Δημήτρης Κυρσανίδης «DK»: «Αυτή είναι η ιστορία μου: όλα γίνονται με θέληση, επιμονή και πίστη»

Δεν ξέρω πώς θα περιέγραφα την έννοια «ταλέντο». Δεν έχω κάτσει να σκεφτώ και να το αναλύσω. Ναι μεν υπάρχει το ταλέντο, αλλά για εμένα είναι κυρίως η σκληρή δουλειά. Αν δεν έδινα τα πάντα μου, όλο μου το είναι σ' αυτό που αγαπάω, δεν πιστεύω ότι θα υπήρχε κάποιο αποτέλεσμα, όσο ταλέντο κι αν είχα ή έχω. Χωρίς τη σκληρή προσπάθεια, τη θέληση, την υπομονή και την επιμονή κι αυτό το «ξανά και ξανά», να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι, δε θα υπήρχε εξέλιξη.
archive

Ο Δημήτρης Κυρσανίδης -για τους λάτρεις του freerunning και του parkour γνωστός και ως DK- έχοντας κερδίσει δύο συνεχόμενες χρονιές τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή του Red Bull Art of Motion, ετοιμάζεται για το επόμενο «ραντεβού» στη Σαντορίνη, το Σάββατο 1 Οκτωβρίου. Λίγο πριν απογειωθεί για το νησί (και μας απογειώσει με τις επιδόσεις του), μιλήσαμε στο τηλέφωνο με αφορμή τη συνέντευξη που ακολουθεί. Κλείνοντας, αναρωτιόμουν τι είναι πιο εντυπωσιακό: Να τον βλέπεις να κάνει όλα αυτά τα αδιανόητα -θαρρείς υπεράνθρωπα- tricks στο freerunning; Ή να τον ακούς να σου μιλάει για την πορεία του η οποία άρχισε για πλάκα στα πάρκα της Ηλιούπολης Θεσσαλονίκης και κατέληξε στην κορυφή του κόσμου; Δεν ξέρω αν έχει σημασία η απάντηση. Είναι μόνο 21 ετών. Κι ο κόσμος, σε κάθε περίπτωση, του ανήκει.

-Ήσουν απ' τα παιδιά που σκαρφάλωναν σε φωτιστικά, καναπέδες και τραπέζια;

-Και ναι, και όχι. Από καναπέ σε καναπέ έκανα άλματα σίγουρα. Σε φωτιστικά και τραπέζια, όχι τόσο! Ήμουν ένα παιδί υπερκινητικό, δε σταματούσα να κινούμαι. Είχα δοκιμάσει διαφόρων ειδών αθλήματα και δραστηριότητες: κολύμπι, ποδόσφαιρο, στίβο, μέχρι και ζωγραφική. Απλώς δεν μπορούσα να μείνω σ' ένα σημείο. Μου φαινόταν αδιανόητο να υπάρξει μέρα χωρίς να αθληθώ ή χωρίς να κάνω κάποια δραστηριότητα.

-Πώς προέκυψε το parkour και το freerunning;

-Έπαιζα ποδόσφαιρο με το ίδιο πάθος που κάνω σήμερα parkour. Ένα απ' τα παιδιά που παίζαμε μαζί έκανε parkour, τον είδα κι εντυπωσιάστηκα. Κάποια μέρα, του βρήκα μια ζακέτα που έψαχνε και του είπα, περισσότερο για πλάκα: «τώρα, μου χρωστάς, θα μου μάθεις parkour». Εκείνος το πήρε σοβαρά. Την επόμενη μέρα, θυμάμαι να έχω παρατήσει το ποδόσφαιρο και να κάνω συνέχεια parkour. Τους επόμενους μήνες, μπήκε και το freerunning στη ζωή μου κι άρχισα να αγαπάω αυτή τη διαφορετική μέθοδο κίνησης.

