Τρεις βιαστικοί φόνοι, μα κανένα μνήμα για τον λιποτάκτη Alfred

Ο Alfred Eickworth από τις 4 Φλεβάρη του 1943 είχε περάσει στις τάξεις του τάγματος 999 και θα αποδείξει την διαφορετικότητα και την προσωπική μάχη που έδινε με τις κυρίαρχες ιδεολογίες της εποχής. Περίπου 15 Ιταλοί στρατιώτες προκειμένου να αποφύγουν τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως ή έναν άθλιο θάνατο μέσα στα βαπόρια που θα τους μετέφεραν οι Γερμανοί, διάλεξαν να αποδράσουν από την Κάρπαθο. Στο σχέδιο τους είχαν ένα κοντινό ερημονήσι κοντά στην Κάσο, τα Αρμάθια. Από εκεί θα έψαχναν τρόπο για να φτάσουν στην Κρήτη, τα έπαιζαν όλα για όλα και είχαν λιγοστές ελπίδες. Οι Γερμανοί έμαθαν για τους φυγάδες και οργάνωσαν αποστολή με ένα μικρό σκάφος, την «Ιμακολάτα».

Ο Alfred Eickworth δεν υπήρξε ποτέ! Έτυχε να γεννηθεί στη δίνη πολέμων και των μεγάλων, των βίαιων ιστορικών αλλαγών, εκείνος αντιστάθηκε, πάλεψε την ανθρώπινη τρέλα, χτυπήθηκε ανοιχτά με τον φασισμό και τους ναζιστές μέσα στη χώρα του και για πληρωμή κέρδισε τις πολλαπλές προσπάθειες για την μόνιμη διαγραφή του.

Πρώτα το ναζιστικό καθεστώς τον φυλακίζει και τον βασανίζει, έπειτα τον ντύνουν με τη βία στα στρατιωτικά ρούχα στο απαξιωμένο τάγμα 999, που αποτελείται από ποινικούς και πολιτικούς κατάδικους και τον στέλνουν να πολεμήσει στην Αφρική και στην Ελλάδα.

Στην πατρίδα μας θα βρεθεί σε ένα νησί της Δωδεκανήσου, εκεί δεν θα τους κάνει τη χάρη, θα βρει την αφορμή και θα ξεσηκωθεί. Θα προδοθεί και θα κυνηγηθεί ακόμη και από ντόπιους ρουφιάνους, μέχρι που μια περίπολος των Ες-Ες θα τον ξετρυπώσει και θα τον σκοτώσει (11.1943).

Όμως ο Alfred Eickworth ήταν γερό σκαρί! Δέκα χρόνια αργότερα (1953) το όνομα του δίνεται στην μεγάλη λεωφόρο και η προτομή του στέκει αγέρωχη στο κέντρο της πόλης που γεννήθηκε και έζησε. Μα σε κανένα σύστημα δεν αρέσει η διαφορετικότητα!

Το 1990 το σύστημα δεν αντέχει τέτοια πρότυπα, με την ένωση της Γερμανίας, το όνομα του μεγάλου δρόμου διαγράφεται και το άγαλμα του Alfred ξηλώνεται και κρύβεται στα υπόγεια του Δημαρχείου. Πυροβόλησαν στα στήθια την ανάμνηση!

Η χαριστική βολή στη ιστορία του αγωνιστή έρχεται στις 17 Μαΐου 2002, τότε το Δημοκρατικό Γερμανικό κοινοβούλιο αποφάσισε να αποκαταστήσει τους λιποτάκτες, να αθωώσει τους στρατιώτες που είχαν ποινές, σύμφωνα με την παράγραφο 57, του Στρατιωτικού ποινικού κώδικα. Όμως ο Alfred Eickworth δεν αναφέρεται, δεν υπάρχει πουθενά!

Ό,τι αντιστέκεται είναι καλύτερα να μη γίνεται παράδειγμα μέσα στην κοινωνία!

Η ιστορία ξεκινά από το Crimmitschau. Το χωριό των φτηνών ενοικίων. Το κόκκινο χωριό.

