Όταν τους βρήκα μετρούσαν και οι δυο από ενενήντα χρόνια, συνεχίζαν το ίδιο μοτίβο ζωής, μαζί γυρνούσαν και διασκέδαζαν σε τα καλοκαιρινά πανηγύρια στα ξωμονάστηρα, έδειχναν πως ο αληθινός, ο πραγματικός έρωτας, η εκτίμηση, ο αλληλοσεβασμός, δεν είναι μια σύντομη και περαστική ιστορία. Η αγάπη δεν είναι σαν το κύμα που σκάει στην ακτή. Φτάνει να είναι αληθινή, απαντά ο Νικολιάς. Στο πως κρατήθηκε όλο αυτό, πως και δεν έσπασε μέσα στα χρόνια, η Καλλιόπη που από την αρχή φαινόταν λιγομίλητη ξεσπά, είναι όλα αληθινά και τα μοιραζόμαστε, δεν υπάρχουν ξεχωριστοί λογαριασμοί μνήμης, ούτε και κάνουν κρυφές πισώπλατες κινήσεις.

Την επομένη ημέρα οι Ιταλοί κηρύττουν στρατιωτικό Νόμο στην περιοχή, συλλαμβάνουν περίπου 300 Καλυμνίους και τους οδηγούν στην Κω, όπου τους «δικάζουν» και τους «καταδικάζουν» σε βαρύτατες ποινές φυλάκισης στις φυλακές της Κω. Το μεγαλείο όμως των γυναικών της Καλύμνου, περνάει στην Ιστορία. Μερικές εκατοντάδες θαρραλέων γυναικών, που έχουν υψηλό το εθνικό και θρησκευτικό τους φρόνιμα, ξευτελίζουν ολόκληρη αυτοκρατορία του Μουσολίνι.