Και πολύ σωστά έκαναν τα υπόλοιπα κόμματα και δεν κάλεσαν στο δημόσιο διάλογο τη Χρυσή Αυγή. Φυσικά και οι δημοκρατικοί κανόνες θέλουν να συνομιλείς με τους πολιτικούς σου αντίπαλους, μόνο που η Χρυσή Αυγή δεν είναι αντίπαλος πολιτικός.
Ο δημόσιος διάλογος και οι πολιτικές αντιπαραθέσεις που γίνονται στα μέσα ενημέρωσης έχουν κανόνες. Αν δεν ασπάζεσαι αυτούς τους κανόνες, πως ακριβώς θα κανείς διάλογο; Η ΧΑ έχει αποδείξει ότι έχει τους δικούς της κανόνες. Μια συζήτηση με τη ΧΑ, θα ήταν σα να καλείς μια ομάδα να παίξει μαζί σου ένα ποδοσφαιρικό ματς κι αυτοί να παίζουν και με τα χέρια όπως στο μπάσκετ. Σα να πήγαινες σε αγώνες στίβου, και στο τετρακοσάρι, να ερχόταν κάποιος με μοτοσυκλέτα.
Η βάση πάντα μιας συζήτησης, είναι οι κοινώς αποδεκτοί όροι των νοημάτων που θα χρησιμοποιηθούν και ιδίως οι ιστορικοί όροι. Όπως για παράδειγμα ότι ζούμε στη μεταπολίτευση, σε μια (με όλες τις αδυναμίες της) αστική δημοκρατία που πρόεκυψε μετά την κατάρρευση της Χούντας. Οι ΧΑ θεωρεί ότι η Χούντα ήταν δημοκρατία, ενώ τώρα ζούμε σε Χούντα. Ότι ο Γλέζος που κατέβασε τη ναζιστική σημαία είναι προδότης, κι ως εκ τούτου οι γερμανοτσολιάδες που συνεργάστηκαν με τον κατακτητή, είναι προφανώς πατριώτες. Οι αρχηγοί της φωτογραφίζονται μπροστά στη σβάστικα, έχουν πορτραίτα του Χίτλερ κι έχουν ασπαστεί τη βία ως μέσο επίλυσης των «πολιτικών» διαφορών τους αλλά διακηρύσσουν ότι δεν είναι ναζί. Έχουν σαν αφετηρία, μια άλλη βάση συζήτησης. Όπως όταν προσπαθείς να λύσεις ιατρικής φύσεως πρόβλημα, με τη θεολογία. Μετά απορούν «γιατί δε συζητούν μαζί μας;»
Παρελθοντικά παραδείγματα, δείχνουν ότι όταν δεν αρνούνται να προσέλθουν σε μια συζήτηση, απαξιώνουν τα άλλα κόμματα και τους άλλους συνομιλητές και δεν διαλέγονται πάρα μόνο φωνάζουν, βρίζουν ή στην καλύτερη απαγγέλλουν μονολόγους μίσους με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς πεζοδρομίου, καταλήγοντας ότι δε συνομιλούν με τα «λαμόγια» και δεν θέλουν να «πατάνε» στα συστημικά κανάλια. Μετά απ' ολ' αυτά λένε «δεν μας καλούν, γιατί δεν έχουν επιχειρήματα».
Ο διάλογος οικοδομεί κι η δημιουργία είναι πάντα δυσκολότερη απ' το γκρέμισμα, γι' αυτό και σε μια συζήτηση, η καταστροφή της είναι πάντα ευκολότερη.
Τα social media είναι θησαυρός τέτοιων «χρυσαυγίτικων» συζητήσεων:
-«Ρε φίλε, είναι ναζί, δες τις φωτό» (παρατίθεται η φωτογραφία του Παππά και του Μιχαλολιάκου που χαιρετούν ναζιστικά μπροστά στη σβάστικα).
-Ναι αλλά ο Στάλιν* ξέρεις πόσους σκότωσε;
Δηλαδή αφού ο Στάλιν σκότωσε, η ΧΑ δεν είναι ναζί; Ή αφού ο Στάλιν σκότωσε, ας σκοτώσει κι η ΧΑ; Ουσιαστικά δεν υπάρχει απάντηση στην ερώτηση και προφανώς στο μυαλό του Χρυσαυγίτη.
Ως εκ τούτου, αν ο Μιχαλολιάκος ανέλαβε την πολιτική ευθύνη** για τη δολοφονία Φύσσα τότε και η διαλεκτική κι ο ορθολογισμός, αναλαμβάνουν την δημοκρατική ευθύνη, για τον αποκλεισμό των υποψηφίων της ΧΑ, από τις πολιτικές συζητήσεις (αν και λογικά βέβαια, την πολιτική ευθύνη για τη βία της οργάνωσης την έχουν οι ψηφοφόροι της).
Συνεπώς, η ουσία του εξοστρακισμού του ναζισμού απ τις πολιτικές συζητήσεις, έχει στόχο ακριβώς, την προστασία του δημόσιου διαλόγου.
Όσο για τον ισχυρισμό του να γίνεται δημόσιος διάλογος με τη ΧΑ, «για να τους ξεμπροστιάσουμε», τον θεωρώ αφελή. Για μας που είναι αυτονόητο ότι ο ναζισμός δεν έχει θέση στη σημερινή κοινωνία, κάθε συζήτηση είναι περιττή.
Για όσους πάλι θα γοητευτούν και θα προσχωρήσουν ως μέλη ή οπαδοί στο μόρφωμα, κάθε επιχείρημα θα είναι αδύναμο. Όταν κάποιος αδυνατεί να συνδέσει τη ρητορική του μίσους, τη σβάστικα, τα πορτραίτα του Χίτλερ, τα τάγματα εφόδου, τα ρόπαλα και τα μαχαίρια με το ναζισμό, κάθε επιχείρημα είναι χαμένο. Όταν κάποιος θεωρεί τους συνταγματάρχες των τανκς, που βασάνιζαν και δολοφονούσαν έναν ολόκληρο λαό για επτά χρόνια και που πούλησαν τη μισή Κύπρο στους Τούρκους, εθνοσωτήρες και πατριώτες, τότε το παιχνίδι έχει χαθεί πολύ νωρίτερα. Κάποιος δεν έκανε καλή δουλειά με την παιδεία τους.
Δεν είναι μόνο ότι δεν αντιλαμβάνονται ότι η ΧΑ είναι ναζιστικό μόρφωμα αλλά κάτι χειρότερο. Δεν έχουν συνδέσει τον ναζισμό και τον φασισμό με κάτι κακό. Η μεταστροφή ενός τέτοιου ψηφοφόρου, δεν επιτυγχάνεται με κανένα επιχείρημα.
*Απ' το να εξηγήσεις εκείνη τη στιγμή, ότι η βία στο ναζισμό ήταν αυτοσκοπός, ενώ στον σταλινισμό πολιτικό μέσο, είναι προτιμότερο να μιλήσεις στον επτά μηνών γιο σου, για κβαντική μηχανική και την αρχή της απροσδιοριστίας.
**Να υποθέσω ότι αν έκανε καμία δολοφονία ένας οικολόγος πράσινος, δε θα αναλάμβανε την πολιτική ευθύνη το κίνημα... Άρα μήπως έχει κάποια σχέση η ιδεολογία κι η ρητορεία του κινήματος, με τη βία;