Επιτέλους, για πρώτη φορά εδώ και πολλές δεκαετίες η ελληνική κοινωνία έχει μια κυβέρνηση που έχει πλήρη ενσυναίσθηση της έννοιας της δημοκρατίας. Μιας κυβέρνησης που το όποιο δημοκρατικό της γνώρισμα δεν περιορίζεται μόνο στον τρόπο εκλογής της. Μιας κυβέρνησης που της είναι βαθιά πεποίθηση ότι η δημοκρατία δεν αρχίζει και τελειώνει στις κοινοβουλευτικές εκλογές.
Συστατική αρχή της αριστερής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, αποδεδειγμένα πλέον, είναι ότι στις πραγματικές και ουσιαστικές δημοκρατίες αυτός ο οποίος άρχει είναι ο λαός και ουδείς άλλος. Όπως προστάζει και η λυδία λίθος του Συντάγματος μας στο άρθρο 1 παράγραφος 3 «Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα». Η όποια κυβέρνηση υπάρχει μόνο για να υλοποιεί και να μετουσιώνει σε πράξη τη βούληση του λαού, για να τηρεί το συμβόλαιο το οποίο συνάπτει προεκλογικά με την κοινωνία και με το οποίο δεσμεύεται προς αυτήν, ηθικά και πολιτικά. Αυτός είναι αποκλειστικά και μόνο ο θεσμικός ρόλος και επομένως ο λόγος ύπαρξης μιας ουσιαστικά και όχι τύποις δημοκρατικής κυβέρνησης.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κάτω από εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες, προσπάθησε άνευ προηγούμενου, για τα δεδομένα της ελληνικής πολιτικής εμπειρίας και όχι μόνο, να πράξει αυτό το οποίο θα έπρεπε να είναι αυτονόητο και δεδομένο σε οποιαδήποτε υποτυπωδώς δημοκρατική κοινωνία, να σεβαστεί και να τηρήσει τη λαϊκή εντολή, εκπληρώνοντας, τουλάχιστον στο μέτρο του δυνατού, τις προεκλογικές της δεσμεύσεις.
Και τώρα, αφού αποδεδειγμένα εξάντλησε όλα τα μέσα και τις πιθανότητες να τηρήσει -δεδομένων των συνθηκών- το προεκλογικό της πρόγραμμα ή άλλως το κοινωνικό συμβόλαιο το οποίο σύναψε, έπραξε αυτό το οποίο όφειλε ηθικά και πολιτικά να πράξει ως γνήσια δημοκρατική κυβέρνηση, να καταφύγει σε αυτόν που κρατεί σε μια δημοκρατία, στον δήμο. Αποφάσισε αυτό που είχε χρέος και ιστορική ευθύνη να αποφασίσει. Ως αληθινή δημοκρατική κυβέρνηση που τής είναι κτήμα η έννοια και οι πραγματικές διαστάσεις της δημοκρατίας αποφάσισε να απευθυνθεί σε αυτόν από τον οποίον πηγάζουν όλες οι αρμοδιότητες, εξουσίες και ο λόγος ύπαρξής της, στον λαό· από τον οποίο και χάρη του οποίου υπάρχει.
Έτσι, ενώπιον αυτού του ιστορικά κρίσιμου διλήμματος για την ελληνική κοινωνία, όπως προέκυψε εξαιτίας της φασίζουσας νοοτροπίας των θεσμών, δηλαδή βαθιά αντικοινωνική λιτότητα προκειμένου να κάνουν επίδειξη ισχύος και να κερδοσκοπήσουν οι ξένοι και εγχώριοι κεφαλαιοκράτες εις βάρος του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας ή ρήξη χωρίς ουδείς να μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια τι συνεπάγεται αυτό, η αληθινά δημοκρατική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να στραφεί στον εντολοδότη της, στον ελληνικό λαό.
Και όμως, όπως δυστυχώς ήταν αναμενόμενο, η αντιπολίτευση και πιο συγκεκριμένα η ΝΔ, το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ εξοργίσθηκαν με αυτήν την αυτονόητα επιβεβλημένη δημοκρατική απόφαση. Πολύ απλά επεδίωκαν και επιδιώκουν διακαώς, για ιδία οφέλη μικροκομματικά και όχι μόνο, η κυβέρνηση να λάβει αυτή την ιστορική απόφαση, την κρισιμότερη μετά την μεταπολίτευση, που θα κρίνει και θα καθορίσει τις ζωές όλων μας, ερήμην μας, αδιαφορώντας και περιφρονώντας τη βούλησή μας. Η ΝΔ, το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ δεν αποδεικνύονται μόνο απελπιστικά και τραγικά κατώτεροι των ιστορικών στιγμών αλλά αποδεικνύουν με τον πιο περίτρανο και ταυτόχρονα ανατριχιαστικό τρόπο, αυτό που όλοι γνωρίζαμε όλα αυτά τα χρόνια, αλλά κάποιοι από εμάς αρνούνταν να παραδεχτούν, ότι πάσχουν από σοβαρότατο και άκρως επικίνδυνο έλλειμμα δημοκρατικής παιδείας και συνείδησης. Σε αυτές τις ιστορικές στιγμές για το μέλλον του τόπου φανερώθηκε με τον πιο ωμό και κυνικό τρόπο η περιφρόνηση από την οποία διακατέχονται για τον λαό, δηλαδή για την ίδια τη δημοκρατία. Μάλιστα ο αρχηγός της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς και φυσικά ο γνωστός και μη εξαιρετέος πρώην αρχηγός του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος έφθασαν στο επαίσχυντο και κατάπτυστο σημείο να δηλώνουν δημόσια και εντός του κοινοβουλίου ότι το δημοψήφισμα συνιστά πραξικόπημα. Η εξ' ορισμού κορυφαία εκδήλωση της δημοκρατίας, το δημοψήφισμα, η πρωτογενής δηλαδή έκφραση αυτού που συνιστά και συνθέτει τη δημοκρατία, του λαού, σύμφωνα με αυτούς του κυρίους αποτελεί πραξικόπημα!
Θλιβερά αναμενόμενη είναι και η στάση του ΚΚΕ απέναντι στο δημοψήφισμα. Για ακόμα μια φορά αποδεικνύει ότι είναι ένα δογματικό κόμμα με ιδεολογικές αγκυλώσεις εξαιτίας των οποίων εν τοις πράγμασι καθίσταται κάθε φορά δεκανίκι της καθεστηκυίας τάξης και συνεπώς ένα βαθιά συντηρητικό κόμμα.
Παρά όμως τις εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί για τη χώρα τόσο στο εσωτερικό όσο προφανώς και στο εξωτερικό - εξαιτίας των δυνάμεων στην Ευρώπη και του ΔΝΤ που θέλουν δια της οικονομικής βίας να επιβάλουν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο τους - ο ελληνικός λαός οφείλει με ωριμότητα, ψυχραιμία και νηφαλιότητα να αποφασίσει για την ίδια του τη μοίρα. Οφείλει διατηρώντας ακέραιη την αυτονομία της σκέψης και αλώβητο τον ορθό λόγο του από τις κραυγές των δανειστών και τους εκπροσώπους τους στο εσωτερικό της χώρας - βλέπε ΝΔ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ - καθώς και από την εκστρατεία τρόμου σημαντικής μερίδας των ΜΜΕ, να χαράξει την πορεία του συλλογικού του πεπρωμένου με ιδίες δυνάμεις και να παύσει να ετεροκαθορίζεται από εξωγενείς παράγοντες και αλλότριες δυνάμεις. Και με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου του δίδεται μια μοναδική και ιστορική ευκαιρία να το πράξει.