meyas-alexandros

Με τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το 323 π.Χ, πολλές πόλεις-κράτη που βρίσκονταν υπό Μακεδονική κυριαρχία ξεσηκώθηκαν, ξεκινώντας τον λεγόμενο Λαμιακό Πόλεμο. Η αντίδραση σε αυτήν την στασιαστική κίνηση υπήρξε άμεση. Με 13.000 πεζούς και 600 ιππείς, ο Μακεδόνας στρατηγός Αντίπατρος κατευθύνθηκε νότια, αποφασισμένος να καταστείλει την εξέγερση. Ο στρατός των επαναστατημένων πόλεων-κρατών κατέλαβε με την σειρά του τα στενά των Θερμοπυλών, για να αναχαιτίσει την κάθοδο του εχθρού. Όταν οι δύο αντίπαλοι συγκρούστηκαν, ο Αντίπατρος ηττήθηκε και υποχώρησε στην Λαμία, όπου και πολιορκήθηκε.
Αν κάτι λοιπόν ξεχωρίζει τον Αλέξανδρο από τους υπόλοιπους κατακτητές είναι ακριβώς αυτή η βαθιά του αντίληψη για τη σημασία που έχει ο πολιτισμός στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής. Η εγκράτεια και η αυτοκυριαρχία, που χαρακτήριζαν τον Αλέξανδρο, πλην ορισμένων περιπτώσεων οξυθυμίας και παρόρμησης, ήταν οι αρετές που τον καθιστούσαν ιδιαίτερα προσφιλή και τον ξεχώριζαν στα μάτια των κατακτημένων λαών. Το γεγονός αυτό τεκμαίρεται αφενός από την πρωτοφανή για την εποχή εκείνη συμπόνια και επιείκεια που επέδειξε είτε προς την οικογένεια του Δαρείου μετά τη μάχη της Ισσού, είτε προς τον Βασιλιά Πώρο μετά τη μάχη στον ποταμό Υδάσπη.