Όταν έκλεισα τα 23 απογοητεύτηκα. Πολύ. Το συναίσθημα θα μπορούσα να το παρομοιάσω με αυτό που νιώθεις όταν αγοράζεις ένα Red Velvet Cake και τελικά συνειδητοποιείς πως το γλάσο είναι απλή σαντιγί και όχι τυρί κρέμα.
Στο νεαρό μου μυαλό είχα καταλήξει πως στα 23 θα είμαι μια επιτυχημένη αρχιτεκτόνισσα, θα φοράω στενές pencil φούστες σαν αυτές που φοράνε τα κορίτσια του Suits, και θα κουβαλάω μαζί μου τα δύο κινητά μου τηλέφωνα. Για κάποιο λόγο τα δύο τηλέφωνα στην (διεστραμμένη) κλίμακα επιτυχίας της φαντασίας μου, είναι ισοδύναμα μιας επιτυχημένης επαγγελματικής ζωής. Νομίζω πως επηρεάστηκα από την μητέρα μου, η οποία σχολιάζοντας μια αρχιτεκτόνισσα μια μέρα μου εκθείασε την επιτυχία της: «Είχε δύο κινητά να φανταστείς!».
Πίσω λοιπόν στον σοκαρισμένο εικοσιτριάχρονό μου εαυτό, που σπούδαζε μακρυά από το πατρικό του, φορούσε Vans ή μπαλαρίνες τις μέρες που ντυνόταν πιο καλά... Ήμουν ακόμα φοιτήτρια και δούλευα σε ένα τοπικό μπαρ, δεχόμενη αρκετό bullying κάθε βράδυ από την φιλενάδα του αφεντικού μου, η οποία είχε πάρα πολύ μακρυά νύχια και πάρα πολύ περίεργες απόψεις. Οι άνθρωποι με μακρυά νύχια θα έπρεπε να κρατάνε τις αποστάσεις τους.
Και ξαφνικά: μπαμ! Φτάνουν τα γενέθλιά μου, ανασκουμπώνομαι και κατευθύνομαι στο πλησιέστερο ZARA, όπου αγοράζω ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνες γόβες, τις οποίες από τότε καμαρώνω για τον χώρο που πιάνουν στην ντουλάπα μου. Δεν τις φόρεσα ποτέ πέρα από τη μέρα που τις δοκίμασα. Αλήθεια.
Και κάπως έτσι έφαγα το πρώτο μου χαστούκι συνειδητοποιώντας ότι πολλές φορές τα όνειρα που πλάθουμε για τον εαυτούλη μας αναβάλλονται. Για την επόμενη δεκαετία πιθανότατα. Δεν θα πάω καν στα όνειρά μου με το σπίτι (στο λιβάδι), εμένα στα 30 μου (helloooo SUV, κουβερλί με patchwork από τις πλούσιες αναμνήσεις που έχω κερδίσει στη ζωή μου μέχρι τώρα και εξαμελή οικογένεια).
Φοράω ακόμα Vans - ευτυχώς όχι το ίδιο ζευγάρι που φόραγα 7 χρόνια πριν, κουβαλάω ακόμα μόνο ένα κινητό (αν και όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα έχω δυο, το Ελληνικό και αυτό του Ντουμπάι - άρα μάλλον είμαι επιτυχημένη στην Ελλάδα, αλλά ψιλο-loser στο Ντουμπάι;) και όσο για την επαγγελματική επιτυχία;;; Ινσαλα....
Και πολύ φοβάμαι πως θα κάνω σαν τον Joey στα γενέθλιά μου φωνάζοντας με δάκρυα στα μάτια: 'Why God? Why?' ενώ οι φίλοι μου θα μου χτυπούν συμπονετικά την πλάτη. Και μετά θα αρχίσουν τα αστειάκια του στυλ: «Καλώς ήρθες στην δεκαετία μου».
Αλλά αναρωτιέμαι: γιατί δεν ένιωθα το ίδιο όταν έγινα 29; Τα 29 απέχουν μόλις ένα χρόνο από τα 30, οπότε γιατί αυτά τα γενέθλια να με αγχώνουν πιο πολύ από τα προηγούμενα; Θα έπρεπε να κάνω ένα πάρτι που θα μείνει αξέχαστο; Αξέχαστο μέχρι να κάνω το πάρτι των 40, ή μέχρι να κερδίσω το βραβείο Νόμπελ τέλος πάντων. Μήπως θα έπρεπε να αρχίσω να παίρνω ύφος Βασιλάκη Καήλα και να δηλώνω περίτρανα πως 'Δεν έχω όρεξη για τίποτα σας λέω, θα μείνω σπίτι μόνη...' και έτσι να εκβιάσω συναισθηματικά όλους μου τους φίλους ώστε να μου κάνουν ένα πάρτυ έκπληξη για τα γενέθλια μου; Ή μήπως να επιλέξω τον βαρετό δρόμο του: «Θα γιορτάσω πολύ χαλαρά, με τους πολύ κοντινούς;»
Στο τέλος τέλος, γιατί είναι τόσο μεγάλη υπόθεση τα 30; Και γιατί δεν έχω διαγράψει ακόμα από τη λίστα μου όλα αυτά που ήθελα να πετύχω / καταφέρω μέχρι τώρα;
Και ακόμα δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να ξεκινήσω μαθήματα μπαλέτου, να μάθω να παίζω drums, να φτιάχνω τις καλύτερες πίτες του γαλαξία, να έχω ένα ζευγάρι δωδεκάποντα παπούτσια υπό την κατοχή μου, να ταξιδέψω στην Ινδία, την Αυστραλία και την Ιαπωνία, να αλλάξω τη ζωή ενός ανθρώπου προς το καλύτερο, να κόψω τα μαλλιά μου αγορίστικα και να φτιάχνω σχέδιο καρπούζι στα νύχια μου κάθε καλοκαίρι.
Πότε θα τα κάνω όλα αυτά; Και ποιες οι πιθανότητες να τα κάνω όντως, αφού 30 χρόνια τώρα δεν κατάφερα να κάνω τίποτα;
Είχα φτιάξει μια τεράστια λίστα με πράγματα που ήθελα να διαγράψω μέχρι τώρα, αλλά τα περισσότερα ήταν προτάσεις τύπου: να είμαι καλή, να εκτιμώ τους ανθρώπους για την ιδιαιτερότητά τους, να διορθώνω τους ανθρώπους όταν μιλάνε σε πρώτο πληθυντικό αναφερόμενοι στα παιδιά τους (κάναμε το πρώτο μας βήμα! Βγάλαμε το πρώτο μας δόντι!) και λοιπά και λοιπά... είπα όμως αυτά να τα βάλω στην άκρη.
Ίσως τώρα να θεωρούμαι ενήλικας (αυτό πόνεσε), αλλά από την άλλη είμαι περήφανη! Τα κατάφερα μέχρι εδώ μια χαρά! 30 χρόνια δεν είναι και λίγα.
Και κάπως, με κάποιο μαγικό τρόπο έφτασα εδώ χωρίς:
α. Να με συλλάβουν
β. Να παντρευτώ έναν τυχαίο τύπο στο Λας Βέγκας
γ. Να ξυπνήσω με ένα κεφάλι κουδούνι και ένα τεράστιο τατουάζ στο πρόσωπό μου
δ. Να συνεχίσω να ακούω με την ίδια αφοσίωση τους Hanson, τις Spice Girls και τους Prodigy
ε. Να κάνω συμβιβασμούς.
Νομίζω τα παραπάνω είναι υπέρ αρκετά για τρεις δεκαετίες.
High five σε εμένα και τον ενήλικο εαυτό μου.
Που ακόμα πιστεύει πως τα αθλητικά είναι καλύτερα από τα τακούνια.