίου φόρτωσαν τα αμπάρια με φρέσκα φρούτα και δεν άργησαν να λύσουν κάβους για την Ευρώπη, με πρώτο προορισμό το Αμβούργο και τελικό ξεφόρτωμα το λιμάνι του Ρότερνταμ.

Όμως η επιστροφή έκρυβε αξέχαστες εκπλήξεις! Πέντε μέρες μετά την αναχώρηση και ενώ όλα ακολουθούσαν ένα ρουτινιάρικο πρόγραμμα, στα ξαφνικά το πλοίο έδωσε μια κι έγειρε στα δεξιά!

Η θάλασσα ήταν ήσυχη, σα τα παιδικά χάδια πριν τον ύπνο, αλλά στο φορτηγό η αντάρα δεν έλεγε να κόψει, το φορτηγό είχε πάρει σταθερή κλίση περίπου 15-20 μοίρων!

Στην αρχή όλοι τα έχασαν, απαντήσεις δεν υπήρχαν, οι μηχανικοί μέσα στη μουτζούρα αγκομαχούσαν, σκάλιζαν αλλά άκρη δεν έβγαζαν. Ώσπου άνοιξαν στόματα και έλεγαν μέσα από τα δόντια τους ότι κάποιο από τα στεγανά είχε ρήγμα και ήταν τσιμενταρισμένο! Αλήθεια ή μύθος; Το θέμα ήταν ότι η κλίση δεν ήταν λόγια στον άνεμο ή φευγαλέο νυχτερινό όνειρο.

Από εκείνη την ώρα το ταξίδι έγινε ζωντανός εφιάλτης, το πλήρωμα έχασε κάθε όρεξη για δουλειά, για ύπνο ούτε λόγος, έδιναν ραντεβού στο καπνιστήριο, εκεί όλοι μαζί πάλευαν να ξεχάσουν το στραβό ορίζοντα και παρακαλούσαν να βγάλουν τον απέραντο ωκεανό χωρίς προβλήματα. Ανεβο-κατέβαιναν τα Θεόστραβα σκαλιά του πλοίου ώσπου βρήκαν τον τρόπο, κατάφεραν να ισορροπήσουν το βαπόρι!

Όμως η γαλήνη δεν κράτησε πολύ. Δεν πέρασε μια μέρα και το φορτηγό άλλαξε γνώμη, έδωσε μια και έγειρε από την άλλη πλευρά! Αυτή τη φορά προς τα αριστερά, περίπου στις ίδιες μοίρες! Τώρα έπρεπε να συνηθίσουν να γέρνουν από την άλλη πλευρά, εν τω μεταξύ το πλοίο συνέχιζε κούτσα-κούτσα το παράξενο ταξίδι του.

Παναγιώτης Κύρτσος

Η χειρότερη στιγμή συνέβη λίγες μέρες αργότερα, όταν όλο το πλήρωμα βρισκόταν όπως πάντα στο καπνιστήριο και σε μια στιγμή είδαν το Χάρο με τα μάτια τους!

Το ταλαίπωρο πλοίο έδωσε μια βουτιά και έγειρε ακόμη πιο χαμηλά, τόσο που η αριστερή πλευρά βρέθηκε μια ανάσα από την επιφάνεια της θάλασσας, τότε είπαν πως έφτασε η ώρα τους! Μετά από τις ξαφνικές τούμπες και τα γλιστρήματα πάνω στους μπουλμέδες μάζευαν δυνάμεις για να αντέξουν μια περιπέτεια, αυτή τη φορά μέσα στο νερό!

Φαίνεται πως είχαν Άγιο, αφού το θρίλερ κράτησε μονάχα λίγα λεπτά, απότομα ξαναγύρισαν στη γνωστή κλίση των 15-20 μοιρών και τότε σα να τους φάνηκαν όλα φυσιολογικά!

Στο τέλος είχε μείνει η θάλασσα του Βισκαϊκού, που συνήθως έχει τα νεύρα της, εκεί ο τόπος βράζει και ασπρίζει από το ζόρι του. Αυτό ήταν το πιο δύσκολο τεστ, αν ξεπερνούσαν τον Μπέη, όπως συνήθως λέγεται ο κόλπος, τότε θα ήταν πια μια ανάσα από το Αμβούργο και θα πατούσαν στη στεριά, που δεν φοβάσαι να μπατάρει, μα αν το κάνει τότε δεν έχει περιθώρια και ελπίδες, δεν υπάρχουν στεριανά σωσίβια σωτηρίας!

Το μπαταρισμένο πλοίο έφτασε στο πρώτο λιμάνι, ξεφόρτωσε το μισό φορτίο, μπήκαν μέσα οι επίσημες αρχές για επιθεώρηση και εκεί που ήταν έτοιμο να δεθεί και να ακολουθήσει επισκευή ή να πάρει δρόμο για να γίνει παλιοσίδερα, έπεσαν τα τηλέφωνα.

Τότε άρχισαν τα χαϊδέματα και τα αμέτρητα παρακάλια!

Η εταιρία ζητούσε από το πλήρωμα να μην κατέβουν στο λιμάνι του Αμβούργου, να μην αφήσουν το πλοίο, αλλά να συνεχίσουν μέχρι το Ρότερνταμ και να ολοκληρώσουν το ξεφόρτωμα των φρούτων. Τελικά ένα από τα πιο σπουδαία χαρακτηριστικά της φυλής μας, το ρημάδι το φιλότιμο, γράφεται στο μέτωπο των ναυτικών! Πρέπει να είναι κι αυτό άραγε δεδομένο;

Από τη μια ήταν η κοντινή απόσταση, από την άλλη δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν την αποστολή τους, ούτε και να αφήσουν το άμοιρο πλοίο, άλλωστε τι έφταιγε κι αυτό;

Το μπάρκο παραδόθηκε, το ταξίδι ολοκληρώθηκε! Οι δυο ναύτες, ο Βασίλης Προβατάς και ο Παναγιώτης Κύρτσος, από τότε έγιναν φίλοι, έδωσαν ραντεβού στην Ένωση Ναυτών και μας περιέγραψαν τις δραματικές μνήμες, που όταν είσαι μακριά μοιάζουν με αστείο ανέκδοτο, ούτε που ξανάκουσαν νέα από εκείνο το ταλαίπωρο μπαταρισμένο βαπόρι.

Το πέρασμα του Ατλαντικού με το φορτηγό δεν ξεχάστηκε, μοιάζει με αφρόψαρο που κάθε τόσο ξεφεύγει από τα στεγανά της μνήμης, έτσι με τον ορίζοντα θεόστραβο κρατά συντροφιά στις άχαρες κι άχρωμες στεριανές στιγμές μας.