-Μας πρότειναν ένα βίντεο να φτιάξουμε αλλά δε θα το κάνουμε. Δε θα ξανακάνουμε ποτέ δουλειά με κανέναν οργανισμό του Δημοσίου, μου λέει.
-Γιατί; ρωτάω.
-Γιατί δεν πληρώνουν, γιατί την προηγούμενη φορά μας φέσωσαν.
-Το δημόσιο;
-Ναι, παίρνουν ΕΣΠΑ, μοιράζουν δουλειές, παραδίδεις το έργο και μετά μην τους είδατε.. εξαφανίζονται. Απ αυτή την προηγούμενη δουλειά, μου λέει, έκλεισαν τρεις εταιρείες που δεν πληρώθηκαν. Στο δικό μας κομμάτι το ποσό ήταν μικρό κι επιζήσαμε.
Επειδή δεν είμαι ούτε επιχειρηματίας, ούτε οικονομικός αναλυτής και δεν τα πολυκαταλαβαίνω ολ' αυτά, οδηγήθηκα στην αυτονόητη λύση, όπως ο κάθε απλός πολίτης:
-Γιατί δεν πήγατε δικαστικώς;
-Πήγαμε την προηγούμενη φορά.
-Ποια προηγούμενη φορά;
-Πριν απ αυτή τη δουλειά, είχαμε κάνει μια άλλη για την οποία δεν πληρωθήκαμε, πήγαμε δικαστικώς, πληρώσαμε λεφτά απ την τσέπη μας στους δικηγόρους και σε 5 χρόνια βγήκε η απόφαση υπέρ μας.
-Εε τουλάχιστον κάτι είναι κι αυτό, είπα.
-Τίποτα δεν είναι, εμείς θέλαμε να πληρωθούμε, ν' αποζημιωθούμε κι όχι απλώς να δικαιωθούμε. Η άλλη πλευρά πάλι δεν πλήρωσε.
-Μα αφού βγήκε η απόφαση υπέρ σας, μου είπες.
-Ναι, αλλά για να πληρωθούμε πρέπει να ξαναπάμε δικαστικώς ώστε να γίνει εκτελεστή η απόφαση, που σημαίνει κι άλλα έξοδα για μας κι άλλα τόσα χρόνια να περιμένουμε. Απλώς μάθαμε το μάθημα και δεν ανοιγόμαστε, δεν κάνουμε δουλειές κι αν μας φεσώσουν το ξεχνάμε και πάμε παρακάτω.
Αυτή ήταν grosso modo η συνομιλία που είχα μ' ένα στέλεχος μιας εταιρείας παραγωγής & post production που γνωρίζω χρόνια, χωρίς να ξέρω όμως τέτοιες «επιχειρηματικές» λεπτομέρειες. Τότε καταλαβαίνεις ποσό βαθύ είναι το πρόβλημα αυτής της χώρας, που δεν έχει εντοπίσει ακόμα ούτε τα εμπόδια για μια υγιή επιχειρηματικότητα, που θα φέρει την πολυπόθητη ανάπτυξη. Σ' όλες τις συζητήσεις στα media* και στην τηλεόραση ειδικά, ακούς -και σωστά, για την έλλειψη σταθερού φορολογικού περιβάλλοντος, τη γραφειοκρατία άλλα ποτέ για την εύρυθμη λειτουργία της Δικαιοσύνης.
Δεν είναι μόνο οι εταιρείες που κλείνουν. Είναι κι αυτές που δεν ανοίγουν κι αυτές που δεν ανοίγονται. Οι εταιρείες που δε θα δημιουργηθούν ποτέ. Αυτές, είναι σαν το αστείο με «το τηλέφωνο που δεν θα το ακούς να χτυπά, γιατί θα είμαι εγώ που δεν θα σε παίρνω».
Δεν υπάρχει υγιές επιχειρηματικό περιβάλλον χωρίς άμεση απόδοση δικαιοσύνης. Όταν θα ξαναδιαβάσετε και θα ξανακούσετε για δείκτες, μετρήσεις, έρευνες, στατιστικές που θα δείχνουν ότι αρχίζει η ανάπτυξη, κάντε κάτι απλό για να το εξακριβώσετε. Επειδή δεν είστε ειδικοί αναλυτές, ρωτήστε απλώς κάποιον φίλο δικηγόρο ή γκουγκλάρετε ώστε να μάθετε πότε μπαίνει δικάσιμος για τις τελευταίες υποθέσεις. Αν π.χ. για φέτος η πρώτη ημερομηνία είναι το 2020, τότε «Lasciate ogne speranza, voi ch'intrate» («αφήστε κάθε ελπίδα, όσοι εδώ εισέρχεστε», Δάντης, Επίγραμμα της πύλης της κολάσεως, Άσμα ΙΙΙ).
Αυθαίρετα, υποθέτω (κι ελπίζω) ότι όλοι συμφωνούμε ότι το πρόβλημα μιας λειτουργικής Δικαιοσύνης δεν είναι Δεξιό ή Αριστερό πρόβλημα. Αλλιώς σύντροφοι, να την κλείσουμε τη χώρα και να πάμε για ψάρεμα.
*Αν είχα εφημερίδα, θα έγραφα ένα σχετικό άρθρο και κάθε μέρα, θα το δημοσίευα το ίδιο, σε μια συγκεκριμένη στήλη και θα έλεγα ότι θα το αλλάξω, παράγραφο παράγραφο, μόλις θα διορθώνεται κάτι απ όλα όσα επισημαίνει.