Κεντροδεξιά στην πράξη χωρίς ακροδεξιά συμμαχία

Σήμερα, αν θέλει η ΝΔ να κυβερνήσει και να οδηγήσει την χώρα μας σε μία νέα εποχή θα πρέπει να σταματήσει να θεωρείται η μεγάλη Κεντροδεξιά παράταξη και να γίνει ένα πραγματικό Κεντροδεξιό κόμμα. Δεν χρειάζονται εθνικιστικές κραυγές και αντικομμουνισμός. Οι τακτικές αυτές πέρα από το ότι είναι τραγικές στα μάτια κάθε υγιώς σκεπτόμενου πολίτη είναι και άχρηστες. Σε μία Δεξιά Νέα Δημοκρατία, αυτή του Αντώνη Σαμαρά, η Χρυσή Αυγή ξεπήδησε θεαματικά και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες συνεχίζουν να είναι στη Βουλή χωρίς να αποτελούν κάποιο σοβαρό ιδεολογικό κεφάλαιο για την Δεξιά.
idryma karamanli

Την περασμένη Κυριακή γίναμε μάρτυρες μίας πρωτοφανούς εξέλιξης στην ιστορία της Νέας Δημοκρατίας, η οποία έδειχνε να οδεύει στη δεύτερη εκλογή προέδρου από τη βάση μετά το 2009 και βρέθηκε αντιμέτωπη με το φιάσκο της αναβολής των εκλογών, εξαιτίας τεχνικών προβλημάτων. Το αξιοσημείωτο σε αυτή την πορεία του κόμματος, που δηλώνει ότι εκπροσωπεί την Κεντροδεξιά στη χώρα μας, ήταν πως σε αυτή την προεκλογική περίοδο περίπου δύο μηνών δεν έγινε καμία δημόσια συζήτηση για την πορεία του κόμματος, ανεξαρτήτως προέδρου.

Στην ουσία, κλήθηκαν οι τέσσερις υποψήφιοι να παρουσιάσουν το δικό τους σχέδιο, ομολογώντας πως ο θεσμός του προέδρου υπερβαίνει τα συλλογικά κομματικά όργανα. Έγινε λόγος για μία συνδιάσκεψη τελευταία στιγμή, αλλά έμειναν στον λόγο, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης δεν εμφανίστηκε και πολύ σε ευρύ κοινό προτιμώντας μία προσέγγιση του εκλογικού σώματος των οργανωμένων Νεοδημοκρατών και γενικά παρακολουθήσαμε μία πορεία της Νέας Δημοκρατίας προς το άγνωστο με εξαίρεση το γνωστό των προσώπων.

Η συζήτηση, όμως, που έστω και δειλά διεξήχθη εντός της παράταξης που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αφορούσε την κίνηση της στον άξονα Κέντρου και Δεξιάς. Η διαμάχη ανάμεσα σε Ράλλη και Αβέρωφ, αμέσως μετά την μετακόμιση του ιδρυτή στην Προεδρία της Δημοκρατίας είχε αυτό το ζήτημα. Το 2009 έχουμε πάλι μία αναμέτρηση ανάμεσα σε δύο αντιπάλους των συγκεκριμένων πλευρών με τον Αντώνη Σαμαρά, που το 1980 στήριξε τον Ευάγγελο Αβέρωφ να κερδίζει την Ντόρα Μπακογιάννη που έδειξε στοιχεία της Νέας Δημοκρατίας που θα δημιουργούσε στο κόμμα της Δημοκρατικής Συμμαχίας που δημιούργησε το 2010. Το ζήτημα όμως δεν είναι να συζητάμε συνέχεια τη διαδρομή ανάμεσα στους δύο δρόμους, αλλά η αναζήτηση μίας ταυτότητας του εν λόγω κόμματος πέρα από το προσωρινό στίγμα κάποιου επικεφαλής.

Όποτε κατάφερε η Νέα Δημοκρατία να κερδίσει εκλογές με εξαίρεση εκείνες του 2012, είχε πάντα να δώσει ένα όραμα στον ελληνικό λαό για την πιστέψει.

