Μέχρι την ανακάλυψη της ινσουλίνης, παιδιά με διαβήτη Τύπου Ι είχαν πολύ σύντομη ζωή.

Η ιδέα και το σενάριο εκτυλίσσεται μέσα σε μία σχολική αίθουσα (όπου υπάρχει και το πρόβλημα της αποδοχής). Εκεί η δασκάλα καλωσορίζει τον διαβήτη στην τάξη και με χαμόγελο απαντά στις ερωτήσεις των παιδιών σχετικά με το φαινομενικά εξωγήινο-εξωπραγματικό στοιχείο που μπήκε στην τάξη τους. Οι ερωτήσεις, από την άλλη, είναι στοχευμένες ώστε να περνούν σημαντικές πληροφορίες για τον Διαβήτη, όπως η ανάγκη της άσκησης, της ισορροπημένης διατροφής, της κοινωνικοποίησης, της κανονικότητας, της κοινωνικής αποδοχής , καθώς και της πιθανότητας να εμφανιστεί ο Διαβήτης στον καθένα μας, αφού το παιδί που βγάζει τη μάσκα είναι τελικά ίδιο με το παιδί που ρώτησε!