Και εάν ετοιμαζόμαστε αργόσυρτα για ένα μεγάλο plot twist; Προς το χειρότερο, φυσικά;
Η συνήθης (μενουμευρωπαϊκή) άποψη εντός Ελλάδος είναι πως ενώ στην Ευρωπαϊκή Ένωση υφίσταται μια κάποια σταθερότητα--και εάν όχι σταθερότητα, τότε τουλάχιστον συνέχεια, όπως στο να «τηρηθούν τα συμφωνηθέντα»--στην Ελλάδα έχουμε αστάθεια, καθ' ότι μια κυβέρνηση που εξελέγη για να «σκίσει τα μνημόνια» τα εφαρμόζει, σε μια συνεχή διελκυστίνδα μεταξύ μνημονιακής... συγκλίσεως και αποκλίσεως.
Όμως, στην πραγματικότητα το εντελώς αντίστροφο συμβαίνει: στην Ελλάδα έχουμε τον ορισμό της πολιτικής σταθερότητας, δηλαδή δύο ευμεγέθη αντίπαλα κόμματα με σχεδόν ταυτόσημη πολιτική πρόταση στα περισσότερα μεγάλα θέματα, και ιδίως στα δημοσιονομικά/οικονομικά, όπου ουσιαστικά δεν τίθεται κάτι άλλο στο τραπέζι από την, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, «εφαρμογή των συμφωνηθέντων», των έξωθεν με κούριερ ερχομένων.
Επίσης, δε φαίνεται να υφίσταται κάτι που θα μπορούσε να απειλήσει άμεσα την κυβέρνηση: οι βουλευτές της έχουν υπερψηφίσει τόσα, ώστε να έχουν εξαντλήσει τη δυνατότητα ενδεχομένου «ανυπακοής» σε κάποια επόμενη κοινοβουλευτική ψηφοφορία, ενώ παρά τα θεατρικά ιντερλούδια, η μεταδημοψηφισματική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι μάλλον ο καλύτερος εταίρος των εταίρων, καλλιεργώντας το φιλέταιρόν τους. Οπότε, αφού οι βουλευτές δε θα σε ρίξουν, οι έξωθεν εταίροι δεν επιθυμούν να διακόψουν τη συνεργασία και η επανάσταση έχει αναβληθεί, εάν η κυβέρνηση δεν θέλει εκλογές, τότε δεν προβλέπονται. Οποία σταθερότης!
Αντιθέτως, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στον κόσμο έχουν συμβεί κοσμογονικές μεταβολές εν συγκρίσει με, επί παραδείγματι, τις αρχές του 2015. Το Brexit λαμβάνει σάρκα και οστά, κρίσιμες γαλλικές, γερμανικές και ολλανδικές εκλογές με ισχυρές ευρωσκεπτικιστικές δυνάμεις βρίσκονται επί θύραις, ενώ ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών καλεί κατ' ουσία τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. να αποχωρήσουν. Η Ε.Ε. εισέρχεται σε αργόσυρτη τροχιά αποσύνθεσης--διότι, εν τέλει, κανείς δεν την πολυθέλει ως έχει τώρα, κάτι που διαφαίνεται με επιταχυνόμενο ρυθμό, και πού 'σαι ακόμα...--και μαζί της θολώνει η σταθερότητα της Ευρωζώνης, η ίδια η Ευρωζώνη ως στόχος über alles και φυσικά «παραμονή της Ελλάδας στο πρόγραμμα».
Αργά μεν, απολύτως σταθερά δε, οδεύουμε σε μια κατάσταση όπου το Grexit θα είναι η μόνη επιθυμητή επιλογή όλων των έξωθεν παικτών. Η πορεία προς το Grexit θα είναι η ευρωπαϊκή κανονικότητα και όχι η «παρέκκλιση» από κάποιον «δρόμο ευρωπαϊκής αρετής». Φυσικά, δε μιλάμε για ένα Grexit ως ρήξη με σκοπό την ανάκτηση της δημοκρατικής, εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, αλλά για το ακριβώς αντίθετό της: το Grexit-σα-στυμμένη-λεμονόκουπα, το Grexit ως νέα ΤΙΝΑ όταν πλέον η χώρα δεν θα έχει καμμία ρεζέρβα--και δη στο πλαίσιο ενός επανασχεδιασμού και μεγεθύνσεως γεωπολιτικών και οικονομικών εξαρτήσεων.
Οπότε, αφού οι βουλευτές δε θα σε ρίξουν, οι έξωθεν εταίροι δεν επιθυμούν να διακόψουν τη συνεργασία και η επανάσταση έχει αναβληθεί, εάν η κυβέρνηση δεν θέλει εκλογές, τότε δεν προβλέπονται.
Εξυπακούεται ότι σε μια τέτοια περίπτωση οι «μενουμευρωπαίοι» θα κατηγορούν τους «δραχμιστές» ότι εν τέλει πέρασε η γραμμή των τελευταίων--ενώ, στην πραγματικότητα, θα πρόκειται αμιγώς για τη συνεπή απόληξη της μενουμευρωπαϊκής γραμμής. Επίσης εξυπακούεται ότι η «σταθερή» κυβέρνηση Τσίπρα δεν έχει κανένα κίνητρο να χρεωθεί το κόστος μιας τέτοιας μετάβασης, εάν αυτή έλθει αρκετά νωρίς ώστε να την αφορά: απλώς θα το μετακυλίσει στην επόμενη κυβέρνηση, με αποτέλεσμα να είναι αρκούντως πιθανό ένα Grexit #με_τον_Κυριάκο.
Συντομώτερη εκδοχή πρωτοδημοσιεύθηκε στο φύλλο 348 της εφ. «Δρόμος». Εκτενέστερη πραγμάτευση του θέματος κατατίθεται στο τεύχος 63 (Μαρτίου) του Unfollow που κυκλοφορεί.