publishit
Πριν λίγο καιρό, έλαβα το εξής μήνυμα απ' την Ξανθίππη Πασχαλίδου: «Θα ήθελα να σου προτείνω μία σπουδαία γυναίκα για συνέντευξη: τη Γιάννα Παπαχαντζάκη απ' το Ηράκλειο Κρήτης. Πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας, κινείται ελάχιστα, αλλά δε σταματά να κάνει οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς: από θεατρικούς αυτοσχεδιασμούς και ζωγραφική μέχρι χορό και ψυχόδραμα... Το καλοκαίρι ολοκληρώθηκε μια τοιχογραφία της σε συνεργασία μ' έναν φίλο ζωγράφο στην περιοχή της Αγίας Τριάδας, στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Τέχνη καθ΄ οδόν» που διοργάνωσε ο Δήμος Ηρακλείου. Θα είναι καταπληκτική συνέντευξη»...
Η ενημέρωση της Κωφής Κοινότητας περιορίζεται στα ολιγόλεπτα δελτία ειδήσεων που μεταδίδονται με παράλληλη διερμηνεία. Επίσης, οι ελληνικές ταινίες που προβάλλονται δεν έχουν συνήθως υπότιτλους και δεν υπάρχει κάποια εκπομπή εκπαιδευτικού ή καλλιτεχνικού περιεχομένου με διερμηνεία στην ΕΝΓ ή με Κωφό παρουσιαστή - Κωφή παρουσιάστρια και υπότιτλους. Η πρόσβαση στην ενημέρωση και την ψυχαγωγία είναι περιορισμένη, ενώ η όποια δραστηριοποίηση έγκειται στις πρωτοβουλίες της ίδιας της Κοινότητας.
Τα τελευταία χρόνια έχουν όντως γίνει αρκετά βήματα στον τομέα της ειδικής εκπαίδευσης και της προσέγγισης των ατόμων με αναπηρία. Θέλω να είμαι αισιόδοξος, το οφείλω στους μαθητές μου. Απλά, θα πρέπει η ειδική αγωγή να πλαισιώνεται από άτομα με πραγματική αγάπη και ψυχή γι' αυτήν. Όσο για την ύπαρξη δομών, εδώ έρχεται το οικονομικό κομμάτι και βαδίζουμε σ' άλλα μονοπάτια.
Αφορμή ήταν τα χιλιάδες περασμένα λάστιχα που υπήρχαν τριγύρω και οι στίχοι από ένα αγαπημένο τραγούδι του Κ. Βήτα που εκείνη την περίοδο είχα ξανακολλήσει στο repeat και σιγοτραγουδούσα συνεχώς: «Θα δώσω σημασία σ' αυτό που εσύ πετάς, μιας και στο τίποτα μπορεί να βρεις αυτό που ζητάς». Κι έγινε έτσι ακριβώς: πήρα το λάστιχο, έφτιαξα την πρώτη μου ζώνη και κάπως έτσι ξεκίνησε η Convert Art!
Εδώ είναι το μέρος που μπορείς να θαυμάσεις την πιο βόρεια σοκολατερί (αξίζει να δοκιμάσεις μικρά σοκολατάκια από λευκή και μαύρη σοκολάτα σε σχήμα πολικής αρκούδας), το πιο βόρειο ATM (ο Έλληνας λόγω capital controls δεν μπορεί να το χρησιμοποιήσει), το πιο βόρειο πανεπιστήμιο και μουσείο που αφορά στην αποστολή του Αμούδσεν στο Βόρειο Πόλο, το πιο βόρειο άγαλμα του Lenin, την πιο βόρεια πισίνα, ένα Red October Grand Piano στην Pyramiden και ίσως την πιο βόρεια συνάντηση με πολική αρκούδα.
Δεν ξέρω πώς θα περιέγραφα την έννοια «ταλέντο». Δεν έχω κάτσει να σκεφτώ και να το αναλύσω. Ναι μεν υπάρχει το ταλέντο, αλλά για εμένα είναι κυρίως η σκληρή δουλειά. Αν δεν έδινα τα πάντα μου, όλο μου το είναι σ' αυτό που αγαπάω, δεν πιστεύω ότι θα υπήρχε κάποιο αποτέλεσμα, όσο ταλέντο κι αν είχα ή έχω. Χωρίς τη σκληρή προσπάθεια, τη θέληση, την υπομονή και την επιμονή κι αυτό το «ξανά και ξανά», να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι, δε θα υπήρχε εξέλιξη.
