Η γυναίκα έζησε μέσα στη δίνη δύο πολέμων, περαστικοί κατακτητές και επιτήδειοι ντόπιοι και ξένοι, όλοι μπαινόβγαιναν ρουφώντας λίγο από το χρόνο και πιο πολύ από το χώρο της. Όμως εκείνη δεν λύγισε, ούτε παραμέλησε την μικρή ορφανή από πατέρα κορούλα της. Έγινε δασκάλα τελειώνοντας το Αρσάκειο και έπειτα ήρθε η επιστροφή στο νησί και να που στα ξαφνικά, όπως του πρέπει, ένας μεγάλος έρωτας ξεφύτρωσε στα ατέλειωτα ταλαίπωρα αδιέξοδα της εποχής. Ο Ιταλός στρατιωτικός διοικητής της Καρπάθου, Alessandro Cavallaro, γνωρίζει και παθιάζεται με τη μοναχοκόρη της Μαριγώς, τη δασκάλα Σοφία. Πρόκειται για μια ιδιαίτερη Ελληνίδα αρχαιοελληνικής ομορφιάς, ψηλή και επιβλητική, μα ήταν γεννημένη κοσμοπολίτισσα.

Σαν ένα μικρό καταθλιπτικό επεισόδιο περνούσαν οι στιγμές του, αφού χρεωνόταν ξανά και ξανά, την ανοησία να εγκαταλείψει το σκυλί του. Πάνω που όλα είχαν γίνει μαύρη μνήμη, ξίνιζε με τα άλλα σκυλιά που συναντούσε και η άρνηση έπαιρνε σειρά στην ακολουθία της βαριάς του απώλειας, μέσα από το μάθημα της αριθμητικής στην Τετάρτη τάξη, στον πρώτο όροφο του Ζαννείου ορφανοτροφείου στον Πειραιά, είδε στον δρόμο έναν μαυρόασπρο αδυνατισμένο κοπρίτη, που έμοιαζε με τον δικό του, το Νεγκούς.