Το πρώτο τρέξιμο μετά τον Μαραθώνιο (δεν είναι τόσο απλή υπόθεση)

Το πρώτο τρέξιμο μετά τον Μαραθώνιο (δεν είναι τόσο απλή υπόθεση)
Pinterest

Δεν καταλαβαίνεις πόσο σου έχει λείψει το «πατ πατ πατ πατ πατ πατ» μέχρι να το ξανακούσεις.

Μετά το τέλος του Κλασικού Μαραθώνιου της Αθήνας, του αγώνα, δηλαδή, για τον οποίο προετοιμαζόμουν σωματικά και ψυχολογικά επί περίπου τρεις μήνες, τα πράγματα δεν άργησαν και πολύ να επιστρέψουν στους κανονικούς τους ρυθμούς.

Η αποθεραπεία (το να σταματήσω να περπατάω σαν συγκαμένη, δηλαδή, ή το να μπορώ απλά να σταθώ όρθια) κράτησε μόλις δύο μέρες, χρόνος-ρεκόρ για αυτό που περίμενα. Από την τρίτη μέρα και μετά όλα επέστρεψαν στους φυσιολογικούς τους ρυθμούς. Μαζί με αυτά και οι υποχρεώσεις. Όχι πως δεν υπήρχαν και πριν, κάθε άλλο. Αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο, όσο ήμουν επικεντρωμένη στο να τηρήσω κατά γράμμα το προπονητικό μου πρόγραμμα δεν έδινα σημασία στο «τρέξιμο» που έριχνα για να χωρέσω τα πάντα μέσα σε μια ημέρα. Με το που οι προπονήσεις τελείωσαν, οι καθημερινές υποχρεώσεις ήρθαν και με πλάκωσαν ακριβώς όπως πριν, μόνο που τώρα ο χρόνος που είχα στη διάθεσή μου έμοιαζε σημαντικά λιγότερος.

Όλη την πρώτη εβδομάδα μετά τον Μαραθώνιο έλεγα συνεχώς πως θα πάω να τρέξω 5χλμ για να ξεμουδιάσω και να αρχίσω να μπαίνω πάλι σε ένα (χαλαρό) ρυθμό, αλλά όλο κάτι συνέβαινε και το ανέβαλα.

Σκεφτόμουν πως θα σηκωθώ πολύ πρωί, θα πάω να τρέξω στο Πεδίο του Άρεως με τη δροσούλα και μετά θα πάω φρέσκια-φρέσκια στη δουλειά. Αλλά εκεί που μέχρι πρόσφατα πεταγόμουν από το κρεβάτι στις 6 και στις 7 τα ξημερώματα γεμάτη όρεξη για τρέξιμο, τώρα το πάπλωμα με πλάκωνε και ξυπνούσα λίγη ώρα πριν ξεκινήσει η βάρδιά μου. Δεν πειράζει, σκεφτόμουν, θα πάω το βράδυ που δε θα έχει και ζέστη, θα τρέξω μέσα στην πόλη που το προτιμώ κιόλας από τα πάρκα και τα δάση και θα χαλαρώσω και από την πίεση της ημέρας. Όλα καλά. Αλλά με το που γύριζα σπίτι, σωριαζόμουν στον καναπέ και έπεφτα σε λήθαργο. Δεν πειράζει, σκεφτόμουν, θα σηκωθώ νωρίς το πρωί κλπ κλπ.

Αυτό το αστείο συνεχίστηκε για περίπου δέκα (10) ημέρες.

Μία τα έβαζα με τον εαυτό μου που όλο έβρισκε δικαιολογίες για να μην κάνει κάτι που (υποτίθεται πως) αγαπά και μία με καθησύχαζα με ακόμα περισσότερες δικαιολογίες, όλες εκ των οποίων ακολουθούσαν την κοινή γραμμή του «μόλις έτρεξες στον κλασικό μαραθώνιο και τα πήγες και καλά, άραξε, δεν πειράζει αν ξεκουραστείς λίγο ακόμα». Μια ίωση που ήρθε και κόλλησε πάνω μου για καμιά εβδομάδα βοήθησε σημαντικά στην ενίσχυση αυτής της γραμμής.

