Η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα πουλάει εύκολα το παραμύθι. Ειδικά σε μια περίοδο «δεινών», όπως αυτή που διανύουμε από την έλευση των μνημονίων, οι πολίτες προσπαθούν να στηριχτούν από κάπου για να αποφορτιστούν από την απελπισία που τους κυριεύει. Αναζητούν κάποιον ή κάτι να τους σώσει από τη λαίλαπα της κρίσης που τους έχει συνεπάρει. Εύκολα, γρήγορα, αποτελεσματικά. Να περάσει σα βοριαδάκι και να συμμαζέψει όσα προκαλούν αισθήματα οργής, μίσους, αγανάκτηση. Στη χειρότερη περίπτωση, ας μην είναι για το καλό της χώρας. Ας είναι για το καλό της ομάδας που υποστηρίζουν.

Και τότε ερχόμαστε εμείς. Αρχίζουμε τα «Μνημόνια μέχρι να δύσει ο ήλιος», τα «είναι ψεκασμένοι, ζουν ανάμεσά μας, αυτοί έχουν δικαίωμα ψήφου, Κιμ Γιονγκ Ουν πάτα το κουμπί». Διότι είναι εντελώς χαζός όποιος τόλμησε να συζητήσει σοβαρά την περίπτωση Σώρρα, όποιος διανοήθηκε να το ψάξει λίγο μπας και ισχύει. Όχι, δεν θα κάτσουμε να σπαταλήσουμε το σάλιο μας για να πείσουμε τον συμπολίτη μας πως το εγχείρημα του Σώρρα αποτελεί μια τεράστια απάτη. Δεν θα του παρουσιάσουμε τα αδιάσειστα στοιχεία που αποδεικνύουν το μεγάλο πολιτικό ψέμα του Αρτέμη Σώρρα. Θα τον πούμε ηλίθιο και θα τον αγνοήσουμε.