Η συγκεκριμένη ανάρτηση έχει διασκευαστεί από την Ομιλία Αποφοίτησης του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, Berkeley, που έδωσε η συγγραφέας στις 14 Μαΐου 2016.
Σε ευχαριστώ Μαρί. Κι ευχαριστώ κι εσάς, αξιότιμα μέλη του διδακτικού προσωπικού, υπερήφανοι γονείς, αφοσιωμένοι φίλοι και ανήσυχα αδέλφια.
Συγχαρητήρια σε όλους σας... Και ιδίως στην εκπληκτική τάξη των αποφοίτων του 2016 του Berkeley. Αποτελεί προνόμιο να βρίσκομαι εδώ στο Berkeley, από το οποίο αποφοίτησαν τόσοι κάτοχοι Βραβείων Νόμπελ, Βραβείων Turing, τόσοι αστροναύτες, μέλη του Κογκρέσου, Ολυμπιονίκες.... Και στην προκειμένη περίπτωση μιλάω μόνο για τις γυναίκες αποφοίτους!
Το Berkeley βρισκόταν πάντα μπροστά από την εποχή του. Την δεκαετία του 60, το Πανεπιστήμιο ήταν επικεφαλής του Κινήματος της Ελευθερίας του Λόγου. Εκείνη την εποχή, οι άνθρωποι αναρωτιόνταν πως με τόσο μακριά μαλλιά μπορούσαμε να ξεχωρίζουμε τα αγόρια από τα κορίτσια. Τώρα γνωρίζουμε την απάντηση: Ανδρικοί κότσοι.
Αρκετά νωρίς, το Berkeley άνοιξε τις πόρτες του για όλον τον πληθυσμό. Όταν εγκαινιάστηκαν οι παρούσες εγκαταστάσεις το 1873, η τάξη περιλάμβανε 167 άνδρες και 222 γυναίκες. Στο Πανεπιστήμιο από το οποίο αποφοίτησα εγώ, χρειάστηκαν άλλα ενενήντα χρόνια για να δώσει ένα μοναδικό πτυχίο σε μια μοναδική γυναίκα.
Μία από τις γυναίκες που έφτασε εδώ σε αναζήτηση των ευκαιριών ήταν η Rosalind Nuss. Η Roz μεγάλωσε σφουγγαρίζοντας πατώματα στο οικοτροφείο στο Μπρούκλυν όπου ζούσε. Οι γονείς της την είχαν σταματήσει από το γυμνάσιο προκειμένου να βοηθά οικονομικά την οικογένειά της. Ένας από τους δασκάλους της επέμενε να την ξαναστείλουν οι γονείς της στο σχολείο και το 1937, κάθισε στις θέσεις που κάθεστε εσείς σήμερα και πήρε το πτυχίο της από το Berkeley. Η Roz ήταν η γιαγιά μου. Για μένα αποτέλεσε τεράστια πηγή έμπνευσης και είμαι τόσο ευγνώμων που το Berkeley αναγνώρισε τις δυνατότητές της. Θέλω εδώ να σταθώ για να εκφράσω ιδιαίτερα συγχαρητήρια στους πολλούς που βρίσκονται εδώ σήμερα και που είναι η πρώτη γενιά αποφοίτων στις οικογένειές τους. Τι εκπληκτικό επίτευγμα.
Σήμερα είναι μια μέρα γιορτής. Μια μέρα για να τιμήσετε όλη την σκληρή δουλειά που σας έφερε σε αυτήν την στιγμή.
Σήμερα είναι μια ημέρα για ευχαριστίες. Μια ημέρα για να ευχαριστήσετε εκείνους που σας βοήθησαν να φτάσετε ως εδώ -εκείνους που σας μεγάλωσαν, σας δίδαξαν, σας ενθάρρυναν και σας σκούπιζαν τα δάκρυά σας. Ή τουλάχιστον εκείνους που δεν σας ζωγράφισαν με μαρκαδοράκι όταν σας πήρε ο ύπνος σε ένα πάρτι.
