Ένα είναι βέβαιο. Φίλοι σε συνθήκες διαφθοράς και διαπλοκής δεν αποκτώνται. Μόνο «συνέταιροι» (πολλές φορές μιας χρήσης) κυκλοφορούν γύρω από την εξουσία. Και από την άλλη: κάθε πολιτική πόλωση φέρνει και νέα Μνημόνια, κάθε κοινωνική ρήξη φέρνει κι άλλη τραγωδία, κάθε αυτοακύρωση της παραγωγικής ανόρθωσης φέρνει κι άλλη φτώχεια, κάθε προσχώρηση στην Αγοραία Λογική τους μάς φέρνει κι άλλα πάθη (και παθήματα). Πόσο σαφές πρέπει να μας το κάνει αυτό η Ιστορία μας; Αναρωτιέμαι ποια είναι η κότα και ποιος είναι το αυγό, με άλλα λόγια ποιος γεννάει τι σ΄ αυτή την κυκλική αιτιώδη σχέση ανάμεσα στη φτώχεια και τη βία, την ανομία και τη διαφθορά, την απονομιμοποίηση της Δημοκρατίας και τις ακραίες κραυγές μίσους και διχασμών;

Η ΝΔ με την εσωκομματική της κόντρα για την αρχηγία αλλά και με τον ελλιπή προγραμματικό της λόγο και την στείρα της αντιπολίτευση δεν ασκεί επιτυχώς τα καθήκοντα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εξάλλου είναι πρόσφατη η ιστορία, με την καταστροφική πολιτική των ετών 2004-2009 που οδήγησε την χώρα στα μνημόνια, ενώ στην συνέχεια με τα Ζάππεια και τον «δεξιό» λαϊκισμό υποσχέθηκε τα πάντα στους πάντες. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναρριχήθηκε στην εξουσία με έναν «αριστερό» λαϊκισμό που σήμερα τον πληρώνει. Στην πραγματικότητα αρχικά ο «αριστερός» λαϊκισμός του κ. Τσίπρα πήρε την θέση του «δεξιού» λαϊκισμού του κ. Σαμαρά.

Στις εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ, καλούμαστε να διαλέξουμε ανάμεσα σε τέσσερις κατατεθειμένες προτάσεις. Για μένα, ο μόνος από τους υποψηφίους που διαθέτει τις απαραίτητες ικανότητες και είναι σε θέση να φέρει εις πέρας τις προκλήσεις που θα τον περιμένουν, όπως τις περιέγραψα παραπάνω, είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως ο Άδωνις είναι δεινός μαχητής των ιδεών του, υπερασπίστηκε όσο κανένας άλλος τις μεταρρυθμίσεις, και κυρίως έχει κολλήσει ένσημα στη ζωή του.

Θα περίμενε κανείς μετά από τρία μνημόνια, ένα νέο κύκλο ύφεσης, την Ελλάδα με το ένα πόδι εκτός Ε.Ε. και το 1/3 των Ελλήνων να συντηρεί με εργασία και εισφορές τα υπόλοιπα 2/3, να ακουστεί κάτι για τους άνεργους του ιδιωτικού τομέα, για όσους εργάζονται ανασφάλιστοι ή βρίσκονται σε επισφάλεια. Ακόμη και ο κήρυκας της «ανθρωπιστικής κρίσης» κ. Τσίπρας δεν βρήκε λέξη για να απευθυνθεί στις 200.000 περίπου ανέργους που θα παράγει η επτάμηνη διακυβέρνησή του τα επόμενα δύο χρόνια, σύμφωνα με εκτιμήσεις του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ.