Ο πρώτος και αδιαμφισβήτητος παράγοντας που καθορίζει και διαμορφώνει την ποιότητα του πολιτικού μας προσωπικού είναι το πολιτιστικό επίπεδο του λαού μας, ιδιαίτερα μετά την επανάσταση της πληροφορίας με τα ψηφιακά μέσα μετάδοσής της. Αυτό σε απλά λόγια σημαίνει ότι όταν μια επαρχιακή πόλη προτιμάει αναφανδόν μια βραδιά με τον Παντελή Παντελίδη από τον Βασίλη Λέκκα, συνακόλουθα θα προτιμήσει την Ραχήλ Μακρή από έναν πρωτοπόρο επιχειρηματία, για παράδειγμα, που αποφάσισε να κατέβει στις εκλογές.
Παρομοίως, τη στιγμή που ο Κωνσταντίνος Περσόνας, έχει κάνει 25 εκ. views στο youtube με το «τικ - τακ, η πιο ωραία στην Ελλάδα», δεν είναι ακατανόητο πώς ο Γιάνης επίσης Περσόνας, πήρε 130 χιλ. ψήφους, και αναδείχτηκε πρώτος των πρώτων στην βουλή του Γενάρη, με οικονομικές θεωρίες «τικ-τακ» και διαπραγματευτική τακτική «ο πιο ωραίος στην Ελλάδα».
Ένας ακόμα παράγοντας που διαμορφώνει το πολιτικό μας προσωπικό είναι ο εκλογικός νόμος. Για να καταφέρει να εκλεγεί κάποιος βουλευτής στις μεγάλες περιφέρειες πρέπει να βγαίνει στην τηλεόραση. Συνεπώς, πρέπει να έχει το «ok» ενός ή περισσοτέρων από τους μεγάλους. Έτσι εξηγείται, για παράδειγμα, πώς ο Χρήστος Σπίρτζης, 15 χρόνια το στήριγμα μεγαλοεργολάβων στο ΤΕΕ, το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ, μονοπώλησε σχεδόν τα προεκλογικά πάνελ του Σεπτεμβρίου, τη στιγμή που έμπειρα και παλιά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αγνοούνταν επιδεικτικά από τα μεγάλα κανάλια.
Τελευταίος, αλλά όχι αμελητέος παράγοντας είναι ο ιδρυματισμός των πολιτικών. Ένας πολιτικός είναι μέχρι να τρουπώσει... τη συνέχεια την έχουν γράψει οι Τσιφόρος - Βασιλειάδης. Το 2012, εποχή κρίσιμη και δύσκολη για όποιον θυμάται, βρέθηκα σε ένα τραπέζι πολιτικό και δημοσιογραφικό. Ήταν η πρώτη μου σοβαρή επαφή με την κεντρική πολιτική σκηνή. Σαν έτοιμος από καιρό άρχισα με πάθος να αναλύω τις ιδέες μου περί της πρωτογενούς παραγωγής και του αγροτικού προβλήματος. Με διέκοψε ο βηματοδότης της πολιτικής κουβέντας κάπως βίαια: «Άστα τώρα αυτά... για πες Γρηγόρη, ποιος θα κατέβει αντιπεριφερειάρχης στη Δυτική Ελλάδα;»
Οι πολιτικοί και οι συνδεδεμένοι δημοσιογράφοι είναι όλοι τους συντάκτες ενός αόρατου περιοδικού πολιτικού life style, κάτι σαν το "Hello" της βουλής.
Σημασία έχει ποιος παίρνει ποια θέση, ποιος έχει την εύνοια του τάδε καναλάρχη, ποιανού το παιδί θα πάρει τις ψήφους του πατέρα που αποσύρεται κ.ο.κ. Ό,τι θα συζητούσαν δηλαδή σε ένα ίδρυμα και όχι σε μια χώρα που έχει προβλήματα.
Εκεί όπου οι πιο παλιοί ή οι πιο μοχθηροί θα έστηναν κιόλας διάφορα παιχνίδια, σαν αυτό με το μοναδικό κόμμα που γεννήθηκε από το μηδέν στα χρόνια της μεταπολίτευσης: το Ποτάμι. Μετά τον αρχικό ενθουσιασμό της ίδρυσης του κόμματος, που τράβηξε σημαντικούς ανθρώπους από την κοινωνία, ομού με κοινούς τυχοδιώκτες, εμφανίστηκαν επαγγελματίες πολιτικοί και σπουδαίοι πανεπιστημιακοί καθηγητές, συνδεδεμένοι με το ΠΑΣΟΚ να διεκδικούν θέση, και να παρακαλούν με δημόσιες δηλώσεις τους για το ενδεχόμενο να κατέβουν με το Ποτάμι.
Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, εντεταλμένοι του συστήματος Γεννηματά, Λοβέρδου, Λαλιώτη κ.τ.λ., προσπαθούν με δηλώσεις τους να δημιουργήσουν τάσεις διάλυσης στον πυρήνα του νεότευκτου κόμματος. Σκοπός είναι να μη γίνει το συνέδριο ή, και να γίνει, να ξεκινήσει η διάλυση αμέσως μετά. Με αυτόν τον τρόπο πιστεύουν οι πρυτάνεις του πολιτικού αμοραλισμού, που ελέγχουν σήμερα το ΠΑΣΟΚ, ότι θα δώσουν ανάσα ζωής στη δική τους πολιτική επιβίωση, στο δικό τους μεταπολιτευτικό ίδρυμα που το χωρίζει μια μεσοτοιχία από αυτό της Δεξιάς και της Αριστεράς.