Αυτή η χώρα πάσχει από αυταπάτη*. Αυτή την περίοδο έχει ένα ψεύτικο #JeSuisCharlie. Έτσι γίνεται με τη μόδα. Την υιοθετείς γιατί είναι της μοδός. Η εικόνα του Πρετεντέρη με την καρτέλα μπροστά του του #JeSuisCharlie και γενικότερα όλων των καναλιών της ελληνικής τηλεόρασης μ έκαναν ν αναρωτηθώ: «γιατί #JeSuisCharlie κι όχι και #JeSuisPastitsios ρε παιδιά;»
Ο Διαφωτισμός μπορεί να γεννήθηκε στην Ευρώπη αλλα από δω δεν πέρασε γιατί μάλλον δεν πήρε βίζα. Η Ελλάδα είναι μια χώρα της Ευρώπης, που έχει άρθρα στον Ποινικό Κώδικα (198-199/1951) περί καθύβρισης θρησκευμάτων. Είμαστε η χώρα που καταδικάζεται ακόμα απ τα ευρωπαϊκά δικαστήρια γι' αυτό το θέμα και παρ όλ αυτά έχουμε την αυταπάτη ότι δεν έχουμε θεοκρατία, ότι είμαστε κοσμικό κράτος κι ότι #JeSuisCharlie, δλδ ότι αντέχουμε τη σάτιρα στους θεσμούς και στη θρησκεία.
Για να καταδικάσεις κάποιον για βλασφημία πρέπει πρώτα να' χεις αποδείξει την ιερότητα. Η ιερότητα όμως είναι αυθαίρετη κι υποκειμενική κι ο καθένας μπορεί να θεωρεί ιερό το οτιδήποτε. Αν συμβιβαστούμε με κάτι τέτοιο τότε δε θα μπορούμε να κάνουμε κριτική σε τίποτα. Γι αυτό στον κόσμο της σάτιρας, της έκφρασης, των ιδεών δηλαδη δεν γίνεται να υφίσταται λογοκρισία.
Αυτά όμως τελικά είναι ψιλά γράμματα για πολλούς πολιτικούς αλλά και πολίτες. Έτσι ο Σαμαράς μπορεί να είναι #JeSuisCharlie στη Γαλλία αλλά να μην είναι #JeSuisPastitsios στην Ελλάδα. Να διατείνεται ότι μιλάει με το Θεό κατά τη διακυβέρνηση της χώρας λες και δεν ξέρουμε ότι κάθε χωριό έχει και κάποιον που μιλάει με το θεό αλλα δεν τον κάνουμε πρωθυπουργό. Να μας ενημερώνει ότι οι εικονίτσες δεν κατεβαίνουν απ τα δημόσια κτίρια λες κι οι μπογιές υποδηλώνουν το θρησκευτικό συναίσθημα. Ο Πρετεντέρης, οι δημοσιογράφοι και τα κανάλια να είναι #JeSuisCharlie αλλά κανένας και κανένα κανάλι να μην τολμά να κάνει εκπομπή για το θρησκευτικό φανατισμό, τα δόγματα και τις ιδεοληψίες κι οι πολίτες να θεωρούν ότι όλα μια χαρά που ζούμε σε μια δημοκρατική ευρωπαϊκή χώρα.
Σε ερώτηση μου σε κανάλι (και δε μιλάω για το «κάτω ραχούλα tv»), γιατί δεν κάνουν εκπομπή μ' αυτό το θέμα μου απάντησαν «δε θέλουμε να ρισκάρουμε». Υποθέτω ότι δεν εννοούσαν τις αντιδράσεις κάποιας φυλής του Αμαζονίου. Υποθέτω εννοούσαν ή χριστιανούς ή μουσουλμάνους. Σε κάθε περίπτωση έχουμε χάσει τη μάχη για την ελευθερία της έκφρασης αλλά κερδίζουμε τη μάχη της αυταπάτης.
Το Ιράν είναι θεοκρατία που παριστάνει τη θεοκρατία αλλά η Ελλάδα είναι θεοκρατία που παριστάνει το κοσμικό κράτος.
Δεν είναι κακό να έχεις φαλάκρα αλλά να είσαι καραφλός και να φέρνεις απ τα πλάγια τα μαλλιά να παραστήσεις τον μαλλιαρό σε καθιστά γελοίο.
*Το πρόβλημα με τις αυταπάτες είναι πως γινονται νοοτροπία. Κάπως έτσι έχεις τους πολιτικούς που υπόσχονται παραδείσους, κάπως έτσι άρχουν οι φαύλοι και μένουν πίσω οι έντιμοι και κάπως έτσι αγανακτείς με όλα εκτός απ τις επιλογές σου. Είμαστε αυτό που εκλέγουμε.
Σκεφτείτε την τύχη ενός Έλληνα πολιτικού που θα ξεκινούσε τον προεκλογικό αγώνα με τα λόγια του Τσώρτσιλ: «..δεν εχω παρά να σας προσφέρω αίμα, μόχθο, δάκρυα κι ιδρώτα» τι τύχη θα είχε.