Σήμερα είναι μια ημέρα στοχασμού. Επειδή η σημερινή ημέρα σηματοδοτεί το τέλος μιας περιόδου της ζωής σας και την αρχή κάποιας καινούργιας.
Μια ομιλία αποφοίτησης υποτίθεται ότι είναι ένας χορός μεταξύ της νιότης και της σοφίας. Εσείς έχετε τη νιότη. Κάποιος έρχεται και αναλαμβάνει να είναι η φωνή της σοφίας - αυτός ο κάποιος υποτίθεται ότι είμαι εγώ. Στέκομαι εδώ μπροστά σας και σας λέω όλα όσα μου έχει διδάξει η ζωή μου, πετάτε τα καπέλα σας στον αέρα, δίνετε την ευκαιρία στην οικογένειά σας να βγάλει ένα εκατομμύριο φωτογραφίες - μην ξεχάσετε να τις ανεβάσετε στο Instagram - και όλοι επιστρέφουν χαρούμενοι στα σπίτια τους. Σήμερα, τα πράγματα θα είναι λίγο διαφορετικά. Και σήμερα θα πετάξουμε τα καπέλα ψηλά και θα βγάλετε και τις φωτογραφίες. Αλλά δεν έχω έρθει εδώ για να σας μιλήσω για τα όσα με έχει διδάξει η ζωή. Σήμερα, θα προσπαθήσω να σας μιλήσω για τα όσα με έχει διδάξει ο θάνατος.
Δεν έχω μιλήσει ποτέ πριν δημοσίως γι' αυτό. Είναι δύσκολο. Θα προσπαθήσω όμως να μην αρχίσω να φυσώ τη μύτη μου πάνω σε αυτήν την όμορφη τήβεννο του Berkeley.
Ένα χρόνο και δεκατρείς μέρες πριν, έχασα τον άντρα μου, τον Dave. Ο θάνατός του ήταν ξαφνικός και απρόσμενος. Βρισκόμασταν στο πάρτι για τα πεντηκοστά γενέθλια ενός φίλου στο Μεξικό. Εγώ, έπεσα για έναν υπνάκο. Ο Dave πήγε για γυμναστική. Αυτό που ακολούθησε ήταν το απίστευτο - το ότι μπήκα στο γυμναστήριο και τον βρήκα να κείτεται στο πάτωμα. Το ότι γύρισα αεροπορικώς στο σπίτι για να πω στα παιδιά μου ότι ο πατέρας τους είχε χαθεί. Το ότι είδα το φέρετρο του να κατεβαίνει στον τάφο.
Για πολλούς μήνες έπειτα από αυτό, και πάρα πολλές φορές έκτοτε, με είχε καταπιεί η βαριά ομίχλη της θλίψης - αυτό που εγώ νιώθω ως κενό - ένα κενό που γεμίζει την καρδιά σου, τα πνευμόνια σου και σου περιορίζει τη δυνατότητα να σκεφτείς ή ακόμη και να ανασάνεις.
Ο θάνατος του Dave με άλλαξε σε βάθος. Έμαθα για τα βάθη της θλίψης και την ωμότητα της απώλειας. Αλλά έμαθα επίσης ότι όταν η ζωή σε ρουφά, τραβώντας σε κάτω από την επιφάνεια, μπορείς να κλωτσήσεις πάτο, να βγεις ξανά στην επιφάνεια και να αναπνεύσεις και πάλι. Έμαθα ότι όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με το κενό - όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με οποιαδήποτε πρόκληση - μπορείς να επιλέξεις την χαρά και το νόημα.
Αυτά όλα τα μοιράζομαι σήμερα μαζί σας, ελπίζοντας ότι καθώς θα κάνετε το επόμενο βήμα στην ζωή σας, θα μπορέσετε να μάθετε αυτά που εγώ έμαθα στον θάνατο. Μαθήματα για την ελπίδα, την δύναμη και το δικό μας εσωτερικό φως που δεν σβήνει ό,τι κι αν συμβεί.
Όποιος έχει περάσει από το Cal (Πανεπιστήμιο Καλιφόρνια, Μπέρκλεϊ) έχει ήδη βιώσει κάποιου τύπου απογοήτευση. Θέλατε ένα Α αλλά πήρατε Β. Εντάξει, ας είμαστε ειλικρινείς - πήρατε ένα Α αλλά εξακολουθείτε να είστε θυμωμένοι. Κάνατε αίτηση για πρακτική στο Facebook, αλλά σας δέχτηκαν για πρακτική μόνο από την Google. Ήταν ο έρωτας της ζωής σας... αλλά σας μπλόκαρε.
Το Game of Thrones στην μικρή οθόνη έχει ξεφύγει τόσο πολύ από τα βιβλία - ενώ εσείς ασχοληθήκατε και διαβάσατε και τις τέσσερις χιλιάδες τριακόσιες πενήντα δύο σελίδες.
Οπωσδήποτε θα αντιμετωπίσετε περισσότερες και εντονότερες αντιξοότητες. Υπάρχει η απώλεια της ευκαιρίας: η δουλειά που δεν κάθεται, η ασθένεια ή το ατύχημα που αλλάζει τα πάντα μέσα σε μια στιγμή. Υπάρχει η απώλεια της αξιοπρέπειας: το αιχμηρό κεντρί της προκατάληψης όταν συμβαίνει. Υπάρχει η απώλεια της αγάπης: Οι σχέσεις που διαλύονται και δεν είναι δυνατό να φτιαχτούν. Και μερικές φορές υπάρχει κι αυτή ακόμη η απώλεια της ίδιας της ζωής.
Μερικοί από εσάς έχετε ήδη βιώσει αυτού του είδους την τραγωδία και τα βάσανα που αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια. Πέρυσι, η Radhika, στην οποία απονεμήθηκε το Μετάλλιο του Πανεπιστημίου, μίλησε τόσο όμορφα για την ξαφνική απώλεια της μητέρας της.
Το ερώτημα δεν είναι αν ορισμένα από αυτά τα πράγματα θα συμβούν σε εσάς. Θα συμβούν. Σήμερα, θέλω να μιλήσω για το τι συμβαίνει μετά. Για τα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε για να ξεπεράσουμε τις αντιξοότητες, όποια μορφή κι αν έχουν ή όποτε κι αν αυτές εμφανιστούν. Οι εύκολες ημέρες που έχετε μπροστά σας απλά θα είναι εύκολες. Οι δύσκολες μέρες - οι φάσεις που αποτελούν πρόκληση για όλο σας το «είναι» - αυτές είναι εκείνες που θα καθορίσουν το ποιοι είστε. Θα καθοριστείτε όχι μόνον από τα όσα επιτυγχάνετε αλλά και από το πώς επιβιώνετε.
Μερικές εβδομάδες μετά από τον θάνατο του Dave, μιλούσα στον φίλο μου τον Phil για μια δραστηριότητα πατέρα - παιδιών από την οποία ο Dave θα ήταν απών. Καταρτίσαμε ένα σχέδιο για να αντικαταστήσουμε τον Dave. Του φώναξα «Ναι, αλλά εγώ θέλω τον Dave». Ο Phil με αγκάλιασε και μου είπε «Η επιλογή Α δεν είναι διαθέσιμη. Ας εξαντλήσουμε μέχρι τέρμα λοιπόν την επιλογή Β».
Όλοι μας, σε κάποια φάση στην ζωή μας, βιώνουμε κάποιου είδους επιλογή Β. Το ερώτημα είναι: Τι κάνουμε σε αυτήν την φάση;
Ως εκπρόσωπος της Silicon Valley, είμαι στην ευχάριστη θέση να σας πω ότι υπάρχουν δεδομένα από τα οποία μαθαίνουμε. Έπειτα από δεκαετίες μελετών του τρόπου με τον οποίον οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τις αντιξοότητες και τα εμπόδια, η ψυχολόγος Martin Seligman ανακάλυψε ότι υπάρχουν τα τρία P (personalisation, pervasiveness, permanence) -- οικειοποίηση, γενίκευση και μονιμότητα - που είναι κρίσιμα για τον τρόπο με τον οποίον ανακάμπτουμε από τα βάσανα. Οι σπόροι της αντοχής είναι φυτεμένοι στον τρόπο με τον οποίον επεξεργαζόμαστε τα αρνητικά γεγονότα της ζωής μας.
Το πρώτο "P" είναι η οικειοποίηση (personalization), η πεποίθηση ότι εμείς φταίμε. Αυτό διαφέρει από την ανάληψη ευθύνης, που είναι κάτι που πρέπει να κάνουμε σε κάθε περίπτωση. Αυτό είναι το δίδαγμα ότι όλα όσα συμβαίνουν, δεν συμβαίνουν εξαιτίας μας.
Όταν πέθανε ο Dave, είχα μια πολύ συνηθισμένη αντίδραση η οποία ήταν να κατηγορήσω τον εαυτό μου. Πέθανε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα λόγω καρδιακής αρρυθμίας. Εξέταζα λεπτομερώς τον ιατρικό του φάκελο κι αναρωτιόμουν τι θα μπορούσα ή τι θα έπρεπε να έχω κάνει. Μόνον όταν έμαθα για τα τρία P δέχθηκα ότι δεν θα μπορούσα να έχω αποτρέψει τον θάνατό του. Οι γιατροί του δεν είχαν διαγνώσει την στεφανιαία νόσο από την οποία έπασχε. Εγώ είχα σπουδάσει οικονομικά. Πώς θα μπορούσα να την έχω διαγνώσει εγώ;
Οι μελέτες δείχνουν ότι το να ξεπερνάς την οικειοποίηση, στην ουσία σε κάνει πιο δυνατό. Οι δάσκαλοι που ήξεραν ότι μπορούσαν να τα πάνε καλύτερα μετά από την αποτυχία των φοιτητών τους, προσάρμοσαν τις μεθόδους τους και είδαν τις επόμενες τάξεις τους να προοδεύουν και να διαπρέπουν. Κολυμβητές στο κολέγιο που δεν είχαν καλές επιδόσεις αλλά που πίστευαν ότι μπορούσαν να κολυμπήσουν πιο γρήγορα, τα κατάφεραν. Το να μην παίρνουμε τις αποτυχίες μας προσωπικά, μας επιτρέπει να ανακάμπτουμε και - ακόμη και, να διαπρέπουμε.
Το δεύτερο "P" είναι η γενίκευση (pervasiveness) -- η πεποίθηση ότι ένα συμβάν θα επηρεάσει όλους τους τομείς της ζωής σου. Ξέρετε αυτό το τραγούδι; Το "Everything is awesome" («Όλα είναι υπέροχα»); Αυτό είναι η άλλη όψη του «Όλα είναι απαίσια». Δεν υπάρχει μέρος για να τρέξεις και να κρυφτείς από την θλίψη που κατατρώει τα πάντα.
Η παιδοψυχολόγος με την οποία μίλησα με ενθάρρυνε να επαναφέρω τα παιδιά μου πίσω στην ρουτίνα τους το συντομότερο δυνατόν. Οπότε, δέκα μέρες μετά τον θάνατο του Dave, επέστρεψαν στο σχολείο κι εγώ επέστρεψα στην δουλειά. Θυμάμαι ότι καθόμουν στο πρώτο μίτινγκ που είχα στο Facebook σε μια βαθιά θολούρα. Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν «Για τι πράγμα μιλάνε όλοι και πώς είναι δυνατόν αυτό να έχει κάποια σημασία;». Μετά όμως, με απορρόφησε η συζήτηση και για ένα δευτερόλεπτο - ένα σύντομο κλάσμα του δευτερολέπτου - ξέχασα τον θάνατο.
Αυτή η σύντομη στιγμή με βοήθησε να δω ότι υπήρχαν κι άλλα πράγματα στην ζωή μου που δεν ήταν απαίσια. Τα παιδιά μου κι εγώ είμασταν υγιείς. Οι φίλοι μου και η οικογένειά μου μας αγαπούσαν τόσο και μας κουβαλούσαν στην αγκαλιά τους - μερικές φορές και κυριολεκτικά.
Η απώλεια συντρόφου συχνά έχει και σοβαρές αρνητικές οικονομικές συνέπειες, ιδίως για τις γυναίκες. Τόσες πολλές μητέρες μόνες - και πατέρες μόνοι - παλεύουν για να τα βγάλουν πέρα ή έχουν δουλειές που δεν τους επιτρέπουν να βρουν χρόνο να φροντίσουν τα παιδιά τους. Εγώ είχα οικονομική ασφάλεια, είχα την δυνατότητα να πάρω άδεια όσο χρόνο χρειαζόμουν και μια δουλειά που όχι μόνο πίστευα σε αυτήν αλλά και που στην ουσία ήταν ΟΚ να περνάω όλη την μέρα μου στο Facebook. Σταδιακά, τα παιδιά μου άρχισαν να κοιμούνται τις νύχτες, να κλαίνε λιγότερο, να παίζουν περισσότερο.
Το τρίτο "P" είναι η μονιμότητα (permanence) -- η πεποίθηση ότι η θλίψη θα διαρκέσει για πάντα. Επί μήνες, ό,τι κι αν έκανα, αισθανόμουν ότι η συντριπτική αυτή θλίψη θα ήταν πάντα εκεί.
Συχνά προβάλλουμε τα αισθήματα που έχουμε τώρα, στο μέλλον, σε αόριστο χρόνο - και βιώνουμε αυτό που εγώ θεωρώ ότι είναι το δεύτερο παράγωγο αυτών των αισθημάτων. Αισθανόμαστε άγχος - και στη συνέχεια αισθανόμαστε άγχος επειδή αισθανόμαστε άγχος. Αισθανόμαστε θλίψη - και στη συνέχεια θλιβόμαστε επειδή αισθανόμαστε θλίψη. Αντ' αυτού, θα έπρεπε να δεχόμαστε τα συναισθήματά μας - αλλά να αναγνωρίζουμε ότι δεν πρόκειται να διαρκέσουν για πάντα. Ο ραβίνος μου μου είπε ότι ο χρόνος θα τα γιατρέψει όλα, αλλά προς το παρόν θα πρέπει να «γείρω και να χωθώ στο χάλι μου». Ήταν καλή συμβουλή, αλλά όχι ακριβώς αυτό που εγώ καταλάβαινα ως «να γείρω κάπου».
Δεν χρειάζεται να εξηγήσω σε κανέναν σας το τέταρτο "P", το οποίο φυσικά είναι Pizza από το Cheese Board.
Όμως, εύχομαι να γνώριζα για τα τρία "P" όταν ήμουν στην ηλικία σας. Υπήρξαν τόσες πολλές φορές που αυτά τα διδάγματα θα είχαν βοηθήσει.
Την πρώτη μέρα της πρώτης μου δουλειάς μετά την αποφοίτησή μου, το αφεντικό μου ανακάλυψε ότι δεν γνώριζα τον τρόπο να καταχωρίσω δεδομένα σε Lotus 1-2-3. Αυτό είναι ένα λογιστικό φύλλο - ρωτήστε τους γονείς σας, το ξέρουν. Έμεινε με το στόμα ανοικτό και είπε: «Δεν το πιστεύω ότι πήρες αυτήν την δουλειά χωρίς να ξέρεις αυτό» και μετά βγήκε από το δωμάτιο. Γύρισα σπίτι, ούσα πεπεισμένη ότι επρόκειτο να με απολύσουν. Νόμιζα ότι ήμουν απαίσια σε όλα.... Αλλά αποδεικνύεται ότι ήμουν απαίσια μόνον στα λογιστικά φύλλα. Αν είχα καταλάβει την έννοια της γενίκευσης (pervasiveness), θα είχα γλυτώσει πολύ άγχος εκείνη την εβδομάδα.
Μακάρι να γνώριζα για την έννοια της γενίκευσης όταν ζητούσα από τους φίλους μου να χωρίσουμε. Θα ήταν παρήγορο αν γνώριζα ότι τα αισθήματα δεν επρόκειτο να διαρκέσουν για πάντα, και αν ήμουν ειλικρινής με τον εαυτό μου... ούτε και καμία από εκείνες τις σχέσεις.
Και μακάρι να είχα καταλάβει και την έννοια της οικειοποίησης όταν τα αγόρια μου μου ζητούσαν να χωρίσουμε. Μερικές φορές, δεν φταις εσύ - φταίει όντως ο άλλος. Εννοώ ότι... αυτός ο τύπος δεν πλενόταν ποτέ.
Και τα τρία "P" συσπειρώθηκαν εναντίον μου στη δεκαετία των 20 μου, όταν ο πρώτος μου γάμος κατέληξε σε διαζύγιο. Εκείνη την εποχή σκεφτόμουν ότι ήμουν μια απόλυτη αποτυχία, ό,τι κι αν κατάφερνα.
Τα τρία "P" είναι συνηθισμένες συναισθηματικές αντιδράσεις σε τόσα πολλά πράγματα που μας συμβαίνουν - στην επαγγελματική μας σταδιοδρομία, στην προσωπική μας ζωή και στις σχέσεις μας. Κατά πάσα πιθανότητα θα νιώθετε ένα από αυτά αυτήν τη στιγμή για κάτι στην ζωή σας. Αν όμως μπορείτε να αναγνωρίσετε ότι πέφτετε σε αυτές τις παγίδες, μπορείτε και να σταματήσετε. Όπως ακριβώς ο οργανισμός μας διαθέτει ένα φυσιολογικό ανοσοποιητικό σύστημα, έτσι και ο εγκέφαλός μας διαθέτει κι αυτός ένα φυσιολογικό ανοσοποιητικό σύστημα - και υπάρχουν βήματα που μπορεί κανείς να κάνει προκειμένου να βοηθήσει στην ενεργοποίησή του.
Μια μέρα, ο φίλος μου Adam Grant, ψυχολόγος, πρότεινε να σκεφτώ πόσο χειρότερα θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα. Αυτό στερούνταν παντελώς λογικής. Έμοιαζε ο τρόπος να ανακάμψω να είναι να προσπαθήσω να βρω θετικές σκέψεις. «Χειρότερα;», είπα. «Με δουλεύεις; Πώς θα μπορούσαν να είναι χειρότερα τα πράγματα;» Η απάντησή του ήταν σαν μαχαιριά: «Ο Dave θα μπορούσε να έχει πάθει αυτήν την καρδιακή αρρυθμία όσο οδηγούσε με τα παιδιά στο αυτοκίνητο». Ουάου. Από την στιγμή που το είπε, με πλημμύρισε ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι η υπόλοιπη οικογένειά μου ήταν ζωντανή και υγιής. Αυτή η ευγνωμοσύνη κατανίκησε μέρος της θλίψης.
Το να βρίσκει κανείς ευγνωμοσύνη και εκτίμηση αποτελεί βήμα κλειδί για την ανθεκτικότητα και την αντοχή. Οι άνθρωποι που δεν φείδονται χρόνου για να καταγράψουν τα πράγματα για τα οποία είναι ευγνώμονες, είναι πιο ευτυχισμένοι και πιο υγιείς. Αποδεικνύεται ότι το να αναγνωρίζουμε τις ευλογίες μας (τα θετικά πράγματα στην ζωή), μπορεί όντως να μας φέρει ακόμη περισσότερες. Οι στόχοι - αποφάσεις μου για τη νέα χρονιά εφέτος είναι να καταγράφω τρεις στιγμές χαράς πριν πέσω για ύπνο κάθε μέρα. Αυτή η απλή πρακτική, έχει αλλάξει την ζωή μου. Επειδή, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει κάθε μέρα, εγώ πέφτω για ύπνο σκεπτόμενη κάτι θετικό. Δοκιμάστε το. Ξεκινήστε απόψε όπου έχετε τόσες πολλές όμορφες στιγμές να καταγράψετε - αν και ίσως να ήταν καλύτερο να το κάνετε πριν φτάσετε στο μπαρ του Kip's και όσο ακόμη θυμάστε ποιες είναι αυτές.
