«Χρειαζόμαστε κόκκινους και ειδικούς», διατείνονταν οι Κινέζοι στη μετεπαναστατική περίοδο, όταν μιλούσαν για τους πρωταγωνιστές της πολιτικής. Ήταν καθαρό τι εννοούσαν: Ο πολιτικός να έχει και την απαιτούμενη τεχνοκρατική γνώση. Την προσέγγιση αυτή μου θύμισε η ανάγνωση του νέου αυτοβιογραφικού βιβλίου του Γιώργου Βασιλείου «Προεδρία: Οικοδομώντας το μέλλον». Αν και ο πρώην Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν ήταν κομματικά ενταγμένος, η πολιτικότητά του είναι εξαιρετικά ισχυρή. Φαίνεται πως τα προσωπικά του βιώματα -γιος αριστερού αγωνιστή, πρόσφυγα στην Ουγγαρία- έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του.

Η επικείμενη εκλογική αναμέτρηση δείχνει ανάγλυφα ότι το πολιτικό σύστημα της Κύπρου αδυνατεί να κλείσει τους λογαριασμούς του με το παρελθόν. Ακολουθώντας την πεπατημένη, επαναλαμβάνει τον παλιό κακό εαυτό του. Κύριο μέλημά του η αναπαραγωγή του, βάζοντας σε δεύτερο πλάνο την επίλυση του Κυπριακού. Εμποτισμένο από τα σύνδρομα της φοβικότητας και της εσωστρέφειας, δεν κατάφερε να απεξαρτηθεί από τις εθνικιστικές εμμονές και τους εθνοκεντρισμούς. Το χειρότερο, αξιοποιεί τον διαμελισμό του νησιού για να διατηρεί τη γνώριμη ρητορική. Μπολιάζοντας τη με συναισθηματικά και ψυχολογικά φορτία, χρησιμοποιεί το πολιτικό πρόβλημα για εσωτερική κατανάλωση.

Το ναυάγιο του Κραν Μοντανά επισφράγισε την αυτοπαγίδευση όλων των εμπλεκόμενων συντελεστών. Η ηγεσία του νησιού φάνηκε να αμφιταλαντεύεται, στερούμενη στοιχειώδους σχεδίου. Μπλοκαρισμένη από τις αντιφάσεις, την ατολμία και τον φόβο, δεν κατάφερε να προσδώσει το απαιτούμενο βάθος στην πολιτική της. Με τις άστοχες και απαίδευτες ενέργειές της περιόρισε το Κυπριακό στο ζήτημα των εγγυήσεων και των επεμβατικών δικαιωμάτων...Η πρόσφατη συνάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού με τον Αμερικανό πρόεδρο επιβεβαίωσε ότι το Κυπριακό βρίσκεται πλέον «στα αζήτητα». Είτε γιατί προκάλεσε κόπωση. Είτε διότι δεν είναι λίγοι εκείνοι που το θεωρούν δυσεπίλυτο πρόβλημα.