Την περασμένη Παρασκευή είχα ρεπό από τη δουλειά, κοινώς μια ολόκληρη μέρα ελεύθερη από υποχρεώσεις. Ο καιρός ήταν καλός, η υγεία μου άριστη, τα πόδια μου ξεκούραστα και οι δικαιολογίες εξαφανισμένες. Φόρεσα τα αθλητικά μου παπούτσια για πρώτη φορά μετά τον Μαραθώνιο, δύο εβδομάδες μετά τον τερματισμό στο Καλλιμάρμαρο, μάζεψα τα μαλλιά μου, έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά μου και έσφιξα το armband με το κινητό στο χέρι μου. Άνοιξα την κεντρική πόρτα της πολυκατοικίας, βγήκα στον πεζόδρομο, πάτησα το play και ξεκίνησα να τρέχω.

Δεν έχω να μοιραστώ κάτι τρομερό μαζί σας, κάποια απίστευτη επιφοίτηση που μου ήρθε ενώ έτρεχα ανάμεσα σε δέντρα, συντριβάνια, παππούδες και ναρκομανείς (*), ούτε κάποια μεγάλη αλήθεια για τη ζωή που μου φανερώθηκε εκεί γύρω στο 4ο χιλιόμετρο αλλάζοντας για πάντα την κοσμοθεωρία μου. Όπως και δεν έχω να σας πω πολλά για το run αυτό καθεαυτό: πήγα για 5χλμ, έκανα 10χλμ από τον ενθουσιασμό μου, κουράστηκα λίγο αλλά έκανα κάτω από μία ώρα (56'16" για την ακρίβεια) και αυτά, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Θυμήθηκα όμως γιατί τρέχω. Θυμήθηκα πόσο όμορφα νιώθω όταν με χτυπά ο αέρας στο πρόσωπο. Πόσο μου αρέσει να βλέπω τις εικόνες γύρω μου να εναλλάσσονται γρήγορα και να προσποιούμαι πως παίζω σε videoclip μιας αγαπημένης μου μπάντας. Θυμήθηκα την ταλαιπωρία της μεγάλης ανηφόρας που με απελπίζει και ταυτόχρονα με πεισμώνει και την ελευθερία της ανοιχτής, μακριάς ευθείας που με κάνει να νιώθω πως μπορώ να τρέξω μέχρι το τέλος του κόσμου. Θυμήθηκα το πόσο μου αρέσει να βρίσκομαι έξω και να έχω σε κίνηση όλο μου το σώμα και το πόσο μισώ να κλείνομαι σε ένα δωμάτιο για ώρες, μέρες, εβδομάδες και να μην κάνω απολύτως τίποτα.

Κοινώς, κατάλαβα πόσο ηλίθια ήμουν που δεν είχα βγει να τρέξω δέκα μέρες νωρίτερα. Αν υπάρχει κάτι που αγαπάτε στον ίδιο βαθμό και πιάνετε τον εαυτό σας να βρίσκει δικαιολογίες για να το αποφύγει, ειλικρινά, φανείτε πιο έξυπνοι από εμένα και πηγαίνετε να το κάνετε. Τύπου, τώρα.

the loneliness of the long distance runner #10km #firstrunaftermarathon #thebluehour

Μια φωτογραφία που δημοσίευσε ο χρήστης @bioutron στις

(*) Κάποια στιγμή πρέπει να μιλήσουμε για την άθλια κατάσταση στην οποία βρίσκεται το κατά τα άλλα πανέμορφο Πεδίο του Άρεως και τις δήθεν «αναπλάσεις» που έχει υποστεί. Αλλά να μιλήσουμε σοβαρά.