Διαβάζω τελευταία, σε διάφορες μορφές, αναλύσεις για την "παλιά καλή εποχή", δηλαδή της νεότητας μας, όπου αναδύεται έντονα η νοσταλγία για την απλή, ανθρώπινη ζωή μας και την μεταξύ μας επικοινωνία, χωρίς κινητά, Ίντερνετ, skype, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και άλλα δεινά του «θαυμαστού, καινούργιου κόσμου» μας.
Πιάνω τον εαυτό μου, να ταυτίζεται καμιά φορά με αυτές τις νοσταλγικές εικόνες παιδιών του «τότε» που ακόμα και ως παιδιά των πόλεων παίζανε στο δρόμο, πίνανε νερό από το λάστιχο ποτίσματος για να μην διακόψουν το παιχνίδι στον κήπο και γυρνούσαν ανέμελα στο σπίτι τους το βραδυ, με τα πόδια μες το σκοτάδι.
Αλλά για στάσου: Μήπως να κάνω μια προβολή αυτής της εξιδανικευμένης ας το παραδεχτούμε μια στιγμή ζωής στη σημερινή προσωπική "κατάσταση" (ας μην το πω status) και να δω πώς, αλήθεια,θα ήταν αν δεν είχα στη διαθεση μου αυτά τα απλά και πια πολυ καθημερινά εργαλεία που χάριν συντομίας ας τα στεγάσω κάτω από την ομπρέλα «ψηφιακά».
Και να συγκρίνω αντίστοιχες «καταστάσεις» του παλιού εκείνου του καιρού. Όταν τα παιδιά μου φύγανε για σπουδές στο εξωτερικό, μόλις βγάλανε το Λύκειο, σίγουρα το καθημερινό τηλεφώνημα στο κινητό και λίγο αργότερα στο skype, μου έκανε πιο υποφερτή την απουσία και τις ιδιαιτέρως ελληνικές μητρικές μου ανησυχίες (πώς τρώνε, πώς περνάνε, ποιους συναναστρέφονται) πιο καθησυχασμένες αφού μπορούσα να τους δω κιόλας, να «γνωρίσω» τους νέους ξένους φίλους τους, να μάθω κάθε γωνία του χώρου τους.
Όταν ο αδελφός μου είχε φύγει για μεταπτυχιακές στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 70, η επικοινωνία γινόταν κυρίως με αλληλογραφία, μέσω Ταχυδρομείου βέβαια του οποίου η ταχύτητα πολλές φορές υπολειπόταν των αντίστοιχων ...περιστεριών, και με ένα (ναι, ένα) τηλέφωνο την εβδομάδα, κατόπιν φιξαρισμένου ραντεβού, όπου οι δυο πλευρές,ένθεν και ένθεν του ωκεανού, καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα μέχρι να «βγει« η γραμμή.
Συχνά δεν έβγαινε και θυμάμαι με πόνο το άγχος της μητέρας μου όταν συνέβαινε αυτό. Όπως συγκρίνω την αδιέξοδη αγωνία της όταν αργούσαμε να γυρίσουμε με την παρόμοια δική μου, πολύ πιο εκτονωμένη χάρη στο κινητό για «στιγμές ανάγκης» που εφοδίασα τα παιδιά μου στα 18 τους, ειδικά όταν άρχισαν να οδηγούν.
Ναι, οι νέες τεχνολογίες, οι εφαρμογές τους και οι συσκευές τους (devices) κατηγορούνται, και όχι άδικα , για το πόσο τελικά απομονώνουν το άτομο από την «άμεση και ανθρώπινη επικοινωνία» . Αλλά περισσότερο απομονωμένη, βλέπε αποκομμένη π.χ. από τις αγαπημένες παλιές μου συμμαθήτριες δεν θα ήμουν αν δεν τις ανακάλυπτα στο Facebook, ή εκείνες εμένα; Για να μην μιλήσω για τον τεράστιο πλούτο πληροφόρησης που μπορώ να έχω αν θέλω με το πάτημα δυο τριών κλίκς (κι ας γίνουν οι εγκυκλοπαίδειες μουσειακά κομμάτια) για το τελευταίο βραβείο Man Booker που κατεβάζω μια νύχτα αϋπνίας (μην ανησυχείς Amazon, ούτε εσυ τοπικέ μου βιβλιοπώλη, η σχέση μας δεν θα διακοπεί), για το ότι ποτέ πια δεν χάνομαι στο δρόμο για τον οιανδήποτε προορισμό μου (κι ας μην «επικοινωνώ» με τους συμπαθείς διαβάτες από τους οποίους θα ζητούσα βοήθεια), για το πόσο τελικά η τεχνολογία μου δίνει ένα αποφασιστικό χεράκι βοήθειας στα πρακτικά μου αλλά και στα βαθιά ουσιαστικά μου θέματα της ζωής.
Ναι, είναι εθιστική η ψηφιακή επικοινωνία. Ναι, απαιτεί λελογισμένη χρήση αλλά και ψύχραιμη και ώριμη αντιμετώπιση: όχι να την ξορκίζουμε με ρομαντικές αναπολήσεις της «παλιάς καλής εποχής και πόσο καλύτερα ήταν τότε» αλλά καταναλώνοντας την υπεύθυνα κι εκπαιδεύοντας σωστά, ταυτόχρονα.
Γι αυτό χάρηκα τόσο που εφέτος τα εγγόνια μας μας ζήτησαν «αληθινά» παιχνίδια για Χριστουγεννιάτικο δώρο, σκέιτμπορντ και τα γνωστά τουβλάκια για κατασκευές και όχι ταμπλέτες ή παιχνίδια βίντεο που έτσι κι αλλιώς έχουν και παίζουν στα δάχτυλα. Ναι, συμφωνώ με τους αγαπημένους Beatles: I get by with a little help from my friends. Για να παραφράσω το γνωστό τραγούδι, με σύμμαχο την τεχνολογίας, I «get by», με τη βοήθεια της τεχνολογίας, ακόμα περισσότερο.
Ας μην έχουμε ενοχές γι αυτό κι ας το ευχαριστηθούμε λοιπόν.