Μύθοι και στερεότυπα της ριζοσπαστικής πολιτικής ορθότητας (Μέρος Ε΄)Διαμόρφωση της πολιτικά δουλικής, μεθοδολογικά ατομοκεντρικής και πολιτισμικά ριζοσπαστικής κοινωνικής σκέψης

Ετεροφυλόφιλοι άντρες που δεν μπορούν να βρουν ερωτικές συντρόφους

Είναι γνωστό ότι στο επιτελείο του πρωθυπουργού δεν περιλαμβάνονται τα λαμπρότερα μυαλά, περισσότερο φαντάζει με μια παρέα πρώην κολλητών που οι συγκυρίες ανέβασαν σε περίοπτες θέσεις με παχυλούς μισθούς πληρωμένους από την τσέπη του Έλληνα φορολογούμενου, όσο για την αριστεροσύνη, αυτή μάλλον ξεχάστηκε σε κάποιο ελεύθερο κάμπινγκ της Γαύδου ή εκείνη την περίφημη φωτογραφία από την οποία δεν διορίστηκαν μόνο οι μπύρες και τα παλτά. Σιγά τα λάχανα θα μου πεις, εδώ οι προκάτοχοί τους έκαναν τον σοσιαλισμό κουρελόχαρτο και την ακραιφνή δεξιά βιομηχανία σκανδάλων, άλλωστε στην Ελλάδα της παρεοκρατίας οι ιδεολογίες μικρή σημασία έχουν.

Πριν από περίπου 2 μήνες παρουσιάσθηκε η περίπτωση ενός νομοσχεδίου του Αμερικανικού Κογκρέσου σύμφωνα με το οποίο προτείνεται ρητώς η απαγόρευση έμμεσης/άμεσης πώλησης αμερικανικών περιουσιακών στοιχείων σε επενδυτές από τη Ρωσία και την Κίνα καθώς τα συγκεκριμένα ορυκτά αφορούν την Εθνική Ασφάλεια των ΗΠΑ. Το νομοσχέδιο σχετίζεται με την επιτροπή Επιτροπή Ξένων Επενδύσεων (CFIUS) του Κογκρέσου.

Το πρόσφατα ψηφισθέν νομοσχέδιο, για την τριτοβάθμια παιδεία, επ' ουδενί λόγω δεν επιδίωξε, ως όφειλε, την ευρύτερη συναίνεση. Η όλη διαδικασία ήταν ευθύς εξ' αρχής μία αξίωση ιδεολογικής επιβολής μίας κυβέρνησης, η οποία βρίσκεται σε φάση επιταχυνόμενης αποδόμησης. Οι συνεχείς δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών στόχο έχουν να συσπειρώσουν το στενότερο κομματικό ακροατήριο, διακηρύσσοντας κάποιες από τις πάγιες αριστερές ιδεοληψίες, ψηφοθηρικά χρήσιμες αλλά άκαιρες για τις παρούσες ανάγκες της χώρας και αντίθετες, εν πολλοίς, με τις επιθυμίες της κοινωνίας.

Θα ήθελα να τελειώσω με την εξής επισήμανση, που όσο και αυτονόητη να είναι, αξίζει να την επαναλαμβάνουμε με κάθε ευκαιρία, αφού στους καιρούς που ζούμε, ειδικά σήμερα που «του ταλαιπώρου κράτους μας [είναι] μεγάλη η πτώχεια» (για να επικαλεσθώ τον σχεδόν πάντοτε επίκαιρο Καβάφη) και η λεγόμενη μεσαία τάξη, ιστορικά ο κατεξοχήν φορέας πολιτισμικής παραγωγής και κατανάλωσης στις αστικές δημοκρατίες της μεταδιαφωτιστικής περιόδου, τείνει να εξαφανισθεί, τίποτε δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο: διακίνηση και προώθηση του πολιτισμού δε μπορεί να συνεχίσει να γίνεται, αν διακριτός πολιτισμός δεν συνεχίσει να παράγεται.