Τον προηγούμενο μήνα, έντεκα ημέρες πριν από την επέτειο θανάτου ενός χρόνου του Dave, ξέσπασα σε κλάματα σε μια φίλη μου. Καθόμασταν - λες και δεν υπήρχε άλλος χώρος - στο πάτωμα του μπάνιου. Είπα: «Έντεκα ημέρες. Έναν χρόνο πριν, του έμεναν μόνον έντεκα ημέρες ζωής. Κι εκείνος δεν είχε ιδέα». Κοιταζόμασταν μέσα από τα δάκρυα και αναρωτιόμασταν πως θα είχε ζήσει αν γνώριζε ότι του έμεναν μόνον έντεκα ημέρες ζωής.
Καθώς αποφοιτάτε, μπορείτε να ζητήσετε από τον εαυτό σας να ζήσει σα να απομένουν μόνον έντεκα ημέρες ζωής; Δεν εννοώ να τινάξετε τα πάντα στον αέρα και να κάνετε πάρτι συνεχώς - αν και το σημερινό είναι μια εξαίρεση. Εννοώ να ζήσετε καταλαβαίνοντας πόσο πολύτιμη είναι κάθε ξεχωριστή μέρα. Πως πολύτιμη είναι η κάθε μέρα.
Μερικά χρόνια πριν, η μητέρα μου υπεβλήθη σε χειρουργική επέμβαση αντικατάστασης ισχίου. Όταν ήταν πιο νέα, πάντοτε περπατούσε χωρίς να νιώθει πόνο. Όμως, καθώς η κατάσταση του ισχίου της επιδεινώνονταν, κάθε βήμα έγινε οδυνηρό. Σήμερα, ακόμη και χρόνια έπειτα από την επέμβαση, εξακολουθεί να είναι ευγνώμων για κάθε βήμα που κάνει χωρίς πόνο - κάτι που ποτέ δεν θα είχε σκεφτεί στο παρελθόν.
Καθώς στέκομαι εδώ σήμερα, έναν χρόνο έπειτα από την χειρότερη μέρα της ζωής μου, δύο πράγματα ισχύουν. Έχω ένα τεράστιο απόθεμα θλίψης που πάντοτε με ακολουθεί - τόσο κοντά που μπορώ να την αγγίξω. Δεν ήξερα ποτέ ότι μπορούσα να κλαίω τόσο συχνά - ή τόσο πολύ.
Γνωρίζω όμως επίσης ότι περπατάω χωρίς να αισθάνομαι πόνο. Για πρώτη φορά, είμαι ευγνώμων για κάθε ανάσα που παίρνω - ευγνώμων για το δώρο της ζωής. Συνήθιζα να γιορτάζω τα γενέθλια μου κάθε πέντε χρόνια και μερικές φορές και τα γενέθλια φίλων. Τώρα, γιορτάζω κάθε φορά. Συνήθιζα να πέφτω για ύπνο ανησυχώντας για όλα τα πράγματα που είχα κάνει λάθος εκείνη την ημέρα - και πιστέψτε με ο κατάλογος συχνά ήταν υπερβολικά μακρύς. Τώρα, προσπαθώ σκληρά να εστιάζω στις στιγμές χαράς της κάθε μέρας.
Η μεγαλύτερη ειρωνεία της ζωής μου είναι ότι η απώλεια του άντρα μου με βοήθησε να βρω την βαθύτερη ευγνωμοσύνη - ευγνωμοσύνη για την καλοσύνη των φίλων μου, για την αγάπη της οικογένειάς μου, για το γέλιο των παιδιών μου. Η ελπίδα μου για εσάς είναι ότι θα μπορέσετε να βρείτε αυτήν την ευγνωμοσύνη - όχι μόνο τις καλές ημέρες, όπως η σημερινή, αλλά και τις δύσκολες, όταν πραγματικά θα την χρειάζεστε.
