Ξεκινώντας αυτό το άρθρο, θέλω να επισημάνω πως είμαι κατά της κλήρωσης για τους σημαιοφόρους των παρελάσεων σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Στο ταπεινό μου μυαλό τέτοιες πρακτικές στέλνουν λάθος μηνύματα στα παιδιά, τα οποία από μικρά θα έπρεπε να διδάσκονται πως οι τιμές και οι επιβραβεύσεις έρχονται με κόπο και όχι με κληρώσεις. Γι' αυτό λοιπόν η Ελληνική σημαία θα έπρεπε να κρατείται από τους αρίστους και όχι από τους κληρωθέντες που μπορεί να μην έχουν μοχθήσει ούτε μία σχολική ημέρα. Όμως αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.
Ας συμφωνήσουμε ή ας διαφωνήσουμε ως προς την χρησιμότητα και την ορθότητας της κλήρωσης. Σε κάθε περίπτωση η συζήτηση μας θα είναι φιλολογική. Όμως δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τον νόμο. Και ο νόμος λέει πως ο σημαιοφόρος προκύπτει μέσω κλήρωσης. Εκεί λοιπόν ερχόμαστε εμείς οι α λα καρτ νομοταγείς πολίτες, εμείς που απαιτούμε να εφαρμόζονται οι νόμοι και αγανακτούμε σε κάθε ευκαιρία όταν τους βλέπουμε να πετάγονται στον κάλαθο των αχρήστων κατά το προσωπικό δοκούν του καθενός που κατέχει έστω κι ένα δράμι εξουσίας, και αρνούμαστε να δώσουμε τη σημαία στον Αμίρ που βγήκε από την κληρωτίδα του σχολείου. Πώς λοιπόν τολμάμε να απαιτούμε ισότητα όταν εμείς δεν μπορούμε να την εφαρμόσουμε ούτε σε παιδικό επίπεδο;
Και φυσικά δεν μπορούμε να απαιτούμε από τον Αμίρ να σέβεται τη χώρα μας, τους νόμους και τους πολίτες της, την ίδια στιγμή που εμείς δεν σεβαστήκαμε ούτε τον ίδιο
Το άρθρο αυτό δεν έρχεται να συζητήσει το κατά πόσο Αμίρ και ο κάθε Αμίρ έπρεπε ή δεν έπρεπε να κρατήσει την ελληνική σημαία στην παρέλαση. Αυτό το συζητήσαμε πέρσι και το πιο επιεικές συμπέρασμα ήταν πως είμαστε ένας λαός διχασμένος σε όλα του. Αυτό που θέλω να σκεφτείτε διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, είναι το κατά πόσο ο Αμίρ έχει το δικαίωμα να αντιμετωπίζεται ως ίσος ανάμεσα στους συνομηλίκους του. Να συμμετέχει στις διαδικασίες και όταν αυτές λαμβάνουν χώρα μέσω κληρώσεων, να έχει την ίδια πιθανότητα επιτυχίας με τους συμμαθητές του. Και αν μη τι άλλο, όταν κληρώνεται, να τηρείται το αποτέλεσμα της κλήρωσης κατά γράμμα, όπως τηρήθηκε για όλα τα παιδιά της ηλικίας του Αμίρ. Δεν είναι δυνατόν, πόσο μάλλον στο σχολείο, να αλλάζουμε το αποτέλεσμα μιας κλήρωσης επειδή δεν μας βόλεψε, ή για να μην προκαλέσουμε αντιδράσεις, ή επειδή δεν μας άρεσε, στην τελική.Δεν είναι δυνατόν να στερούμε από τον Αμίρ το αναφαίρετο δικαίωμα του να κρατήσει την σημαία (αφού συμμετείχε στην κλήρωση και αφού κληρώθηκε) γιατί πολύ απλά δεν γουστάρουμε να την δώσουμε σε έναν Αφγανό. Δεν έχουμε την εξουσία να μην επιτρέπουμε στον Αμίρ να μας πει το δικό του ευχαριστώ, με τον δικό του τρόπο, για το γεγονός πως τον εντάσσουμε στην κοινωνία μας και του να μαθαίνουμε μέρα με τη μέρα να αγαπάει τη χώρα μας. Και φυσικά δεν μπορούμε να απαιτούμε από τον Αμίρ να σέβεται τη χώρα μας, τους νόμους και τους πολίτες της, την ίδια στιγμή που εμείς δεν σεβαστήκαμε ούτε τον ίδιο, ούτε και τους νόμους που τον καλούμε να μάθει να εφαρμόζει.
Ας ζητήσουμε λοιπόν μια συγγνώμη από τον Αμίρ, που αντί σημαίας κουβάλησε πινακίδα
Μπορώ πραγματικά να συζητήσω όσο θέλετε για το κατά πόσο ο Αμίρ δικαιούται να κρατάει την ελληνική σημαία, για το κατά πόσο κάτι τέτοιο είναι ιστορικά, πολιτικά και κοινωνικά σωστό ή λάθος. Όμως δεν διαπραγματεύομαι το δικαίωμα του Αμίρ στην ισότητα. Το δικαίωμα του Αμίρ να αντιμετωπίζεται ως ένας μαθητής δημοτικού σχολείο στην Ελλάδα, χωρίς τους χαρακτηρισμούς «Αφγανός, μετανάστης, μουσουλμάνος» να συνοδεύουν ή ακόμα και να υπερτερούν αυτής του της ιδιότητας. Δεν μπορούμε να αγνοούμε τις διαδικασίες, να του πετάμε μια πινακίδα να κουβαλήσει για να του χρυσώσουμε το χάπι, ενώ κληρώθηκε σημαιοφόρος.
Αν θέλουμε να παραδίδουμε μαθήματα ηθικής και ιστορίας, αν θέλουμε να υπερηφανευόμαστε για τους προγόνους μας, πρέπει πρώτα να κοιτάξουμε λίγο πίσω και να πάρουμε μερικά μαθήματα ηθικής. Σε διαφορετική περίπτωση, θα καταλήξουμε έρμαια φασιστοειδών πατριδοκάπηλων, είτε γιατί θα φοβόμαστε ενώ αυτοί δεν φοβούνται, είτε γιατί θα ντρεπόμαστε ενώ αυτοί δεν ντρέπονται, είτε γιατί κρυφά-κρυφά θα μας αρέσει και λίγο όλος αυτός ο παπάς εθνικοφροσύνης που μερικοί από τους συνέλληνες μας πουλάνε και ακόμα περισσότεροι αγοράζουν. Ας ζητήσουμε λοιπόν μια συγγνώμη από τον Αμίρ, που αντί σημαίας κουβάλησε πινακίδα, και ας υποσχεθούμε στον επόμενο Αμίρ πως δεν θα τον αντιμετωπίσουμε ως Αφγανό μεταναστάκι, αλλά απλά ως μαθητή δημοτικού που συμμετέχει σε μία κακώς ή καλώς έννομη και προβλεπόμενη διαδικασία. Δεν ζήτησε άλλωστε τίποτα περισσότερο.