Η Νέα Δημοκρατία ή ό,τι άλλο προκύψει μέσα από αυτήν την ψυχοφθόρο διαδικασία πρέπει επιτέλους να καθαρίσει αυτή την πτέρυγα που θεωρείται βαθιά Δεξιά, «λαϊκή» Δεξιά ή Ακροδεξιά για όσους δεν βρισκόμαστε εντός της γαλάζιας πολυκατοικίας. Όποτε κατάφερε η Νέα Δημοκρατία να κερδίσει εκλογές με εξαίρεση εκείνες του 2012, είχε πάντα να δώσει ένα όραμα στον ελληνικό λαό για την πιστέψει. Το 1974 υποσχέθηκε ομαλή μετάβαση σε μια δυτική δημοκρατία και το κατάφερε, το 1977 να γίνουμε μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας, το 1990 να βάλει τέλος στην αναξιοκρατία του ΠΑΣΟΚ και το 2004 την επανίδρυση του ελληνικού κράτους. Το 1990 και το 2004 δεν κατάφερε να φέρει εις πέρας την αποστολή της και για αυτό χρωστά μία μεγάλη συγγνώμη και μία ειλικρινή αυτοκριτική για όσα έπραξε.

Σήμερα, αν θέλει η ΝΔ να κυβερνήσει και να οδηγήσει την χώρα μας σε μία νέα εποχή θα πρέπει να σταματήσει να θεωρείται η μεγάλη Κεντροδεξιά παράταξη και να γίνει ένα πραγματικό Κεντροδεξιό κόμμα. Δεν χρειάζονται εθνικιστικές κραυγές και αντικομμουνισμός. Οι τακτικές αυτές πέρα από το ότι είναι τραγικές στα μάτια κάθε υγιώς σκεπτόμενου πολίτη είναι και άχρηστες. Σε μία Δεξιά Νέα Δημοκρατία, αυτή του Αντώνη Σαμαρά, η Χρυσή Αυγή ξεπήδησε θεαματικά και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες συνεχίζουν να είναι στη Βουλή χωρίς να αποτελούν κάποιο σοβαρό ιδεολογικό κεφάλαιο για την Δεξιά.

Μάλιστα, πρόσφατα, ο Μάκης Βορίδης μιλούσε για μια πορεία ιστορικής συνέχειας της Δεξιάς από το Λαϊκό Κόμμα στην Νέα Δημοκρατία. Μα αν όλα έγιναν σωστά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν θα άλλαζε δύο φορές το όνομα της Δεξιάς παράταξης από Ελληνικό Συναγερμό σε Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση το 1956 και από την τελευταία στη Νέα Δημοκρατία το 1974. Επίσης, καλό θα ήταν όσοι διεκδικούν την προεδρία ενός κόμματος εξουσίας να είναι σε θέση να πουν αν θεωρούν καλή την βασιλεία για την Ελλάδα. Μπορεί και να την θεωρούν καλή, αλλά αν είναι έτσι τότε σύμφωνα με αυτούς επτά στους δέκα Έλληνες έπραξαν λάθος το 1974.

Ο δρόμος για την συγκεκριμένη παράταξη είναι το Κέντρο και η προσπάθειά της να μετατραπεί σε ένα πραγματικά σύγχρονο και φιλελεύθερο κόμμα. Είναι αδύνατον να συμπεριφέρεται σαν θύμα της Μεταπολίτευσης, για αυτό πρέπει να βρει ένα νέο αναπτυξιακό παράδειγμα που θα πείσει την ελληνική κοινωνία να την εμπιστευθεί, κόβοντας παράλληλα κάθε δεσμό με το πελατειακό της παρελθόν και παρόν. Στη σημερινή πολιτική σκηνή νικητής, καλώς ή κακώς, θεωρείται ο καλύτερος διαχειριστής του καπιταλισμού και αν η Νέα Δημοκρατία δεν αποδειχθεί τέτοια δεν θα μπορέσει να πείσει την κοινωνία μας. Ειδικά, στα πλαίσια της Κεντροδεξιάς η διαχείριση είναι και το ζητούμενο.

Αν το συγκεκριμένο κόμμα έχει διάθεση να καθαρίσει από τα βαρίδια του δεν θα έπρεπε να το ενοχλεί ακόμα και η διάσπαση. Μπορεί σε μια τέτοια εξέλιξη η πορεία προς την εξουσία να είναι βαθιά και δύσκολη, αλλά αυτό είναι ένα ρίσκο που θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο σκέψης στον συγκεκριμένο χώρο.

Θα συνεχίσουν να φορτώνονται αμαρτίες χωρίς να μιλούν για αυτές και θα προσπαθούν επιδέξια να ανέβουν ξανά για λίγο στο τραίνο της εξουσίας ή θα ζητήσουν ειλικρινή άφεση και θα παλέψουν για την Ελλάδα του μέλλοντος;

Δημοφιλή