Σε μια μικρή εργατούπολη των 1000 κατοίκων, στην περιοχή Zwickau, της Σαξονίας που βρίσκεται 50 χιλιόμετρα από Λειψία και 200 χιλιόμετρα από το Βερολίνο, γεννήθηκε ο Alfred.

Οι αγροτικές οικογένειες ήταν λιγοστές, οι περισσότεροι είναι εργάτες, κομμάτια από τις βάρδιες των εργοστασίων που βρίσκονται στις γειτονικές πόλεις.

Φτωχόπαιδο, από το ξεκίνημα της ζωή του έδειξε την πρόθεση για αγώνες και το πάθος για μια κοινωνία ισονομίας και ισότητας.

Θα εργαστεί ως σιδεράς, κλειδαράς, κουρέας και θα καταλήξει εργάτης στα κοντινά εργοστάσια υφασμάτων.

Το 1931 ήταν μέλος στο SAP, Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα της Γερμανίας - σε αντίθεση με το SPD. Όμως το 1932 θα περάσει στις γραμμές του κομμουνιστικού κόμματος. Με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία (30.1.1933) ο Alfred ξεκινά έναν δυναμικό αγώνα εναντίον του. Στην πλειοψηφία της η πόλη το 1933 επέλεξε να ψηφίσει αριστερά. Τον Απρίλιο του 1934, η περιοχή γίνεται στόχος από την κυβέρνηση, έτσι γίνονται 165 συλλήψεις και από αυτές καταγράφονται 125 βαριές κατηγορίες για εσχάτη προδοσία!

Όλοι οι κάτοικοι ήταν ύποπτοι! Η αιτία είναι ξεκάθαρη, ήταν κομμουνιστές και υπήρχαν λιγοστά διάσπαρτα στοιχεία Σοσιαλδημοκρατών, όλοι ήταν εναντίον του Χίτλερ.

Ο Alfred Eickworth από τον Ιούλιο του 1933 έως και τον Μάρτιο 1934 ήταν ο επικεφαλής της Κομμουνιστικής ομάδας αντίσταση στο Crimmitschau και έδινε αγώνα για να ξεμπροστιάσει την γερμανική ιδεολογία. Έτσι δεν άργησε να περάσει την πόρτα της φυλακής και από το Μάρτιο 1934 μέχρι τον Οκτώβριο 1936 ήταν έγκλειστος και το ναζιστικό καθεστώς προσπαθούσε να τον «σωφρονίσει» στη φυλακή!

Ο Γιώργος Λυριστής, θυμάται τον Alfred

Η αναγκαστική θητεία στην Κάρπαθο και η μάχη στα Αρμάθια

Οι Γερμανοί καταλαμβάνουν το νησί στις αρχές Σεπτέμβρη του '43, αν και η δύναμη είναι μόλις 800 στρατιώτες και από αυτούς οι περισσότεροι από το τάγμα ανεπιθύμητων 999, κερδίζουν δίχως μάχη το νησί από τους 2.500-3.000 Ιταλούς στρατιώτες.

Μέσα στους Γερμανούς υπάρχουν πολλοί κομμουνιστές και αρκετοί ποινικοί όλοι πρώην κατάδικοι, με αυτούς είχαν φτιάξει το τάγμα 999 και τους έστελναν κυρίως για τη φύλαξη και όχι για καταλήψεις, μάλιστα επέλεγαν τόπους κλειστούς, όπως τα νησιά, για να μην υπάρχει τρόπος να λιποτακτήσουν και να φύγουν.

Ο Alfred Eickworth από τις 4 Φλεβάρη του 1943 είχε περάσει στις τάξεις του τάγματος 999 και θα αποδείξει την διαφορετικότητα και την προσωπική μάχη που έδινε με τις κυρίαρχες ιδεολογίες της εποχής.