-Τι θυμάσαι απ' τη γειτονιά σου, την Ηλιούπολη και τι αναπολείς από εκείνη;

-Θυμάμαι να βγαίνω έξω στη γειτονιά με φίλους απ' το Δημοτικό. Θυμάμαι πολλά παιδιά να είναι όλη μέρα έξω σε αλάνες, να κλωτσάνε μια μπάλα, να τρέχουν, να διασκεδάζουν. Σκαρφαλώναμε, παίζαμε ποδόσφαιρο, μπάσκετ. Τότε, δεν υπήρχε αυτή η εξάρτηση απ' το κινητό που βλέπω σήμερα και γίνεται όλο και πιο έντονη. Σαφώς, η τεχνολογία εξελίσσεται, αλλά παρατηρώ μια υπερβολή στη χρήση και από νεαρές ηλικίες και από μεγαλύτερες σε ακόμα χειρότερο βαθμό. Αυτό το άσκοπο κλείσιμο στον εαυτό σου και στην οθόνη του κινητού σου δεν το είχαμε όταν ήμουν μικρότερος.

-Θα ήθελα να μου πεις την αντίδραση γονιών και συγγενών όταν τους ανακοίνωσες το αγαπημένο σου χόμπι.

-Οι γονείς μου -όταν τους το εξήγησα και πόσο μάλλον όταν τους το έδειξα- δε μου είπαν ποτέ «μην το ξανά κάνεις» ή κάτι τέτοιο. Αντίθετα, είπαν «να προσέχεις πολύ, δώσε το τηλέφωνο μας στους φίλους σου να μπορούν να καλέσουν σε οποιαδήποτε περίπτωση» και δόξα τω Θεώ... αυτή η στιγμή δεν ήρθε ποτέ! Οι συγγενείς ήταν πιο κλειστοί: «αυτά είναι χαζομάρες, δε θα σου χρησιμεύσει σε τίποτα». Βέβαια, στο μέλλον άλλαξαν γνώμη. Ο υπόλοιπος κόσμος, όταν μ' έβλεπε να προπονούμαι, μου έλεγε υποτιμητικά: «καλά, ακόμα στα πάρκα τριγυρνάς;». Το προτιμούσα απ' το να είμαι σ' ένα café, για παράδειγμα. Απ' τα πάρκα, όμως, έφτασα να συμμετέχω σε διαγωνισμούς και να ταξιδεύω ακόμα και μέχρι το Μιανμάρ. Προπονούμουν έως και 12 ώρες την ημέρα, έπεφτα, προσπαθούσα ξανά και γενικά έκανα ό,τι μπορούσα για να πετύχω να κάνω το χόμπι μου επάγγελμα.

-Δύο φορές παγκόσμιος πρωταθλητής στο Red Bull Art of Motion, πολλές διακρίσεις κι ακόμα περισσότερα ρεκόρ. Τι σε κάνει περισσότερο περήφανο;

-Αυτό που με συγκινεί ήταν το πόσο μεγάλο θαύμα ήταν ότι κατάφερα να κερδίσω το μεγαλύτερο freerunning διαγωνισμό του κόσμου και να γίνω Red Bull αθλητής. Ήταν τ' όνειρό μου από μικρό παιδί και το κατάφερα με πολύ πείσμα και τη βοήθεια των φίλων μου. Είχαν έναν προπονητή ενόργανης που μ' άφηνε κατ' εξαίρεση να προπονούμαι στο ΔΑΚ Σταυρούπολης. Στη συνέχεια, κινητοποιήθηκε αμέσως το χωριό μου, ο Σοχός: Είναι το μόνο μέρος που έχει φτιάξει πάρκο parkour. Με το που το ζητήσαμε, τα παιδιά το έφτιαξαν σε μια βδομάδα. Έπειτα, ακολούθησε ο δήμος Θεσσαλονίκης, δημιουργώντας πάρκο parkour. Έτσι, μόνο με την προπόνηση στα πάρκα, κατάφερα να κερδίσω αθλητές που προπονούνται σε οργανωμένα γυμναστήρια με φοβερές υποδομές και που έχουν τη δυνατότητα να ταξιδέψουν σ' όλο τον κόσμο. Αυτή είναι η ιστορία μου: όλα γίνονται με θέληση, επιμονή και πίστη. Αν έχεις στόχους, μπορείς να τα καταφέρεις όλα. Δεν πρέπει ν' απογοητεύεσαι.

