«Ίσοι αλλά ξεχωριστά». Αυτό ήταν το δόγμα της πολιτικής που ήρθε σαν απάντηση στην πίεση για κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων και εφαρμοζόταν μέχρι το τέλος, σχεδόν, της δεκαετίας του πενήντα από τις πολιτειακές κυβερνήσεις του Αμερικανικού Νότου. Οι νότιες κυβερνήσεις δεχόντουσαν τους αφροαμερικανούς στα δημόσια σχολεία αλλά παράλληλα δεσμεύονταν να χτίσουν ξεχωριστά σχολεία για τους μεν και ξεχωριστά για τους δε. Το ζητούμενο για αυτούς ήταν να αποφευχθεί με κάθε τρόπο η επαφή των πληθυσμών.
Στην ελληνική κοινωνία κάθε άλλο πάρα ξένη είναι αυτή η λογική του αμερικανικού νότου, ας θυμηθούμε για παράδειγμα τα δεινά που προκάλεσαν στους πρόσφυγες που ήρθαν από τη μικρά Ασία, τη Θράκη και τον Πόντο οι ντόπιοι πληθυσμοί στη Μακεδονία, τη Θεσσαλία, τη Στερεά και την Πελοπόννησο. «Τουρκόσπορους» τους φώναζαν, αν κάποιος ντόπιος νέος της εποχής παντρευόταν μια προσφυγοπούλα αποκληρωνόταν αυτόματα από την οικογένεια του. Αυτή ήταν η κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα του μεσοπολέμου και μόνον μετά τον πόλεμο και τον εμφύλιο αμβλύνθηκαν οι διαφορές μεταξύ ντόπιων και προσφύγων. Όμως οι λογικές απαρτχάιντ δεν έλειψαν από την κοινωνία μας, πολύ πιο πρόσφατα τον Σεπτέμβριο του 2005, στον Ασπρόπυργο, ο τότε δήμαρχος και κάποιοι σύλλογοι γονέων, από παλιννοστούντες από την πρώην ΕΣΣΔ προσπάθησαν με θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους να σπρώξουν τα παιδιά των Ρομά σε ξεχωριστό σχολείο που ο Δήμος έφτιαξε για αυτούς.
Ας θυμηθούμε σε αυτό το σημείο το μυθιστόρημα του Ν. Καζαντζάκη (βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα) «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται» όπου ο όχλος του χωριού Λυκόβρυση παρασυρμένος από τον ιερέα (την αρχή του χωριού) προπηλάκιζε τους πρόσφυγες, που είχαν φύγει κυνηγημένοι από το χωριό τους τον Αγ. Γεώργιο, με το αιτιολογικό ότι φέρνουν μαζί τους την κακοδαιμονία και τη χολέρα.
Στο Ωραιόκαστρο, σήμερα, έχουμε να κάνουμε με έναν όχλο που ακολουθεί τα κελεύσματα του δημάρχου της περιοχής. Έχουμε να κάνουμε με το μαζικό ρατσισμό που μας χτυπάει την πόρτα με τη μάσκα της αγανάκτησης, έχουμε να κάνουμε με λογικές και πρακτικές αμερικανικού νότου κρυμμένες πίσω από την ετικέτα του «Συλλόγου γονέων», έχουμε να κάνουμε με την ανεύθυνη διασπορά φημών και την ανθρώπινη αμάθεια. Φήμες όπως το ότι η ηπατίτιδα B και C που μπορούν να αυξήσουν τον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου στο ήπαρ μεταδίδονται παρεντερικά (με το αίμα δηλ. και την άνευ προφυλακτικού σεξουαλική επαφή) και ΟΧΙ με την κοινωνική επαφή όπως διαδίδει ο δήμαρχος Ωραιοκάστρου.
Φαινόμενα σαν αυτά του Ωραιοκάστρου υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν. Η ουσία είναι να μπορούμε σαν κοινωνία να τα απομονώνουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται και σε αυτό μας βοηθούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που με τη γρήγορη διάδοση εικόνων και πληροφοριών μας φανέρωσαν την πραγματική κατάσταση και την έκταση του προβλήματος.