Αν θέλεις, βέβαια, μπορείς να πας στο περίφημο Café Sacher για να γευθείς το επίσης περίφημο κέικ sachertorte. Πρόκειται για κέικ σοκολάτας με εσωτερική στρώση μαρμελάδα βερίκοκο. Όσο παράξενο κι αν σου ακουστεί, δεν είμαι φίλη της μαρμελάδας, ειδικά μέσα στο σοκολατένιο κέικ, οπότε το καφέ αυτό το προσπέρασα. Να σου πω όμως, ότι το προσπέρασα για ακόμη δυο λόγους. Το έχω επισκεφθεί στο παρελθόν (και ναι, είχα φάει μόνο μια μπουκιά από το κέικ) και δεύτερον είχε ουρά.
Το χορόδραμα, παρά το γεγονός ότι γεννήθηκε στην Ελλάδα, εντούτοις, στις μέρες μας παραμένει terra incognita. Γιατί στις μεγάλες μουσικές σκηνές της χώρας να παίζονται σε εξουθενωτική επανάληψη, μέχρι τελευταίας πτώσεως, τα κατά τα λοιπά, αξιαγάπητα έργα του Tchaikovsky «η Λίμνη των κύκνων», η «Ωραία κοιμωμένη» ή ο «Καρυοθραύστης», την ίδια στιγμή που περιφρονούνται αδίκως λαμπρά έργα Ελλήνων μουσουργών όπως το «Ποιμενικό» του Αριστοτέλη Κουντουρώφ, «το φυλαχτό των Θεών» του Δημήτρη Λεβίδη, το «Απόλλων και Δάφνη» του Διονυσίου Λαυράγκα, ο «Προμηθεύς» του Θεόδωρου Καρυωτάκη, ο «Σάτυρος και ο Μαρσύας» του Μάνου Χατζιδάκι, η «Θάλασσα του Σκαλκώτα» καθώς και το «Ελληνική Αποκριά» του Μίκη Θεοδωράκη;