-Βλέπω όλα αυτά που κάνεις και είναι απίστευτα. Είναι θέμα σκληρής εξάσκησης ή είναι φυσικό ταλέντο;

-Δεν ξέρω πώς θα περιέγραφα την έννοια «ταλέντο». Δεν έχω κάτσει να σκεφτώ και να το αναλύσω. Ναι μεν υπάρχει το ταλέντο, αλλά για εμένα είναι κυρίως η σκληρή δουλειά. Αν δεν έδινα τα πάντα μου, όλο μου το είναι σ' αυτό που αγαπάω, δεν πιστεύω ότι θα υπήρχε κάποιο αποτέλεσμα, όσο ταλέντο κι αν είχα ή έχω. Χωρίς τη σκληρή προσπάθεια, τη θέληση, την υπομονή και την επιμονή κι αυτό το «ξανά και ξανά», να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι, δε θα υπήρχε εξέλιξη.

-Ποια είναι τα συναισθήματά σου λίγο πριν τον αγώνα Art of Motion;

-Πριν μερικούς μήνες είχα μεγάλο άγχος. Σκεφτόμουν ότι ήμουν μέχρι πέρσι στην κορυφή και ότι φέτος ο στόχος όλων είμαι εγώ. Ένιωθα πως ενώ εγώ έχω να χάσω την πρωτιά, οι υπόλοιποι έχουν στόχο να με νικήσουν. Ώσπου, πήγα στην Αμερική, ώστε να συμμετάσχω σε μια ταινία μικρούς μήκους που θα εξηγεί στον κόσμο τι ακριβώς κάνουμε και μ' αυτή την αφορμή συμμετείχα στο διαγωνισμό Apex International. Ο διαγωνισμός είναι ένας εναντίον ενός και το θεώρησα πολύ ενδιαφέρον στοίχημα. Στον πρώτο γύρο, διαγωνίστηκα μ' έναν πολύ καλό αθλητή, 16 ετών, όπου ήρθαμε ισοπαλία και συνεχίσαμε με tricks ώστε να βγει ο νικητής. Αρχικά, νόμιζα ότι έχασα και ξαφνικά ένιωσα πολύ εντάξει μ' αυτό. Τελικά, κέρδισα, έφτασα στον τελικό και βγήκα δεύτερος. Και πάλι ένιωσα ωραία. Έτσι, πηγαίνω Σαντορίνη χωρίς να με νοιάζει πόσες φορές έχω κερδίσει. Πηγαίνω για να διασκεδάσω και να βάλω τα δυνατά μου ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

-Ποιο είναι το συναίσθημα που νιώθεις πριν από κάθε άλμα;

-Κυρίως διασκεδάζω. Η χαρά είναι το συναίσθημα που νιώθω πριν από κάθε άλμα και επίσης ανυπομονησία για το κάθε τρικ.

-Πόσο πειθαρχημένη ζωή απαιτεί το συγκεκριμένο άθλημα;

-Τα βασικά πράγματα που χρειάζονται στην τέχνη του Freerunning είναι να μπορείς να σέβεσαι κάθε εμπόδιο για να μπορεί να σε σεβαστεί κι εκείνο. Και εννοείται να μην υποτιμάς καμία κίνηση, ούτε την πιο «απλή». Σίγουρα, να μπορέσεις να καταλάβεις τα όριά σου και να ξέρεις να τα χειρίζεσαι πριν τραυματιστείς άσχημα. Εγώ δόξα τω Θεώ, έχω μόνο τρία διαστρέμματα στον αστράγαλο, κάτι μελανιές, και πιο παλιά και κάτι ράμματα. Αυτά χρειάστηκαν για να βάλω μυαλό και να μη κάνω ό,τι να ναι. Βέβαια, αν δε χτυπήσεις δε μαθαίνεις.

-Έχω δει πως πολλά άτομα νεαρής ηλικίας σ' αντιμετωπίζουν σαν... ροκ σταρ. Πόσο ευθύνη έχει αυτό;

-Έχω καλές σχέσεις με τα παιδάκια γενικά. Αυτό που τους λέω πάντα είναι τα λάθη που έκανα εγώ, για να μη κάνουν κι εκείνα τα ίδια και για ν' αποφύγουν σημαντικούς τραυματισμούς. Η βιασύνη είναι ένα άσχημο συναίσθημα. Αυτή είναι ευθύνη που έχω: να τους πω τα σφάλματά μου ώστε να μην κάνουν τα ίδια.

-Σ' ακολουθούν, πάντως, πολλοί που τους εμπνέεις ν' αθλούνται. Είναι τόσο αισιόδοξο να βλέπεις παιδιά να ξεκολλάνε απ' τα κινητά και τα tablet.

