Αντίστροφη μέτρηση για τα Χριστούγεννα. Την ώρα της "αγίας" Οικογένειας. Όπου οικογένεια, βλέπε για τον καθέναν και κάτι εντελώς διαφορετικό. Για τον έναν είναι τα παιδιά και η σύζυγος, για τον άλλον οι γονείς, για τον τρίτο ο αδελφός που βρέθηκαν οι δυο μόνοι να γερνούν μαζί, για τον γείτονα ο σκύλος που του γλυκοκουνάει την ουρά, μόλις γυρίσει το κλειδί.
Kαθόλου δε μας νοιάζει ποιά οικογένεια αφορούν, από τις τόσες. Υπάρχουν λόγου χάριν η "πυρηνική" της δημογραφίας, με γονείς και παιδιά, η διευρυμένη "πατρογονική" ή "μητρογονική" ή "πολυπυρηνική"! των κοινωνικών επιστημών ή εκείνη της λαογραφίας, που περιλαμβάνει μέχρι και το οικόσιτο προσωπικό! Αυτό που ενδιαφέρει εδώ, είναι εκείνη η οικιακή ομάδα, που ανεξάρτητα συγγενικών δεσμών, επιτελεί τις ελάχιστες λειτουργίες,ή της κάλυψης των συναισθηματικών μας αναγκών είτε της ομαλής ανατροφής των τέκνων μας. Η βιοκοινωνική δηλαδή μονάδα, που δεν παύει να είναι, το ασφαλέστερο λιμάνι, που ως σήμερα γνωρίζουμε, για να εξελιχθεί μία ζωή.
Ως γνωστόν, τα εν οίκω μη εν δήμω! Έλα όμως που στον οίκο κάθε οικο-γένειας, τα εμπλεκόμενα γένη, παίζουν εναλλάξ και αδιαλείπτως όλους τους ρόλους, σε όλα τα είδη δράματος. Ξεκινούν από την κωμωδία και με επαγγελματική δεξιοτεχνία και μαεστρία γλιστρούν συχνά μέχρι την τραγωδία.
Ένα από τα πιο αισιόδοξα όνειρα όλων μας είναι να "φτιάξουμε" την ωραία οικογένεια. Όλως παραδόξως στη φούρια μας να "φτιάξουμε", ξεχνάμε ότι "είμαστε" οικογένεια την κάθε στιγμή. Οικογένεια είναι και ο Εαυτός, με όσα φέρνει από την πατρική του οικογένεια. Με όλα όσα εκεί έζησε και τα κουβαλά αυτούσια στη φαμελιά του, αλλά κι εκείνα που έρχονται από τα βάθη των αιώνων μέσω DNA και μεταφέρονται από γενιά σε γενιά στο σόι του. Επειδή όμως πιο δύσκολα τα βάζεις με τη βιολογία(!) αποτελεσματικότερο είναι αν ψάχνουμε διαρκώς μέσα μας, ώστε να είμαστε ανά πάσαν ώρα ενήμεροι, των συναισθημάτων μας. Και όλων των αξιών του ευ ζην.
"Αρχή και τέλος. Τέλος και αρχή. Για να κυλά ανασταινόμενη η ζωή και να δοξάζεται, η πηγή της ανωτροπίας", κάπου διάβασα. Νιώθω ότι αυτό περικλείει το νόημα των Χριστουγέννων. Η εντροπία της ψυχής ή του σώματος, όπως εγώ το εισπράττω είναι η στροφή προς τα μέσα και προς τα κάτω! Η ντροπή, η άρνηση, το χάος. Αν αντικατασταθεί από την ανωτροπία=ανθρωπία=ανθρωπιά, η ψυχή θα εξελιχθεί, θα ελευθερωθεί προς τα πάνω. Γιατί όχι, ίσως κερδίσει την αθανασία. Η γέννηση ενός Θεανθρώπου, τι άλλο να σηματοδοτεί, από την μοναδική ανθρώπινη αξία και τη δύναμη που αυτή αποκτά, συνυπάρχοντας, συγχωρώντας, κάνοντας ένα βήμα πίσω, όπου και όταν χρειάζεται, για αυτούς που αγαπά.
Έχετε προσέξει στο αεροπλάνο, που μας λένε σε περίπτωση ανάγκης να βάλουμε πρώτοι εμείς τη μάσκα οξυγόνου και μετά να στραφούμε να βοηθήσουμε άλλους; Ακούγεται εγωιστικό, ειδικά αν οι άλλοι είναι τα ανήλικα παιδιά μας. Το έμμεσο μήνυμα είναι, ότι αν δεν συμπονέσουμε πρώτα τον εαυτό μας, με ελευθερία, σοφία, διαφύλαξη του εγώ, μην κάνοντας άλλα από αυτά που ορίζει η ψυχή, δε θα γίνουμε ποτέ δυνατοί. Παλλικάρια, όπως χρειάζεται να είμαστε για να στηρίξουμε αγαπημένους.
Ας μην συνεχίσουμε τις μέρες αυτές να εστιάζουμε στο δέντρο, ας είναι και χριστουγεννιάτικο! Έτσι χάνουμε ολόκληρο το δάσος. Δάσος είναι ο εαυτός, τα παιδιά, η οικογένεια, η ίδια η ζωή. Ας είμαστε διαρκώς σε επαφή με την ανθρωπιά μας. Προπάντων να συνειδητοποιήσουμε ότι ειδικά τα παιδιά, πρωταγωνιστές της κάθε γιορτής, όταν δυσφορούν εξαιτίας μας, διαπερνούν πρώτα τα μέσα τους -ως άλλοι Σαμουράι- με το ξίφος, που θέλουν να πληγώσει εμάς. Του οποίου η ακρούλα που προεξέχει, μόλις που μας ακουμπά.
πηγή: σεμινάρια ΑΚΜΑ (Αναπτυξιακού Κέντρου Μελέτης Ανθρώπου)