Τη διάσημη και προφητική φράση «Για μεγάλη μας δυστυχία, κερδίσαμε», την είχε αναφωνήσει ο Λεχ Βαλέσα στις εκλογές του 1988 στην Πολωνία και τη σαρωτική νίκη της Αλληλεγγύης. Η πρώτη δημοκρατική κυβέρνηση στο Ανατολικό Μπλοκ μετά από τέσσερις δεκαετίες σοβιετικής εξουσίας και με τον γραφειοκρατικό κομμουνισμό της Μόσχας να έχει ήδη καταπνίξει την επανάσταση στη Βουδαπέστη (1956) και στην Πράγα (1968).
Όμως η Πολωνία είχε συσσωρευμένα χρέη τα οποία έπρεπε να πληρωθούν. Ένα τεράστιο χρέος και μια επικείμενη οικονομική κατάρρευση ήταν προ των πυλών και η χώρα πλέον, ως ελεύθερη κι ανεξάρτητη απ' τη Μόσχα, ήταν στο έλεος των αγορών και του ΔΝΤ. Το πρόγραμμα της Αλληλεγγύης για τις εργατικές αυτοδιαχειριζόμενες επιχειρήσεις πήγε περίπατο. Η χώρα χρειαζόταν άμεσα ρευστότητα. Η πρόταση θεραπείας ήταν ουσιαστικά ο μετασχηματισμός μιας σοσιαλιστικής οικονομίας σε οικονομία της αγοράς. Ο Τζέφρι Σακς, που κλήθηκε ως γκουρού οικονομολόγος θεραπευτής του σοκ για καταποντισμένες οικονομίες, πρότεινε μέτρα σκληρότερα ακόμη κι απ αυτά του προηγούμενου καθεστώτος. Οι ηγέτες της Αλληλεγγύης είχαν ενδοιασμούς, για το πώς θα προδώσουν την εμπιστοσύνη του λαού και πως γίνεται να δεχτεί ο κόσμος ολ' αυτά τα μέτρα τη στιγμή που για λιγότερα εναντιώθηκε κι έδιωξε απ' την εξουσία τους κομμουνιστές. Η απάντηση ήταν ακριβώς ότι η Αλληλεγγύη είχε απόθεμα εμπιστοσύνης κι ότι ο κόσμος απ' αυτούς θα μπορούσε να δεχτεί και να πειστεί ότι αν και επώδυνη, αυτή είναι η λύση. Έτσι θα αποκτήσει η Πολωνία μια «κανονικότητα» και θα γίνει ευρωπαϊκή. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Κάθε ομοιότητα με χώρες, πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική. Εδώ η διαμαρτυρόμενη Αριστερά έγινε κυβερνώσα κι ως εκ τούτου μιλάμε για την «εφηρμοσμένη Αριστερά». Στην οποία βέβαια διαμαρτύρεται τώρα μια άλλη Αριστερά, όπως αυτή που εκφράζει η γυναίκα που από το περιστύλιο της Βουλής σηκώθηκε και διέκοψε τον πρωθυπουργό λέγοντας «ο λαός κύριε πρωθυπουργέ είπε όχι», υπονοώντας το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Βέβαια η Αριστερά του «ΟΧΙ» κατέβηκε στις εκλογές και δεν κατάφερε καν να μπει στη Βουλή. Η Αριστερά δε των Εξαρχείων, που την «έπεσε» στον Σκουρλέτη, είναι η Αριστερά που ορμάει σ' όποιον απλώς δεν είναι μαζί της ή δεν είναι της γειτονιάς. Άλλωστε είχε επιτεθεί και στον Βαρουφάκη όταν ακόμα η Αριστερά του Τσίπρα, δεν είχε γίνει ακόμα μνημονιακή Αριστερά.
Σε τελική ανάλυση, καλά που είναι κι η Αριστερά ώστε να περνάει και μεταρρυθμίσεις και μέτρα που δεν θα μπορούσε να τα περάσει η Δεξιά. Ο Γιαννίτσης έφυγε νύχτα όταν ακούμπησε το ασφαλιστικό, ο Αλέκος Παπαδόπουλος υπέστη εγκεφαλικό, ο Αλογοσκούφης πρόλαβε μόνο να πει τη φράση «ήπια αναπροσαρμογή» και γενικά όποια απόπειρα ορθολογική, αναγκαία και στην ώρα της, πήγε να γίνει σ' αυτή τη χώρα, ενάντια στα μικροσυμφέροντα και τις συντεχνίες, απέτυχε γιατί αφού δεν την έκανε η Αριστερά, δεν θα μπορούσε να είναι αριστερό.
Τώρα που τα άλλοθι γδυθήκαν την τελευταία τους αλήθεια, ο λαός προσπαθεί να κατανοήσει ταχύτατα μια ανερμάτιστη πορεία μιας χώρας, με δεξιές κυβερνήσεις που είχαν αριστερές πολιτικές (μιας και ηγεμόνευε η Αριστερά) και με Αριστερή κυβέρνηση που εφαρμόζει πλέον δεξιές πολιτικές. Κι επειδή το ανεπαρκές πολιτικό μας προσωπικό, θ' αλλάξει όταν θ' αλλάξουν οι ψηφοφόροι, εύχομαι καλή μας αντίληψη.
*-Τι γίνεται όταν η Αριστερά έρχεται στην εξουσία;
-Δεξιά.
(50 αποχρώσεις του Greek 2014-15)