Δοκίμιο με αφορμή τη συναυλία της Ελένης Καραϊνδρου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού.

Όχι μόνο δεν ντρέπομαι που είμαι Ελληνίδα, αλλά απλώνω και με το άγγιγμά μου μέσω της αίσθησης της αφής, αυτό που έχω καταλάβει εγώ ότι είναι ο Έλληνας. Ένα γλυκό χαμόγελο, μια σφιχτή αγκαλιά, ένα χτύπημα στη πλάτη όλο νόημα κι ένα δάκρυ που κρυφοκυλάει στο μάγουλο όταν κοιτάει ψηλά τον ουρανό κι αποδεικνύει όπως λέει και η γλώσσα του, πως είναι άνθρωπος που πάντα θα «άνω θρώσκει»