Μια ακόμα αποθήκη στην Αττική, ένα ακόμα φορτηγό που διέρχεται τα σύνορα, ένα ακόμα κύκλωμα διακίνησης προϊόντων απομίμησης. Γνωστά στο ευρύ κοινό και τους ειδησεογραφικούς τίτλους ως «μαϊμούδες», το μέγεθος και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του προβλήματος ξεπερνούν κάθε ευφυολόγημα. Πράγματι, όταν μιλάμε για απομιμητικά προϊόντα, μιλάμε για εξαπάτηση του καταναλωτή, υλικά κατασκευής επικίνδυνα για την υγεία (ιδίως στις περιπτώσεις των φαρμάκων, των καλλυντικών, ακόμα και των παιδικών παιχνιδιών), ασύλληπτη φοροδιαφυγή, ακόμα και πηγές χρηματοδότησης εγκληματικής δραστηριότητας πολύ μεγαλύτερης κλίμακας.
Αναρωτιέται, ίσως, κανείς γιατί το φαινόμενο δεν έχει καταπολεμηθεί αποτελεσματικά, μήπως το νομοθετικό πλαίσιο είναι ανεπαρκές ή ολιγωρούν οι αρχές. Κι όμως, τα τελευταία χρόνια η νομική εργαλειοθήκη για την αντιμετώπιση του φαινομένου έχει συμπληρωθεί, όχι μόνο ενσωματώνοντας κοινοτικές διατάξεις και πρακτικές, αλλά και με διαδικασίες πρωτότυπες και προωθημένες σε σχέση με αυτές άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Για παράδειγμα, θα πρέπει να γνωρίζουν καταναλωτές και έμποροι ότι η ΕΛΑΣ, το ΣΔΟΕ, τα τελωνεία, αλλά και τα ελεγκτικά κλιμάκια της γενικής γραμματείας εμπορίου, δεσμεύουν προς καταστροφή απομιμητικά προϊόντα, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις, ακόμα και καταστημάτων με σχετικά μικρό αριθμό προϊόντων, τα πρόστιμα μόνο αμελητέα δεν είναι.
Το πρόβλημα επιμένει και δε θα εξαλειφθεί ποτέ γιατί πολύ απλά ο τζίρος από αυτή τη δραστηριότητα είναι τεράστιος: εκτιμήσεις ανεβάζουν τον προσδοκώμενο παγκόσμιο τζίρο για το 2015 σε 1,7 τρισεκατομμύρια δολάρια (USD). Φυσικά αφορολόγητα. Με τέτοια ποσά να διακυβεύονται μην είμαστε καθόλου σίγουροι ότι οι έμποροι όπλων και ναρκωτικών είναι πιο επικίνδυνοι, όταν μάλιστα αυτές οι εγκληματικές δραστηριότητες είναι μεταξύ τους συνδεδεμένες.
Αυτό όμως που μπορεί και πρέπει να καταπολεμηθεί είναι η διασπορά του φαινομένου, στα καταστήματα λιανικής πώλησης, ιδίως στις τουριστικές περιοχές. Πρόκειται πραγματικά για μια «καυτή ζώνη», όπου επισκέπτες από πλήθος χωρών, μεταξύ των οποίων και στελέχη των εταιριών που διατηρούν τα δικαιώματα επί των επώνυμων προϊόντων, καταφθάνουν για τις καλοκαιρινές διακοπές τους και αντικρίζουν έκπληκτοι την παράνομη πραμάτεια να απλώνεται στα γραφικά και όχι μόνο αιγαιοπελαγίτικα σοκάκια.
Είναι προφανές ότι η έκταση και η δημοσιότητα του προβλήματος, επιφέρει πλήγμα στην εικόνα της χώρας, αποστερώντας ταυτόχρονα τα δημόσια ταμεία από φορολογικά έσοδα, αλλά και νοθεύοντας τον ανταγωνισμό σε βάρος εμπόρων οι οποίοι επιλέγουν την άσκηση της επιχειρηματικής τους δραστηριότητας εντός πλαισίου νομιμότητας.
Δυστυχώς, τα κατασταλτικά μέτρα είναι απαραίτητα: τα απομιμητικά προϊόντα θα πρέπει να κατάσχονται και να καταστρέφονται άμεσα. Επειδή όμως σε πολλές περιοχές, το πρόβλημα δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας, αυτό που πρωτίστως απαιτείται είναι μια συμφωνία με τους τοπικούς παραγωγικούς φορείς που να επιβεβαιώνει μια πολιτική μηδενικής ανοχή απέναντι στην εμπορία απομιμητικών προϊόντων και προώθηση ενός πλαισίου εντός του οποίου θα ανθεί η υγιής και όχι η παρασιτική επιχειρηματικότητα. Αν το φαινόμενο δεν κατανοηθεί από τις τοπικές κοινωνίες ως πρόβλημα, δυστυχώς θα επιμένει.