Υπάρχουν τόσες πολλές στιγμές χαράς μπροστά σας. Αυτό το ταξίδι που θέλατε πάντοτε να κάνετε. Ένα πρώτο φιλί με κάποιον που πραγματικά σας αρέσει. Η ημέρα που θα βρείτε δουλειά κάνοντας κάτι στο οποίο πραγματικά πιστεύετε. Το να κερδίσετε το Stanford (Εμπρός Bears!) Όλα εκείνα τα πράγματα θα σας συμβούν. Απολαύστε κάθε ένα από αυτά.
Ελπίζω ότι θα ζήσετε την ζωή σας - κάθε πολύτιμη ημέρα της - με χαρά και νόημα. Ελπίζω ότι θα βαδίζετε χωρίς πόνο - κι ότι θα είστε ευγνώμονες για κάθε βήμα.
Και όταν έρθουν οι προκλήσεις, ελπίζω ότι θα θυμάστε ότι βαθιά αγκυρωμένη μέσα σας είναι η ικανότητά σας να μαθαίνετε και να αναπτύσσεστε. Δεν έχετε γεννηθεί με πεπερασμένα αποθέματα αντοχής. Όπως οι μύες, έτσι κι εσείς, μπορείτε να «χτίσετε» αντοχή, να την αντλείτε όποτε την χρειάζεστε. Σε αυτή τη διαδικασία, θα καταλάβετε ποιοί είστε στ' αλήθεια - και μπορεί απλά να γίνετε η βέλτιστη εκδοχή του ίδιου σας του εαυτού.
Απόφοιτοι του 2016, καθώς φεύγετε από το Berkeley, διαμορφώστε αντοχή.
Φτιάξτε την αντοχή του εαυτού σας. Όταν χτυπήσουν η τραγωδία ή η απογοήτευση, να γνωρίζετε ότι έχετε την ικανότητα να ξεπερνάτε τα πάντα. Σας το υπόσχομαι. Όπως λέει και το ρητό: «Είμαστε πιο ευάλωτοι απ' όσο πιστεύαμε, αλλά είμαστε πιο δυνατοί απ' όσο είχαμε ποτέ φανταστεί».
Χτίστε ανθεκτικούς οργανισμούς. Αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να το κάνει, αυτοί είστε εσείς, επειδή το Berkeley είναι γεμάτο ανθρώπους που θέλουν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Ποτέ μην σταματάτε την δουλειά για να το καταφέρετε αυτό - είτε πρόκειται για μια αίθουσα συσκέψεων που δεν είναι αντιπροσωπευτική, είτε για έναν πανεπιστημιακό χώρο που δεν είναι ασφαλής. Μιλήστε, ιδίως σε ιδρύματα όπως αυτό, το οποίο τόσο αγαπάτε. Η αγαπημένη μου αφίσα στην δουλειά είναι μία που γράφει «Τίποτα στο Facebook δεν είναι πρόβλημα κάποιου άλλου». Όταν βλέπετε ότι κάτι έχει χαλάσει, φτιάξτε το.
Φτιάξτε ανθεκτικές κοινότητες. Βρίσκουμε την ανθρωπιά μας - την θέλησή μας για ζωή και την ικανότητά μας να αγαπούμε - στις σχέσεις μας μεταξύ μας. Να είστε εκεί για την οικογένεια και τους φίλους σας. Και εννοώ να είστε εκεί δια ζώσης. Όχι σε ένα μήνυμα με ένα emoticon που δείχνει μια καρδιά.
Σηκώστε ψηλά ο ένας τον άλλον, βοηθήστε ο ένας τον άλλον να εξαντλήσετε μέχρι τέλους την επιλογή Β - και γιορτάστε κάθε στιγμή χαράς.
Έχετε ολόκληρο τον κόσμο μπροστά σας. Ανυπομονώ να δω πως θα τον αξιοποιήσετε.
Συγχαρητήρια και Εμπρός Bears!
Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στη The Huffington Post και μεταφράστηκε στα ελληνικά.