Ξημερώνει μια απρόβλεπτη, ταραχώδης και σκοτεινή εποχή. Το μήνυμα του νέου Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν ένα ατόφιο μανιφέστο λαϊκισμού, μια διακήρυξη που δεν είχε στόχο να εμπνεύσει αλλά να φανατίσει. Στη καρδιά του εθνολαϊκισμού βρίσκεται ο μανιχαϊσμός, δηλαδή η ιδεολογική ταξινόμηση του κόσμου σε δυνάμεις του καλού και του κακού. Σε εμάς και σε εκείνους. Στην Αμερική και στους άλλους. Στον «αγνό» λαό και στο κατεστημένο της Ουάσιγκτον. Στους «κούφιους» και τους αληθινούς. Ο Ντόναλντ Τραμπ δεσμεύτηκε ότι θα αναλάβει να «πολεμήσει» για λογαριασμό όλων των Αμερικανών, υποσχέθηκε αμείλικτο πόλεμο και οριστική συντριβή του εξτρεμιστικού Ισλάμ. Ορκίστηκε στην πρωτόγονη και θρησκευτική αντίληψη της ζωής. Ξεκαθάρισε ότι το αναλυτικό φίλτρο κατανόησης της πραγματικότητας και δράσης θα εδράζεται στη δημιουργία αντίπαλων στρατοπέδων.
Ο λόγος του νέου Προέδρου ήταν ρηχός και απόκοσμος. Και δεν θα έπρεπε να μπερδεύουμε το ρηχό με το ειλικρινές, μόνο και μόνο επειδή είναι άξεστο. Τα δεδομένα που έχει διαμορφώσει η παγκοσμιοποίηση είναι σύνθετα, πολύπλοκα και πυκνά. Ζούμε σε έναν πολυπολικό κόσμο και η απόπειρα του Τραμπ να οραματιστεί ένα νέο διπολικό σχήμα με καλούς και κακούς όχι μόνο είναι προορισμένη να καταρρεύσει γιατί είναι απόλυτα παιδαριώδης, αλλά γιατί ακόμη και αν θέλαμε να φανταστούμε ένα διπολικό κόσμο, θα βρισκόμασταν μπροστά σε έναν παραμορφωτικό καθρέπτη, όπου το καλό και το κακό εναλλάσσονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.
Η μελαγχολική ορκωμοσία του Τραμπ υπόσχεται ένα επικίνδυνο και απειλητικό αύριο, για το οποίο κανείς δεν είναι έτοιμος.