Ο κ. Ιωαννίδης, αναγνωρισμένος ακαδημαϊκός, προσεγγίζει το θέμα των ελληνικών Πανεπιστημίων, με ένα τρόπο που δεν είναι καθόλου ανάλογος της ερευνητικής του σκέψης. Στέκεται επίμονα στη νοοτροπία των φοιτητών (Σύμπτωμα) και παρόλο που σκοντάφτει πάνω στην πραγματική αιτία (Νόσος) «Καθηγητής που δεν είχε πατήσει στο αμφιθέατρο λάμβανε διθυραμβική επιβεβαίωση για το πόσο άριστος δάσκαλος είναι από φοιτητές που ομοίως δεν είχαν πατήσει σε μάθημα. Η κομματική υποστήριξη δεν σταματούσε σε επίπεδο εκλογής καθηγητών, έφτανε μέχρι τις πρυτανικές αρχές» την προσπερνάει και συνεχίζει με παθολογική θα έλεγα εμμονή στην περιγραφή γνωστών από δεκαετίες φοιτητικών καταστάσεων.
Το βάρος της ευθύνης, αυτό θα περίμενα να ακούσω από τον κ. Ιωαννίδη, θα πρέπει να πέσει αποκλειστικά στους πανεπιστημιακούς / ακαδημαϊκούς. Αυτοί κατάφεραν να κάνουν το σπίτι τους και το ναό του πολιτισμού και της γνώσης, «Εξάρχεια» των αιωνίων φοιτητών και των τραμπούκων αναρχικών. Το πανεπιστημιακό κατεστημένο επέτρεψε και πολλές φορές ενθάρρυνε την πνευματική καταστροφή. Δε φταίνε οι φοιτητές που συνδικαλίζονται. Φταίνε οι εκλεγμένοι κυβερνώντες των πανεπιστημίων που είναι κρυμμένοι πίσω από το δάχτυλό τους και χρησιμοποιούν πολιτικά δεκανίκια για να επιβιώσουν και να επιβάλλουν το προβληματικό τους εγώ.
Καθιερώθηκε στα πανεπιστήμια η αναξιοκρατία εκεί όπου η αξιοκρατία θα έπρεπε να είναι το «άγιο φως». Βέβαια η άμεση τους αντίδραση, ιδιαίτερα των κυβερνώντων, είναι ότι εγώ είμαι υπέρ της αξιοκρατίας αλλά το «σύστημα» φταίει που κυριαρχούν «οι Μυλόπουλοι». Δηλαδή τους «Μυλόπουλους» τους ψήφισε και τους έκανε Πρυτάνεις και Ντερβέναγες το «σύστημα»!!!
Το πανεπιστημιακό κατεστημένο επέτρεψε και πολλές φορές ενθάρρυνε την πνευματική καταστροφή. Δε φταίνε οι φοιτητές που συνδικαλίζονται.
Σίγουρα υπάρχουν αξιόλογες μονάδες στα ελληνικά Πανεπιστήμια και γι' αυτό παραμένουν ανοιχτά ακόμη. Γιατί όμως αυτοί οι αξιόλογοι αφήνουν στους «Μυλόπουλους» να τα κυβερνούν; Οι λόγοι μπορεί να είναι διάφοροι, αλλά κανένας λόγος ή όλοι μαζί, δεν τους απαλλάσσουν από την τεράστια ευθύνη που τόσο εύκολα αποποιούνται. Μπορεί για πρακτικούς λόγους να θέλουν να εδραιώσουν πρώτα τα επιτεύγματα τους στον τομέα που εργάζονται και μετά να ασχοληθούν και με τα κακώς κείμενα. Αυτό είναι κατανοητό και οργανωτικά σωστό. Ως πότε όμως έχουν σκοπό να περιμένουν; Γιατί μέχρι σήμερα τα αυτόνομα αυτά «κύτταρα» όσα είναι, δεν έχουν γίνει «όργανο» και μετά «οργανισμός»; Ξεμοναχιασμένα δεν έχουν μέλλον. Απεναντίας δίνουν τα επιχειρήματα στους «Μυλόπουλους» να ισχυρίζονται ότι όλα πάνε καλά και να εδραιώνουν ακόμη περισσότερο τη θέση τους.
Και οι άλλοι από γύρω που λένε ότι πιστεύουν στην αξιοκρατία, γιατί δεν συσπειρώνονται γύρω από τους αξιόλογους; Η ανοχή και η παθητική συμμετοχή στα κακώς κείμενα είναι το ίδιο αξιόποινη όπως η ενεργή συμμετοχή σε οργανωμένο έγκλημα, ιδιαίτερα όταν αυτό εκτελείται στον πανεπιστημιακό χώρο. Γι' αυτό κανένας από τους πρώην και νυν πανεπιστημιακούς/ακαδημαϊκούς δεν είναι αμέτοχος στο έγκλημα που συντελείται για χρόνια τώρα στα ελληνικά πνευματικά ιδρύματα και θα συνεχίσει να είναι ώσπου η κατάσταση να διορθωθεί. Η θεραπεία για τον καρκίνο των ελληνικών Πανεπιστημίων είναι χημειοθεραπεία και χειρουργείο που πρέπει να ξεκινήσει από το πανεπιστημιακό κατεστημένο (Νόσος).