Περίπου 15 Ιταλοί στρατιώτες προκειμένου να αποφύγουν τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως ή έναν άθλιο θάνατο μέσα στα βαπόρια που θα τους μετέφεραν οι Γερμανοί, διάλεξαν να αποδράσουν από την Κάρπαθο. Στο σχέδιο τους είχαν ένα κοντινό ερημονήσι κοντά στην Κάσο, τα Αρμάθια. Από εκεί θα έψαχναν τρόπο για να φτάσουν στην Κρήτη, τα έπαιζαν όλα για όλα και είχαν λιγοστές ελπίδες.

Οι Γερμανοί έμαθαν για τους φυγάδες και οργάνωσαν αποστολή με ένα μικρό σκάφος, την "Ιμακολάτα". Σε αυτήν επέβαιναν 3 Έλληνες ναυτικοί και 5 Γερμανοί στρατιώτες, ανάμεσα τους και ο Eickworth.

Σύμφωνα με την καταγραφή του Μενετιάτη αντιστασιακού-συγγραφέα Βάσου Γεραπετρίτη, ο Γερμανός αντιναζιστής Alfred αφού σκότωσε τους άλλους 3 Γερμανούς, γύρισε στη βάρκα με το αυτόματο προτεταμένο. Το πρώτο πράγμα που φαίνεται πως ρώτησε ήταν:

«Είστε αντιναζιστές; Είστε κομμουνιστές;»

Στη συνέχεια και με την απειλή του όπλου πήρε τη βάρκα με κατεύθυνση την Κρήτη, οι Έλληνες ναυτικοί τον έβγαλαν στη Κάσο και εκεί Ιταλοί φασίστες, μαζί με κάποιους «φίλους» Έλληνες, κατάφεραν με διάφορα κόλπα να τον συλλάβουν.

Μεταφέρθηκε και πάλι στην Κάρπαθο, από το κρατητήριο των Πηγαδίων απέδρασε χάρις την βοήθεια κάποιου άλλου πολιτικού κρατούμενου, στρατιώτη του τάγματος 999 και περίπου δυο μήνες κρύφτηκε και περιπλανήθηκε στα βουνά που βρίσκονται στο κέντρο του νησιού αποφεύγοντας την σύλληψη.

Αξίζει να αναφέρουμε ότι στο νησί οι στρατιώτες από τον 6ο λόχο του τάγματος 999 έφτιαξαν θεατρική ομάδα και μια ορχήστρα που την ονόμασαν «Σκάλα», από το ομώνυμο βαριετέ του Βερολίνου! Έδιναν παραστάσεις για τους κατοίκους τις Καρπάθου! Φυσικά ανάμεσα στους Γερμανούς υπήρχαν πολλοί πρώην ποινικοί κρατούμενοι και άλλοι τόσοι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί του τακτικού στρατού μέλη των Ες-Ες!

Ο Eickworth κατάφερνε να επιβιώνει αφού αρκετοί από τους στρατιώτες ήταν ομοϊδεάτες αντιναζιστές, όμως υπήρχε και ένας ντόπιος, ο Βασίλης Λυριστής, που τακτικά έστελνε με τον εγγονό του τροφή και νερό. Μάλιστα ένα δέντρο ήταν το κρυφό σημείο του ραντεβού με τον φυγά, εκεί κρεμούσαν τον τουβρά, μια τσάντα με το φαγητό.

Έτσι πέρασαν κοντά 2 μήνες, αρχές Νοέμβρη του 1943, οι Γερμανοί είχαν σκυλιάσει, άλλαξαν τις ομάδες και τοποθέτησαν περισσότερους Αξιωματικούς και υπαξιωματικούς, μέλη του τακτικού Γερμανικού στρατού για να αποφύγουν τις συνεργασίες με τον λιποτάκτη.

Ο Alfred εντοπίστηκε και κυνηγήθηκε από μια περίπολο που άνοιξε πυρ και τον τραυμάτισε στο στομάχι και πάλι όμως κατάφερνε να μένει ζωντανός και να γίνεται πονοκέφαλος για τους ναζιστές. Για το τραύμα ζήτησε από τον Βασίλη Λυριστή λεμόνι και λάδι, εκείνος νόμισε ότι ο Γερμανός πεινούσε, τα έστειλε με τον εγγονό του και ο δεκάχρονος Γιώργης είδε έκπληκτος τον στρατιώτη να τα χρησιμοποιεί για να επουλώσει το τραύμα του.