-Είναι αυτονόητο ότι όταν ένα παιδί κολλάει στα ηλεκτρονικά, κυρίως από πολύ μικρή ηλικία, έχει υπερβολικά μεγάλες πιθανότητες να σταματήσει να έχει όνειρα και στόχους στο μέλλον, να βαριέται να κουνηθεί και να ζήσει. Είναι καλά τα ηλεκτρονικά -κι εγώ ασχολούμαι-, απλά όλα θέλουν μέτρο. Ο αθλητισμός σου διδάσκει πάρα πολλά! Σου δείχνει πώς μπορείς να βελτιωθείς, σου δείχνει μέχρι πού μπορείς να πας σε μια χρονική στιγμή, σου μαθαίνει καινούργια πράγματα, σε βγάζει απ' τις καθημερινές σκέψεις. Και κυρίως... γυμνάζει και σώμα και πνεύμα.

-Ποια είναι τα αγαπημένα σου μέρη για parkour σε Θεσσαλονίκη, Ελλάδα, εξωτερικό;

-Στη Θεσσαλονίκη η περιοχή μου (Ηλιούπολη) είναι ό,τι πρέπει. Στην Ελλάδα μου αρέσει πολύ το σποτ στην Αγία Βαρβάρα στην Αθήνα, ενώ στο εξωτερικό επιλέγω Δανία, Ρωσία και Αμερική γενικότερα.

-Τι μουσική ακούς όταν κάνεις Freerunning;

-Πλέον, σπάνια ακούω μουσική όταν κάνω Freerunning, αλλά όταν ακούω, κυρίως Hip-Hop και Rap.

-Ποιο είναι το πιο τρελό σου όνειρο για το μέλλον;

-Επειδή δεν υπάρχουν εξειδικευμένα γυμναστήρια, θα ήθελα στο μέλλον να δημιουργήσω ένα γυμναστήριο, το οποίο θ' ασχολείται με parkour, freerunning, tricking, break, street workout και να φέρει όλες τις κοινότητες σ' ένα μέρος.

Στόχος μου είναι απ' το «δε μας κοιτάει κανένας» να φτάσουμε στο «μας βλέπουν όλοι», χωρίς να λένε απλά «αχ, αυτό είναι επικίνδυνο». Και η οδήγηση είναι επικίνδυνη και κάθε μέρα γίνονται ατυχήματα. Δε σταματάς, όμως, να οδηγείς. Λες «θα προσέχω περισσότερο».

-Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που έλαβες ποτέ;

-Να μη διαγωνίζομαι για να κερδίζω, αλλά για να περνάω καλά.

Να είμαι αυτός που είμαι.

Να είμαι καλύτερος απ' το χτες, χειρότερος απ' το αύριο.

Να εμπιστεύομαι το Θεό.

-Να είσαι καλύτερος απ' το χθες, χειρότερο απ' το αύριο. Πώς το εφαρμόζεις αυτό στην καθημερινότητά σου;

-Πρόσφατα πήγα με τους φίλους μου και παίξαμε μπάσκετ και είδα να βελτιώνεται η αντοχή μου, ενώ με βοήθησε σ' έναν τραυματισμό που είχα στο χέρι. Άρχισα να προπονούμαι συχνότερα, λοιπόν, γιατί είδα πως ένα άλλο άθλημα με βοηθά στο κύριο άθλημά μου. Άρχισα να παθιάζομαι μέρα με τη μέρα και να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος καθημερινά. Το ίδιο συναίσθημα είχα κάνοντας skate, το οποίο με βοήθησε στην ισορροπία μου ή κάνοντας tricking, το οποίο με βοήθησε στις φιγούρες που κάνουν στον αέρα. Με κάθε τι που ασχολούμαι προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος μέρα με τη μέρα, να βελτιώνομαι.

-Ξέρω ότι πιστεύεις πολύ στο Θεό. Αντλείς δύναμη;

-Στο 100%, χωρίς καμία αμφιβολία. Μόνο αυτό μπορώ να σου πω. Σου λέω «ναι» και το εννοώ μ' όλη μου την καρδιά. Από εκεί έρχεται όλη μου η ενέργεια και γι' αυτό αυτά που έχω πετύχει τα θεωρώ ένα θαύμα. Δε θα μπορούσα να τα κάνω μόνος μου.

*Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε αρχικά στο publiSHIT magazine.