inspiring stories
Δεν ξέρω πώς θα περιέγραφα την έννοια «ταλέντο». Δεν έχω κάτσει να σκεφτώ και να το αναλύσω. Ναι μεν υπάρχει το ταλέντο, αλλά για εμένα είναι κυρίως η σκληρή δουλειά. Αν δεν έδινα τα πάντα μου, όλο μου το είναι σ' αυτό που αγαπάω, δεν πιστεύω ότι θα υπήρχε κάποιο αποτέλεσμα, όσο ταλέντο κι αν είχα ή έχω. Χωρίς τη σκληρή προσπάθεια, τη θέληση, την υπομονή και την επιμονή κι αυτό το «ξανά και ξανά», να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι, δε θα υπήρχε εξέλιξη.
Η γιαγιά μου, μου έλεγε να δουλεύετε. Σήμερα, βλέπεις τι γίνεται. Οι νέοι δεν έχουν δουλειά. Όλα τα προηγούμενα χρόνια, οι μεγαλύτεροι έπαιρναν πριμοδότηση ν' ανοίξουν μια δουλειά και να πάρουν στη δούλεψή τους κι άλλο ένα άτομο. Αυτοί, όμως, δεν άνοιγαν δουλειά, αλλά έπαιρναν καλή κούρσα, έτρωγαν τα πάντα. Φταίμε κι εμείς που δε βοηθήσαμε το κράτος. Τον εαυτό μας, δηλαδή. Αφού χάθηκαν όλα τα εργοστάσια και μας τα φέρνουν όλα έτοιμα απ' έξω, τι περιμένουμε; Θα έφτανε η ώρα που δε θα είχαμε δουλειά. Η συμβουλή μου, λοιπόν, είναι ο καθένας να βρει έναν τρόπο να είναι χρήσιμος στην κοινωνία.
Η γραφή και η γλώσσα είναι δύο χωριστά πράγματα. Η γραφή απλώς αποτυπώνει τη γλώσσα. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι αν αλλάξει κάτι στη γλώσσα δεν αποτυπώνεται στη γραφή. Γι' αυτό έχουμε προβλήματα με την ορθογραφία: Η γραφή δεν είναι τόσο γρήγορη στις αλλαγές της όπως η γλώσσα. Πιστεύουμε ότι τα greeklish χαλάνε τη γλώσσα. Ωστόσο, τελικά, η ερώτηση είναι ανάποδη. Μήπως τα greeklish είναι η απόδειξη ότι έχουμε κάνει κάποια λάθη στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να έχουν πρόβλημα να γράψουν ορθογραφία και γι' αυτό καταφεύγουν στα greeklish;
Τον Ιούλιο του 2014, λοιπόν, βρέθηκα μαζί μ' άλλους τέσσερις έλληνες εκπαιδευτικούς στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα Send my friend to school, το οποίο για την Ελλάδα συντονίζει η ActionAid Hellas. Σκοπός αυτής της αποστολής ήταν να διερευνηθεί κατά πόσο έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση τα παιδιά των αναπτυσσόμενων χωρών, καθώς το θέμα της καθολικής πρόσβασης στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση ήταν ένας απ' τους αναπτυξιακούς στόχους που είχε οριστεί από τον ΟΗΕ για τα τελευταία 15 χρόνια. Το πρόγραμμα ξεκίνησε με ομάδα εκπαιδευτικών στην Κένυα, μετά στη Ρουάντα και ολοκληρώθηκε φέτος στο Μπαγκλαντές.
Έχουμε πήξει στην ωραία φωτογραφία. Ψέματα και ωραιοποίηση στην καθημερινή μας ζωή, στις σχέσεις μας, στη δουλειά μας, στους γονείς μας, στους φίλους μας...ε, όχι και στη φωτογραφία. Το καλό, όμως, είναι ότι στη φωτογραφία δεν μπορείς να πεις ψέματα. Άλλωστε, πρώτος-πρώτος μέσα στην κάθε φωτογραφία φαίνεται ο ίδιος ο φωτογράφος.
Το Μπαλί είναι ένα πολυπολιτισμικό πρότυπο στην καρδιά του μεγαλυτέρου ισλαμικού κράτους του κόσμου (η Ινδονησία έχει πληθυσμό 260 εκατομμύρια ανθρώπους). Πρόκειται για μια ανοιχτή κοινωνία κι αυτό οφείλεται σε δυο λόγους: ο πρώτος είναι η θρησκεία, που είναι η ινδουιστική και είναι ανεκτική, χωρίς μισαλλοδοξία και μίσος για το διαφορετικό και τους αλλόθρησκους. Πρόκειται για το μοναδικό νησί -από τα άλλα 17.000 περίπου που έχει η Ινδονησία- που επικρατεί άλλο θρήσκευμα και όχι ο ισλαμισμός. Και φυσικά όχι όπως εσείς τον φαντάζεστε στην Ελλάδα που επικρατεί η ισλαμοφοβία.
Παντρεύτηκα το 1963 με προξενιό. Πήρα έναν άνδρα, ο Θεός να τον κάνει άνδρα. Τέλος πάντων, ήταν το τυχερό μου. Ταλαιπωρήθηκα πολύ με τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Πολύ αλκοόλ, ενδοοικογενειακή βία. Στο τέλος, δεν τον άντεξα. Μια φορά με χτύπησε τόσο δυνατά στο πρόσωπο. Τα μωρά μου έκλαιγαν, άνοιξε την πόρτα κι έφυγε. Ήταν πάρα πολύ δύσκολα χρόνια. Έφυγε αυτός, με άφησε με τέσσερα μικρά παιδιά (ηλικίας 2,4, 6 και 8). Με τη βοήθεια του Θεού τα μεγάλωσα και είναι και καλά παιδιά.