Ο κλοιός γύρω από τον Alfred όλο και στένευε, λίγο πριν το τέλος του Νοέμβρη 1943, μια ομάδα Γερμανών μυρίστηκε τον φυγά, του επιτέθηκε, ποτέ δεν θα μάθουμε αν έγινε κάποια μάχη, τελικά τον σκότωσαν. Βρισκόταν κάπου στα βουνά της Καρπάθου, στα μετόχια του χωριού Πυλές, το πτώμα του μεταφέρθηκε στην πρωτεύουσα του νησιού και το θέμα έκλεισε.

Ο Γιώργος Λυριστής ήταν ο ενδιάμεσος κρίκος που βοήθησε τον Γερμανό, το παιδί που γνώρισε τον Alfred σήμερα θυμάται, περιγράφει εκείνες τις μέρες και συγκινείται:

«Δεν γνωρίζαμε τη γλώσσα και η επικοινωνία ήταν πολύ δύσκολη, όμως εκείνος το πάλευε όπως μπορούσε, με λίγες λέξεις ιταλικές και πολλές χειρονομίες, ήθελε να μας πει να κάνουμε υπομονή, η Γερμανία τελείωνε, θα σταματούσε ο παραλογισμός του πολέμου.

Ήταν ένας ψηλός και δυνατός άντρας, ένας καλός άνθρωπος, ήθελε να φύγει να πάει στην Κρήτη, να περάσει στην αντίσταση, μα δεν τα κατάφερε.

Θυμάμαι την αγωνία του, την προσπάθεια και το μίσος του για τους ναζιστές. Δυστυχώς δεν τον κυνηγούσαν μόνο Γερμανοί, υπήρχαν και οι ντόπιοι ρουφιάνοι και αυτοί τελικά τον κάρφωσαν.

Θυμάμαι πολύ έντονα την τελευταία φορά που τον είδα. Ήταν πια νεκρός, τον είχαν σκοτώσει, τον μετέφεραν και πέρασε από μπροστά μου με το άψυχο σώμα του, ακριβώς δίπλα μου το χέρι του Alfred ξέφυγε από το φορείο. Τρόμαξα τόσο πολύ, για μια στιγμή νόμισα πως ήταν ζωντανός.»

Η πεταμένη προτομή

Τα χρόνια που ακολούθησαν τον μεγάλο πόλεμο μπορεί να ήταν δύσκολα όμως παράλληλα με την ελπίδα, που αχνοφαινόταν στο μέλλον, ένα κουβάρι μνήμες από το σκληρό, το μαύρο παρελθόν, θρυμμάτιζαν το μυαλό. Έτσι και για τη μικρή πόλη, ο Alfred ήταν ο ήρωας, ο άνθρωπος που αντιστάθηκε στην παραφροσύνη δίχως να λογαριάσει κανένα τίμημα.

Η περιοχή Crimmitschau ήταν τμήμα της Ανατολικής Γερμανίας και έτσι δεν ήταν δύσκολο να αναγνωριστεί το θάρρος, ο αγώνας και η θυσία του. Μια τιμή πρώτα για την γυναίκα και τα παιδιά του και στην συνέχεια στο ανθρώπινο είδος, μα δεν είχαν ούτε και έχουν όλοι οι Γερμανοί ίδια μούτρα με τον Χίτλερ! Έτσι στην κεντρική λεωφόρος δόθηκε το όνομα του, ενώ και η προτομή του στήθηκε στην μεγάλη πλατεία.

Ακόμη και οι αναμνήσεις έχουν ημερομηνία λήξης!

