Η Κομισιόν από μακριά

Λοιπόν και από μακριά και από κοντά εξακολουθώ να πιστεύω πως ο κόμπος είναι ένας: Oι Ευρωπαϊκοί θεσμοί με τη νέα τους σύνθεση πρέπει να κάνουν την υπέρβαση που εμείς δεν κάναμε. Να προτάξουν το κοινοτικά αναγκαίο απέναντι στα τείχη που υψώνουν οι κυβερνήσεις των οικονομικά ισχυρών κρατών.
tiseb/Flickr

Είκοσι μέρες από τη λήξη της θητείας μου ως Επιτρόπου, διαπιστώνω το αυτονόητο: Aπό μακριά τα βλέπεις κάπως αλλιώς. Παρ'όλα αυτά διακινδυνεύω ένα μικρό σχόλιο.

O Πρόεδρος Γιούνκερ ανέλαβε δημιουργώντας μεγάλες προσδοκίες. Η ψήφος εμπιστοσύνης του Ευρωκοινοβουλίου ήταν η ζωηρή ανταπόκριση στις θέσεις του, που σηματοδοτούσαν την ΑΛΛΑΓΗ, σε σχέση με την πολιτική της Commission Barroso 2 στην οποία μετείχα.

Υπενθυμίζω ορισμένες εξαγγελίες του (λίγο απλουστευτικά είναι η αλήθεια): Μείωση της ανεργίας με τόνωση επενδύσεων (και κοινοτικών), επιστροφή στην αναπτυξιακή προτεραιότητα έναντι της δημοσιονομικής προσαρμογής, βήματα για ενίσχυση της ενιαίας εσωτερικής αγοράς (και για τραπεζικό σύστημα), βήματα για ενοποίηση της εξωτερικής ευρωπαϊκής παρουσίας, νέα πολιτική στο μεταναστευτικό, αλλά και υπεράσπιση της κοινής ταυτότητας και της μετακίνησης των Ευρωπαίων πολιτών. Αυτές οι υποσχέσεις κέρδισαν την υποστήριξη της κοινής γνώμης και κάλυψαν την υποβάθμιση άλλων πολιτικών στόχων, όπως η Ευρωπαϊκή διεύρυνση ή η στήριξη της αειφορίας.

Πιστεύω και γω πως η ΑΛΛΑΓΗ βασικών επιλογών της Commission Barroso 2 είναι επιβεβλημένη. Παρ'όλο που η διαχείριση της οικονομικής κρίσης απέτρεψε τη διάλυση της Ευρωζώνης ή τη διάσπαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν οδήγησε την Ευρώπη σε αναπτυξιακή τροχιά. Γιατί ; Για πολλούς λόγους, αλλά κυρίως για ένα: Η Πολιτική Ενοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν προχώρησε όπως απαιτούσε η κρίση, γιατί ορισμένα κράτη μέλη επέλεξαν την εθνική αναδίπλωση. Σε κρίσιμα θέματα η πλειοψηφία της Commission δεν κατάφερε να υπερβεί τις επιλογές ισχυρών κρατών.

Οι απόψεις, που ορισμένοι καταθέσαμε, για άλλο μίγμα οικονομικής ισορροπίας και τερματισμό της εμμονής στη λιτότητα δεν υιοθετήθηκαν ποτέ, παρά τις φραστικές και βελτιωτικές προσπάθειες των δύο τελευταίων χρόνων.

Λοιπόν και από μακριά και από κοντά εξακολουθώ να πιστεύω πως ο κόμπος είναι ένας: Oι Ευρωπαϊκοί θεσμοί με τη νέα τους σύνθεση πρέπει να κάνουν την υπέρβαση που εμείς δεν κάναμε. Να προτάξουν το κοινοτικά αναγκαίο απέναντι στα τείχη που υψώνουν οι κυβερνήσεις των οικονομικά ισχυρών κρατών.

Αυτό το πρόβλημα δεν γιατρεύεται με παυσίπονα.

ΥΓ: Δεν υποτιμώ τις προσπάθειες της νέας Κομισιόν να αναδιοργανωθεί εσωτερικά, να κόψει τους δεσμούς με τα lobbies, να κατοχυρώσει τη διαφάνεια, που βλέπω στις πρόσφατες ανακοινώσεις. Σημειώνω απλώς ότι κάθε μέρα μειώνεται ο διαθέσιμος χρόνος για την ψήφιση νέου κοινοτικού προϋπολογισμού και την έγκριση των εθνικών προϋπολογισμών. Οι πολίτες περιμένουν περισσότερα. Και δικαίως.

Δημοφιλή