Γιώργος Μπαϊρακτάρης & Σουζάνα Γεωργουλή: Οι Health Guardians μάς υποδέχονται στο Καταφύγιο Χορτιάτη
Ξέρετε, στο βουνό το σύμπαν συνωμοτεί και συνδέει πρόσωπα και καταστάσεις με έναν μοναδικό τρόπο. Το βουνό είναι ένα συνεχόμενο «σχολείο». Όμορφες στιγμές, επιχειρήσεις διάσωσης, υπέρβαση των ορίων σου, χιλιάδες φίλοι, χιλιάδες ιστορίες. Όπως αυτή ενός Γερμανού που έφτασε στο καταφύγιο του Ολύμπου και ζήτησε να κοιμηθεί στο πάτωμα επειδή δεν είχε χρήματα. Του προσφέραμε κρεβάτι και τον κάλεσα στο τραπέζι αφού αρνήθηκα φυσικά να πλύνει τα πιάτα για αντάλλαγμα, γιατί όπως του είπα στην Ελλάδα δεν αφήνουμε τους φιλοξενούμενους να πλένουν πιάτα. Καθώς τρώγαμε, μου εξομολογήθηκε ότι είναι εύπορος.
Δεν άλλαξε ο χαρακτήρας μου, αλλά σίγουρα άλλαξε η νοοτροπία και η οπτική μου γωνία για το πώς βλέπω τον κόσμο. Η γνώση, ταξιδεύοντας μ' αυτόν τον τρόπο είναι το πιο σπουδαίο Πανεπιστήμιο. Πλέον, έχω μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για τον κόσμο μας κι αυτό για εμένα είναι κάτι ανεκτίμητο. Nομίζω ότι αυτό που λείπει απ' τις κοινωνίες μας σήμερα είναι η κατανόηση ανάμεσα σε διαφορετικούς ανθρώπους. Όχι μόνο σε διαφορετικές εθνικότητες, αλλά σ' όποιον είναι διαφορετικός από εμάς. Όταν ταξιδεύουμε κι έχουμε το μυαλό μας ανοιχτό, αποκτούμε πιο ολοκληρωμένη εικόνα για τον κόσμο και κατανοούμε περισσότερο τους γύρω μας.
Έμαθα ότι η Ελλάδα και η Αργεντινή είναι «δίδυμες» χώρες. Ύστερα απ' τις τόσες ώρες κουβέντας και ταξιδιού με τα παιδιά και αφού μοιραστήκαμε τις σκέψεις και τις εντυπώσεις μας για την Ελλάδα και την Αργεντινή συνειδητοποίησα πόσο μοιάζουν αυτές οι δύο χώρες. Έμαθα επίσης ότι έχω τέσσερα αδέρφια στην Ελλάδα: Το Γιώργο, το Σάκη, τον Τέο και το Γιώργο junior, δηλαδή όλη την ομάδα του World Party! Φυσικά, έμαθα τη φιλοσοφία «You Only Live Once». Είναι απίστευτο, γιατί νιώθω ότι ταίριαξε τόσο πολύ στον τρόπο που πάντα ζούσα: να δοκιμάζω νέες εμπειρίες, να έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους, να ταξιδεύω!
Ήταν τόσο μεγάλη η δίψα μου για να δω πού έβγαζε όλη αυτή η διαδρομή που μ' έκανε να ξεχνώ τη δυσφορία που μου δημιουργούσε η υγρασία και η ζέστη. Αυτό που αντίκρισα μετά από ώρα ήταν κάτι που δεν μπορούσα να φανταστώ: κάτι σαν όνειρο, σαν να ζούσα ένα παραμύθι. Η εικόνα ήταν: δύο πέτρινα κουκλίστικα σπιτάκια στη μέση ενός ελατόδασους με καρυδιές, μουριές, καστανιές, πλατάνια και κέδρους γύρω απ' την αυλή τους και μια ολόδροση πηγή να τρέχει και να σχηματίζει ένα ρυάκι ανάμεσά τους, ζωντανό παραμύθι!