Στις 3 Οκτωβρίου 1990 μετά από 41 χρόνια η Γερμανία έγινε η επανένωση των δυο Γερμανιών, η Δυτική Γερμανία (Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας) και η Ανατολική Γερμανία (Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας) επανενώθηκαν και σχηματίστηκε η ενωμένη Γερμανία. Λίγους μήνες αργότερα ο Alfred Eickworth δολοφονήθηκε για δεύτερη φορά!

Η προτομή ξηλώθηκε και μεταφέρθηκε στα υπόγεια του Δημαρχείου της πόλεως και το όνομά του σβήστηκε από τη λεωφόρο που ξαναπήρε το προπολεμικό της όνομα!

Δεν έπρεπε να υπάρχει καμιά αναφορά που να υπενθυμίζει τον ηρωισμό του Αντιναζιστή, αντίθετα φαίνεται πως η κοινωνία έπρεπε να πιεστεί και να τον ξεχάσει.

Μπορεί να πεθάνει κάποιος 3 φορές;

Το τελευταίο χτύπημα στον Alfred Eickworth δόθηκε από την Γερμανική βουλή στις 17 Μαΐου 2002.

Περισσότερα από 57 χρόνια μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και τα θύματα της Βέρμαχτ, της ναζιστικής «δικαιοσύνης», έπρεπε να αποκατασταθούν από το νόμο. Μετά από μια έντονη συζήτηση, η Γερμανική Ομοσπονδιακή Βουλή με τις ψήφους της κυβέρνησης SPD (Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα Γερμανίας), του συνασπισμού των Πρασίνων και τους ψήφους της παράταξης του PDS (αριστερά, κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού) αποφάσισε την κατάργηση όλων των άδικων ποινών από τους Ναζί εναντίον σε λιποτάκτες και σε ομοφυλόφιλους. Στις 27 Ιουλίου 2002, ο νόμος τέθηκε σε ισχύ.

Ωστόσο ο Alfred Eickworth και εδώ διαγράφεται! Δεν αναφέρεται πουθενά!

Ο Γερμανός συγγραφέας και πολιτικός Gerhard Zwerenz έκανε γνωστή την ιστορία του Alfred και για μπορέσει να εξηγήσει τον παραλογισμό και την τρέλα της εξουσίας συνδύασε την τραγική υπόθεση του Alfred με την ιστορία του Γερμανού υπολοχαγού Hans Georg Lehmann, που τον Δεκέμβρη του 1942 διατάσσει την εκτέλεση 3 Γερμανών στρατιωτών γιατί... έκλεψαν τσιγάρα.

Από το στρατοδικείο ενώ αρχικά καταδικάζεται σε θάνατο μετά από παρέμβαση του Γκέρινγκ και του ίδιου του Χίτλερ μετατέθηκε στην πρώτη γραμμή, στις μάχες στην Ιταλία και στην ομάδα "Χέρμαν Γκέρινγκ". Εκεί διακρίθηκε για την «απαράμιλλη αγωνιστικότητα και την αυταπάρνηση του». Τιμήθηκε με μετάλλια και ανακυρήχθηκε ήρωας!

Ο Alfred Eickworth είναι εξαίρεση, δεν είναι ο κανόνας.

Ο Alfred είναι το παράδειγμα! Κανείς δεν επιτρέπεται να τα βάλει με το «σύστημα», όποιο προσωπείο κι αν αυτό φοράει! Μικρή σημασία έχουν τα χρώματα και τα σύμβολα.

Ακόμη και οι επόμενες γενιές μόνο στα λόγια μπορούν να αναγνωρίσουν τη διαφορετικότητα, μιλούν για ισότητα αλλά παντού κρύβονται όρια, αν κάποιος επιχειρήσει να τα ξεπεράσει τότε είναι καλύτερα να διαγραφεί...

Άραγε πότε και πως αποκτούν ταυτότητα οι ήρωες;

Μαρτυρίες

Μανώλης Κασσώτης, ιστορικός της Καρπάθου

Γιώργος Λυριστής, κάτοικος Πυλών Καρπάθου

Πηγές

Gerhard Zwerenz (1925-2015) Γερμανός συγγραφέας και πολιτικός

Δημοφιλή