laikismos
Οι πολύμηνες διαπραγματεύσεις μεταξύ της Ευρωζώνης και της νέας ελληνικής λαϊκιστικής κυβέρνηση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, ήταν ίσως η πιο τραυματική περίοδος για την ευρωπαϊκή Αριστερά. Πολλοί προοδευτικοί είδαν στο πρόσωπο του Τσίπρα τον άνθρωπο που θα τερμάτιζε τη λιτότητα στην Ευρώπη, αλλά σύντομα διαπίστωσαν ότι είχαν αφενός υπερεκτιμήσει τις ικανότητες του Τσίπρα και αφετέρου υποτιμήσει το πείσμα της ΕΕ. Ως αποτέλεσμα του ελληνικού δράματος, πολλοί στην Αριστερά έχασαν την πίστη τους στο ευρωπαϊκό εγχείρημα και στην εναλλακτική της λαϊκιστικής Αριστεράς.
Ακρογωνιαίος λίθος για την δημιουργία του συλλόγου ήταν σίγουρα η παρουσία του καθηγητή, βουλευτή στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και μέχρι πρότινος αρχηγού του κόμματος Bernd Lucke, με την υποστήριξη του καθηγητή Konrad Adam και του πρώην υφυπουργού της χριστιανοδημοκρατικής ένωσης CDU Alexander Gauland. Παρ' ότι η δυσαρέσκεια κατά του CDU προϋπήρχε, αφορμή της δημιουργίας του ήταν το δεύτερο χρηματοδοτικό πακέτο για την διάσωση της Ελλάδας. Το AfD ιδρύεται ως κόμμα στις 6 Φεβρουαρίου 2013 στο Βερολίνο και υπό την αρχηγία του Lucke, κατόρθωσε σύντομα να συσταθεί και στα δεκαέξι ομόσπονδα κρατίδια.
Η αποτυχία έχει αφετηρία. Χρόνια πριν επιβιβαστήκαμε ανέμελοι στο καραβάνι της ιδιοτέλειας, κι ας αλυχτούσε προειδοποιητικά αυτή η έρημη πατρίδα. Και κάθε μακρόπνοη παρτίδα θανάτου, όπως και κάθε έγκλημα και κάθε ήττα, εμπεριέχει είτε το στοιχείο της συνενοχής είτε τον παράγοντα της ανοχής. Της δικής μας άμεσης ή έμμεσης συνεργίας, ξέχωρα από τις βαρύτατες ενοχές του επίορκου κατά πλειονότητα πολιτικού συστήματος. Ας το παραδεχτούμε εάν θέλουμε, έστω την ύστατη στιγμή, να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας...
Πολλά είναι τα στοιχεία της πολιτικής πόρευσης του κ. Τζιτζικώστα που εύκολα τον καθιστούν πιο παλιό κι απ΄το παλιό: Δηλώνει υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά έχει ταχθεί κατά της πώλησης του Οργανισμού Λιμένος Θεσσαλονίκης. Τάσσεται υπέρ της δημιουργίας πλούτου, αλλά έχει διατηρήσει αποστάσεις από την επένδυση στις Σκουριές και ενώ το ΣτΕ έχει πολλαπλά αποφανθεί υπέρ της συνέχισής της. Του φαίνεται ιερόσυλη η προεκλογική στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας να επιδιώξει συγκυβέρνηση με τον μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν είχε κανέναν ενδοιασμό, τον Φεβρουάριο, να στηρίξει ανοιχτά τον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ της κίβδηλης διαπραγμάτευσης και του Γιάνη Βαρουφάκη.
Οι απότομες αλλαγές που κάθε νέα κυβέρνηση προαναγγέλλει, είναι μια κακή πραγματικότητα. Οι βέλτιστες όμως λύσεις, αυτές που υπαγορεύονται από τον πραγματισμό, μικρό περιθώριο έχουν συνήθως ελιγμών και οι επιλογές της εκάστοτε κυβέρνησης, αν επιθυμεί να ακολουθήσει το δρόμο της πραγματικότητας, είναι πολύ περιορισμένες. Αυτό συμβαίνει διότι οποιαδήποτε εναλλακτική στην αντιμετώπιση των προβλημάτων, θα σήμαινε και μια λύση υποδεέστερη της βέλτιστης.
Από το 1ο Μνημόνιο κι έπειτα, μας κυβερνά μια ολόκληρη δυναστεία από συνονόματες ξαδέλφες: η δυναστεία των ξαδελφών ΤΙΝΑ (There Is No Alternative ή, επί το ελληνικότερον, «Δεν Αποφασίζω Διότι Δεν Υπάρχει Επιλογή» -ΔΑΔΔΥΕ). Με χρονολογική σειρά, πρώτα γνωρίσαμε την ΤΙΝA. Παπανδρέου, μετά την ΤΙΝΑ Σαμαρά- Βενιζέλου (προσωρινώς και με τρίτο επίθετο Κουβέλη) και πιο πρόσφατα τη νεότερη ΤΙΝΑ Τσίπρα-Καμμένου. Την ίδια ώρα, καραδοκούσαν κάπου στη σκιά και η Δραχμο-ΤΙΝΑ Λαφαζάνη με την ξαδέλφη της από το εξωτερικό TINA-Grexit.
Το δίλημμα αυτό αντιμετωπίζουμε έντονα στην Ελλάδα με έναν αιώνα καθυστέρηση. Από τη μια μεριά βρίσκεται η εθνική κοινωνική μας κουρελού, από την άλλη βρίσκεται η πρόκληση να οικοδομηθεί ένα κοινωνικό κράτος δικαίου. Ναυαρχίδα του τελευταίου ήταν και είναι ένα μόνιμο και ενιαίο Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα - το βασικό συστατικό του κοινωνικού δικτύου ασφάλειας. Η μάχη αυτή ξαναδίδεται αυτές τις μέρες με τους ξενόφερτους εκβιαστές στο κοινωνικό κράτος, και τη δική μας πλευρά να επιμένει στην εθνική μας κουρελού.
Στον αστερισμό της συναινετικής δημοκρατίας, λοιπόν, η κυβέρνηση στην οποία στηρίζεται η χώρα για να ξεκλειδώσει τη συμφωνία που μας κρατά στη ζώνη του ευρώ, δεν μπορεί να στηριχθεί στην κοινοβουλευτική της πλειοψηφία!
Το όραμα για την Ελλάδα του 2030 , δεν χωρά κανέναν από τους σημερινούς. Με παλιά υλικά δεν μπορείς να χτίσεις το Empire State Buillding. Δεν είναι ζήτημα διαχείρισης εξουσίας, αυτή δεν υπάρχει πλέον, λόγω ελλείμματος κυριαρχίας.
