Στην Ελλάδα που βαδίζει προς την τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα και η οποία χτυπημένη από την οικονομική κρίση εδώ και μερικά χρόνια είναι δύσκολο να μιλήσεις κανείς για πολιτικές διεργασίες. Το κομματικό σύστημα μετασχηματίστηκε μέσα στη δίνη της δημοσιονομικής προσαρμογής και της λιτότητας με αποτέλεσμα πολλές σταθερές όχι απλώς να έχουν κλονιστεί αλλά να βρισκόμαστε σε μία συνεχή κατάσταση ρευστότητας. Ο χώρος, ωστόσο, που δείχνει να εμφανίζει τη μεγαλύτερη μεταβολή είναι εκείνος της Κεντροαριστεράς.
Ο πιο επιτυχημένος εκλογικά χώρος στην περίοδο της Γ΄Ελληνικής Δημοκρατίας βίωσε τον μεγαλύτερο κατακερματισμό μετά την τελευταία του νίκη στις εκλογές του 2009. Η άνοδος του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στις εκλογές της 6ης Μαϊου του 2012 αντιμετωπίστηκε από μερικούς ως το νέο σημάδι ανανέωσης του χώρου, ενός χώρου όπου το ΠΑΣΟΚ είχε υποστεί την εκλογική καταβαράθρωση και οι υπόλοιπες κινήσεις προσπαθούσαν να ακουστούν χωρίς, όμως, να υπάρχει αποτέλεσμα.
Με την Ελλάδα να έχει υπογράψει ένα τρίτο μνημόνιο όλες οι επαναστατικές αυταπάτες έχουν διαλυθεί, κάτι που έχει ομολογήσει και ο πρωθυπουργός της χώρας. Είναι κυνικό, όμως, να δηλώνεται κάτι τέτοιο από έναν πολιτικό που τις εξέθρεψε και επωφελήθηκε πολιτικά από αυτές. Ο πολίτης ζώντας στη δίνη της υποβάθμισης του βιοτικού του επιπέδου δικαιολογείται να έχει αυταπάτες, εκείνος όμως που θέλει να κυβερνήσει τη χώρα και να «αλλάξει τον κόσμο» απαγορεύεται να έχει αυταπάτες, γιατί κινδυνεύει να επιτείνει το πρόβλημα και να οδηγήσει τους πολίτες και τη χώρα σε χειρότερες και επικίνδυνες καταστάσεις. Επίσης, αν κανείς δει πώς κινείται ο ΣΥΡΙΖΑ, θα παρατηρήσει πολλά παράδοξα. Αγκαλιάζει την ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία στο εξωτερικό, τον Συντηρητισμό των Ανεξαρτήτων Ελλήνων στο εσωτερικό, ενώ πολλά μέλη του θεωρούν τους εαυτούς τους μαρξιστές, ψάχνοντας κάτι ανεφάρμοστο τη στιγμή που πρακτικά εφαρμόζεται μια σκληρότατη δημοσιονομική προσαρμογή.
Τα προβλήματα της Σοσιαλδημοκρατίας και της Κεντροαριστεράς στην Ευρώπη και την Ελλάδα είναι γνωστά και έχω μιλήσει για αυτά σε προηγούμενο άρθρο μου. Παρόλα αυτά, το λαμπρό ιστορικό παρελθόν των συγκεκριμένων πολιτικών δυνάμεων και οι προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου απαιτούν την επαναδραστηριοποίησή της και επιβάλλουν σε εκείνη να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό πολιτικό ρόλο. Ειδικά στην ελληνική περίπτωση, η ανοχή της Κεντροδεξιάς σε συντηρητικά στοιχεία και η αλλοπρόσαλλη πολιτική όσων αυτοαποκαλούνται Αριστεροί δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την αναγέννηση του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου.
Με αφορμή την πρώτη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της Δημοκρατικής Συμπαράταξης το ερχόμενο Σαββατοκύριακο, αξίζει να ασχοληθούμε περισσότερο με τον συγκεκριμένο χώρο. Αναμφίβολα, η Κεντροαριστερά έχει να αντιμετωπίσει προκλήσεις που μέχρι πρόσφατα ήταν πρωτόγνωρες. Όμως, δεν πρέπει να καταδικάσουμε εκ των προτέρων την οποιαδήποτε προσπάθεια. Η κριτική είναι καλή και γόνιμη αλλά ως ένα σημείο. Η πραγματική προσπάθεια είναι πλέον εκείνη που μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα.
Σε μια εποχή που όλες πια οι πολιτικές δυνάμεις έχουν βάλει το δικό τους λιθαράκι στην κατάσταση που βιώνει η χώρα είναι ώρα για αυτοκριτική και ρεαλισμό.
Η αυτοκριτική οφείλει να είναι σκληρή, πραγματική, όμως, δεν μπορεί να είναι ισοπεδωτική και να καταλήγει σε αντιπολιτικές κραυγές. Το ζητούμενο, πάντως, αυτό το οποίο διψά να ακούσει η κοινωνία είναι μια ρεαλιστική πρόταση που θα θέσει τις βάσεις για να μπει η χώρα σε νέα τροχιά, μια πρόταση που θα εφαρμόζεται, που θα είναι κοινωνικά δίκαιη και που θα διαφοροποιεί την πολιτική έκφραση της Κεντροαριστεράς κυρίως από την αντίστοιχη της συντηρητικής Δεξιάς αλλά και από την εγκλωβισμένη σε άλλες εποχές και πλαίσια πολιτική έκφραση της Αριστεράς.