Το καλοκαίρι του 2007 ο Γιώργος Αλογοσκούφης, Υπουργός Οικονομικών τότε, έφερε άσχημα νέα στον πρωθυπουργό του. Η ελληνική οικονομία, που μόλις είχε βγει από την ευρωπαϊκή επιτήρηση, έδινε σημάδια δημοσιονομικού εκτροχιασμού. Ο Καραμανλής, εν μέσω πυρκαγιών, με τις καμπάνες του δεκαπενταύγουστου να ηχούν, ανακοίνωσε εκλογές- με πρόθεση να κάνει μια διόρθωση οικονομικής πολιτικής, την οποία τελικά ανέβαλε.
Από εκείνο τον ανέμελο Σεπτέμβριο του 2007, ως τον φουρτουνιασμένο Σεπτέμβριο του 2015, μέσα σε οκτώ χρόνια δηλαδή, πήγαμε στις κάλπες εννέα φορές. Έξι γενικές, βουλευτικές εκλογές, δύο αυτοδιοικητικές και ευρωεκλογές κι ένα δημοψήφισμα, που όλοι προτιμούν να ξεχάσουν ότι έγινε. Δέκα κάλπες σε οκτώ χρόνια, έξι πρωθυπουργοί, εννέα υπουργοί οικονομικών. Ένα παγκόσμιο ρεκόρ, που δεν απειλείται εύκολα.
Μας ωφέλησε;
Εκ του αποτελέσματος, δεν πρέπει να ωφέλησε τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης. Από τη βαρυσυννεφιά του 2007 περάσαμε στην καταιγίδα του 2009 κι από εκεί στον κατακλυσμό του Νώε. Ακόμη ψάχνουμε στεγνή κορυφή να δέσουμε. Δεν πρέπει να ωφέλησε ούτε την υγεία της δημοκρατίας, αν κρίνουμε από το γεγονός ότι τον Σεπτέμβριο του 2007 είχαν προσέλθει στις κάλπες περίπου επτάμισι εκατομμύρια πολίτες, ενώ τον Σεπτέμβριο του 2015 έδωσαν την ψήφο τους μόλις πεντέμισι εκατομμύρια. Χάσαμε, αποδιώξαμε έναν στους τέσσερις ψηφοφόρους, δύο εκατομμύρια μετόχους της δημοκρατίας, μέσα σε οκτώ χρόνια.
Γι' αυτό, κατά την ταπεινή μου γνώμη, η αποψινή πολυσυζητημένη διαδήλωση των #παραιτηθείτε, μπορεί να είναι καλοδεχούμενη, ως κινητοποίηση πολιτών πρόθυμων να μετέχουν στα κοινά- αλλιώς, κατα τον Περικλή δεν θα ήταν φιλήσυχοι, αλλά άχρηστοι πολίτες. Αλλά το κεντρικό της σύνθημα και αίτημα, αυτό το «παραιτηθείτε», μου φαίνεται εντελώς εκτός τόπου και χρόνου.
Αυτή δεν είναι παρά η άποψή μου.Την οποία μπορεί όποιος θέλει να αποδεχθεί ή να αποκρούσει. Όπως μπορεί να επιδοκιμάσει, να αποδοκιμάσει ή ν' αδιαφορήσει για την αποψινή διαδήλωση στην πλατεία Συντάγματος, την οποία οι κυβερνητικοί φαίνεται πως αποφάσισαν να αναδείξουν σε μέγα επικοινωνιακό γεγονός, για προφανείς και ευανάγνωστους λόγους, παίρνοντας προφανή ρίσκα. Αλλά αυτό το κυνήγι μαγισσών, η αναζήτηση σκοτεινών σχεδίων που σκοτεινοί κύκλοι στα σκοτεινά υφαίνουν, η ενοχοποίηση των προθέσεων, η νοσταλγία του φανατισμού, η δαιμονοποίηση του άλλου, οι χιλιάνικες κατσαρόλες των μεν και οι βενεζουέλες των δε - όλα αυτά μου φαίνονται ξένα προς το κλίμα μιας εποχής, όπου κυβέρνηση και αντιπολίτευση βρέθηκαν να συμπίπτουν στις βασικές παραδοχές της πολιτικής, έστω και αν διαφωνούν ριζικά σε όλα τα υπόλοιπα. Ασύμβατα μου φαίνονται και με το κοινό αίσθημα μιας κοινωνίας που- δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου, αλλά- νιώθω πως βαρέθηκε να πολεμά συμβολικούς εμφυλίους πέντε χρόνια τώρα.